Verwachtingsmanagement

Bij het uitstappen uit mijn cocon blijkt het broeierig weer te zijn. Vochtig en warm. Zo heb ik het hier nog niet eerder gevoeld. Vermoedelijk door de Tyfoon. Overigens vertelde Kanuka eerder al dat het dit jaar uitzonderlijk veel geregend heeft in september. Wat als voordeel heeft dat er heel veel mooie wolken tussen de bergen hangen. En dat de rijstvelden goed nat zijn. Maar als nadeel dat het dus veel regent. Gezien de hoeveelheid paraplus die werkelijk overal staan en hangen zal het echter niet heel uitzonderlijk zijn. Fraai bij effect vind ik dat die paraplus/parasols zorgen voor een soort instant elegantie. Net als de slappe hoedjes die veel dames dragen.

Na 4 weken hier vind ik het grappig te merken dat ik het modebeeld steeds mooier ga vinden. Globaal is de mode voor vrouwen in te delen in 2 stijlen. Bij de ene zijn de broeken/rokken vaak wijd, lengte hoog water en wordt dit gedragen over een aansluitend shirt. Bij de andere juist een ruim vallen shirt tot rond de knieën met daar onder een strakkere broek. Dat geldt overigens voor de wat jongere generaties. De vele oudere dames hebben over het algemeen een broek aan met een gebloemde blouse er op. Daarnaast soms een heel andere kledingstijl maar dat zijn meer uitzonderingen. Of wel natuurlijk de kimono’s of iets wat er ultra sjiek en designer made uit ziet. Van deze laatste een paar gezien vandaag. Visuele cadeautjes.

Het Miho museum staat omschreven als een futuristisch gebouw met daarin de kunstcollectie van een rijke familie. Aziatische, Egyptische, Zuid en centraal Amerikaanse kunst. De weg er naar toe is prachtig. Kronkelend met een riviertje ernaast , hier en daar een haarspeldbocht. Wisselende watervallen en verkleurende bladeren maken het af. De Acers op de parkeerplaats verkleuren ook al. Onderweg zie ik een ook een kunst stuk: de pilaren van een brug. Vind ze erg mooi:

Het gebouw waar het kaartjesloket en restaurant zich bevindt is vrij gewoon. Daarna volgt er een weg omhoog. 500 meter waarvan een deel door een tunnel bekleed met roestvrij staal. Als je de tunnel uitkomt zie je de ingang van het gebouw. Een trap naar een schuifdeur met een grote ronde glazen cirkel. Naast de trap staat aan beide kanten een rijtje van bomen. Een bekende soort naaldboom met van die lange naalden. Ik weet de naam zo niet. Ze zijn zo gesnoeid dat de sierlijke takken kaal zijn. Als een soort sculptuur. Alleen aan de bovenkant zijn de naalden zichtbaar. Een bijzonder soort kunst wat mij betreft.

De centrale hal heeft een giga grote glazen wand waardoor je uitzicht hebt op glooiende bossen. Er achter een oude naaldboom maar dan niet gesnoeid. Wel gestut door palen zoals je veel ziet in zen tuinen ook. Een mooi liefdevol beeld geeft dat. Het hele gebouw is met marmer bekleed. Er zijn 2 vleugels die grotendeels wegvallen in de berg zelf. Je vraagt je af hoe rijk rijk is als je zo’n museum kan laten bouwen.

Er hangen instructies bij de ingang. In het museum mag je geen overlast veroorzaken voor andere gasten, geen foto’s nemen, de kunst niet aanraken, geen balpen gebruiken en ook geen schetsen maken. Ik merk dat ik een beetje een sik begin te krijgen van al die regels. Geen foto’s ok. Maar geen schetsen? Of aantekeningen met pen? Alsof die laatste plots een eigen idee krijgt en zichzelf al kriebelend op een kunstwerk zal storten.

Als mini daad van rebellie loop ik de route in tegengestelde richting. Zo denk ik. Lekker puh.

Gevoel van weerstand
Uiterste daad van verzet
Tegendraads lopen

In mijn hoofd was dat futuristisch ook gekoppeld aan de kunst. Ik verwacht dus een museum met prachtige moderne kunst van over de hele wereld. Geloof echter dat het jongste relikwie minsten 1500 jaar oud is. Het was, zacht gezegd, even schakelen. Maar ook hier weer door de manier van presenteren toch prachtig. En eigenlijk best een fijne afwisseling na al die moderne kunst. Het bracht ook weer associaties met andere reizen met zich mee. Herinneringen aan de landen maar ook aan degene met wie ik daar was. Een trip down memory lane in het nu. Fijn.

Terug door de tunnel valt me op dat die is beslagen met condens. Ik teken er bloemetjes in. Staat nergens dat dat niet mag.

 

De lunch bestel ik bij het restaurant weer beneden. Een vrij traditionele lunch. Soep, rijst en diverse groenten waarvan ik van 6 van de 7 werkelijk geen flauw idee heb wat ik eet. Lekker is het wel. Voor het raam oefent een klein meiske aan de handen van opa met de eerste pasjes. Ze wankelt maar valt niet. Opa wijst een dikke mier aan. Oh jee… die is groot. Schrikt eerst. Stapt achteruit maar dan toch er op af. Leuk universeel beeld: opa met kleinkind.

Voor de middag had ik afgesproken met iemand uit Kyoto maar door het super slechte weer gaat dat niet door. Wat zal ik dan nu doen? Toch die tempel bezoeken? Of naar die pottenbakkersmarkt? Gezien het verschil in smaak trekt dat me ook niet echt. Waar heb ik nou echt zin in? En dan bedenk ik het me.

Eerder naar huis gaan. Eventueel bij vrienden langs in het Noorden. Lekker kletsen en brood met kaas eten. Kortom ik heb heimwee. De dag ervoor had ik het ook al even gedacht maar toen afgedaan als onzin. Vandaag lukt me dat minder goed. Ik merk dat ik er moe van wordt om reisleider, chauffeur, navigator, reisgezelschap, mindfulness beoefenaar en verslaglegger in een te zijn. Ik houd van Japan en de Japanners. Wil graag een keer terugkomen want het is hier echt ernstig mooi. Maar misschien is het ook gewoon wel mooi geweest. Ik kijk zelfs naar terugvluchten.

Nu na een mooi onsenbezoek voelt het alweer anders maar als het de komende dagen terug blijft komen dan geef ik er aan toe. En dat mag dan gewoon van mezelf. Heerlijk idee.

De onsen was overigens heel mooi gelegen. Aan Japans grootste meer. Uitzicht er over op de bergen met dreigende wolken en een roodkleurende hemel.

Het plekje waar ik nu sta is ook prima. Naast het meer met toch nog weer een paar andere busjes en kampers. Misschien zijn er hier weer wat meer reizigers. Ik blijf hier vanavond ook.
Zo eerst maar eens koffie uit de automaat halen en een wandeling maken langs het meer.

Road trip

Doel van de dag is richting het Miho museum te rijden daar ergens te parkeren en dan morgen te gaan kijken. Een lange ruk van 161 kilometer. Met max 50 km per uur nog wat uren achter het stuur is de verwachting. Een deel van de route eerder ook al gereden. Wat heet… door verdwalen al 2 keer. Grappig dat ik dingen herken. Zelfs de garage waar ik ben geweest. Het moet niet gekker worden.

Het geeft de tijd om eens stil te staan bij mijn eigen gedachten. Merk dat het artikel van eerder me bezighoudt. Ik oordeel hard over zijn oordelen over Japan. De opmerking over allemaal dezelfde kapper bijvoorbeeld. Benieuwd hoe hijzelf binnen zakelijk Nederland uit de band (plooibroek?) springt. Kek overhemd misschien? Of wel van die gewaagde gekleurde sokjes? Of misschien is hij wel een hipster? You know where to drown a hipster? In the mainstream. Favoriet grapje.
En de opmerking dat je zonder werk het land niet in mag. Probeer dat voor de lol eens in Australië, de vs of wel ja Nederland. Nu ja en zo nog wat vileine gedachten Toch fijn dat niemand die kan lezen…
Moet denken aan een uitspraak

van Tich Nath Han: “ dahlin you are partially wright.” Haalt zo fijn de lading af van zowel zijn mening als die van mezelf.

En verder vast nog wel meer gedacht. Zat toch uiteindelijk zo’n 8 uur op de weg. Maar ik weet het zo niet meer… Zo zie je maar. Zo belangrijk is dat denken.

Wel kan ik me beelden herinneren. Zoals wachtend voor het stoplicht voor een zebrapad. Eén oude vrouw steekt over. Net als veel Japanse ouderen met een erg kromme rug en o benen. Ze loopt met een stok in de rechter hand. In haar linker hand een plastic tasje wat ze naar achteren houdt. Daardoor lijkt het soms net of ze een buiging maakt. Ze begon vrij vlot maar moet dan toch vaart minderen. Stopt zelfs even. Benieuwd wat haar Ikigai is, haar reden om te bestaan.Het moet een goede reden zijn. Ze houdt het er zo te zien lang mee vol.

Haar zo zien lolen roept lok weer het beeld op van een heel heel heel oude man in Matsumoto. Grote broek opgetrokken tot onder zijn koksels, opgehouden door bretailles. Ook een stok en een tasje. Hij stopte om de 5 meter. Sloeg soms op de bolling van zijn rug.

En ik moet denken aan sommige mensen in de praktijk. Op hoge leeftijd. Ook in Nederland hebben veel mensen een ikigai.

Na wat omzwervingen gisteren avond geëindigd op een parkeerplaats bij een 7 eleven. Een soort truckers stol. Veel ronkende vrachtwagens. In Nederland zou ik daar eerder niet zo gauw zo lekker hebben geslapen als hier. Geeft toch weer mogelijkheden.
Groot voordeel is dat de 7 elevens allemaal Free Wifi hebben. Gisteren dus even lekker kunnen kletsen met mijn lieve vadertje. Fijn dat dat zo kan.

Wanneer de nacht valt
Vallen mijn ogen snel toe
Eindelijk stilte.

Vanmorgen wakker met enthousiaste regen op het dak. Een fijn geluid. Maakt dat ik me hier binnen extra geborgen voel. Het is afkomstig van de rand van weer een nieuwe Tyfoon. Toch indrukwekkend om dat steeds mee te krijgen. Waarschuwingen van mensen hier en het verhuur bedrijf. Zit nu niet in de gevaren zone maar wat een impact heeft de natuur hier.

En wakker met een, op eigen verzoek nu al ontvangen, vraag van Angèle. Of ik misschien wil worden geïnterviewd voor Geniet. Een bijlage bij het Medisch Contact. Leuk. Spannend ook. Wie weet…

Gisteren ontvangen van Adriëne:

Zelf compassie door Tara Brach.

Een herkenbaar verhaal. Wens iedereen zelfcompassie toe. Inclusief mezelf. Het lukt steeds beter.

Nu. De regen is iets rustiger. Zo maar eens mijn ontbijtje bij elkaar winkelen bij de buren.

Bedenk me plots nog wel een ontdekking van gisteren. Dezelfde blikjes die worden verkocht als ice coffee staan soms ook in een warmte kast. Ljjkt me een goed begin van de dag.

Internationale uitwisseling met mezelf

Vannacht ontdekt dat het inderdaad heerlijk zitten is op een verwarmde bril te zitten als het verder koud is in huis. Naast eenzaamheid dus ook groot genieten.Echt.

De winter hier lijkt me geen pretje. Daarna gelukkig ook nog weer onder mijn warme donsje. Zalig geslapen tot 6 uur. Wakker met een haiku in mijn hoofd.

Vederlicht licht valt
Door rijstpapieren wand zacht op
Tatamimat vloer

De krekels die s nachts wel geluid maken zijn weer verstomd.
Een hele lege dag voor me. 18 uur. Dat is best veel. Dus toch maar beginnen in de gietijzeren heksenketel. Ondanks opvolgen van bad plug instructies loopt het bad vlugger leeg dan vol. Het ijzer koelt snel af. Heel lang houd ik het niet vol.

Dan maar een ochtendwandeling. Een proefrondje. Plan is in de middag een wandeling te maken naar de top van de berg. 539 meter.
In de ochtend denk ik nog als er maar niemand spontaan in mijn huis erbij wil. Ik heb duidelijk last van territoriumdrift. Mijn spullen liggen her en der verspreid. Dus ook een gevoel van fijn alleen.

Tussen de middag een shitake omelet met groente. Ondanks de optie voor mes en vork kies ik voor stokjes. Na heel wat gehannes in het begin gaat het me nu goed af. Ook de noedelsoep vormt geen probleem meer. Overigens wel blij dat Uyumi me heeft verteld dat je daarbij hoort te slurpen. Dat voegt ook meer smaak toe. Een mooie vorm van omdenken vind ik dat persoonlijk. Zonder geluid is het niet te doen dus beter positief duiden.

Langs het pad naar boven staan tientallen Boeddha-beeldjes. En ergens halverwege ook een gammel toiletgebouw. Vol met webben en rotzooi. Ik kies later toch voor een toilet met mooi uitzicht boven op de berg:

Vlak daarbij staat een hutje ingericht met een klein altaar en een krukje zie ik door een spleet onder de deur. Vermoed dat het gebruikt wordt voor stiltedagen.

Echte stilte toch
Behalve de ruisende wind
En rumoerig hoofd

Maar na een tijdje daar kijken wordt ook mijn hoofd rustig. Het kan dus toch.
Later die middag bedenk ik dat de vorm van terugtrekken die ik heb gekozen me moeilijk valt omdat ik echt alles zelf moet doen. Het rijden, zelfzorg, programma bedenken en nu op deze plek voor international exchange ook weer alleen een uitwisseling met mezelf.

Straks denk ik nog dat
Wat ik denk er echt toe doet
Rare gedachte

Het laatste stuk van de route is kennelijk al wat langer niet belopen. Echt grote spinnenwebben hangen over het pad. Sommige meer dan een meter doorsnede.
De spinnen zijn geel met zwart en rood. Als dat geen alarmkleuren zijn weet ik het ook niet. Na 3 keer toch bijna verstrikt te raken zoek ik een tak welke ik als een soort wiggelroede op en neer zwaai. De tegengekomen webben verplaats ik naar de kant.

Giga spinnenweb
Bijbehorende spinnen
Blij dat ‘k geen vlieg ben

Weer terug in het huis ga ik verder met spelen met verf. Het resultaat niet indrukwekkend. Ik merk dat ik toch weer onrustiger word. Ik bedenk me dat ik misschien toch eerder naar huis wil. Zal ik de vlucht veranderen? Moet hoe dan ook nog zo’n 1600 km rijden. Met 40 kilometer per uur kan ik niet eens zo heel veel sneller er zijn. En och… het genieten is er toch ook echt. Grappig. Aan de ene kant valt het me mee hoe goed het gaat en soms ook tegen.
Het geeft me wel weer een stukje zelfinzicht. Ik vraag me af of, nu ik weet hoe het is, ik toch zou zijn gegaan. Het antwoord is denk ik ja. Meestal in elk geval.
Dan besluit ik toch gebruik te maken van de wifi. Fijn weer even contact.
Verschillende berichtjes. Leuk om daar zo van te kunnen genieten.

Eén is een appje van Hans met een bus die te koop staat. En een kritisch artikel over Japan.

Binnen de lijntjes kleuren in Japan

Jemig wat een zwartgallig artikel. Echt alleen gericht op de slechte kanten… 8 dagen stress gehad lees ik er uit…. En… Nog een nakomende gedachte. Hij is vast gereformeerd. Hoezo land zonder religie. Het hele land is bezaaid met tempels. Kortom: blijf af van Japan.

Er zit vast ook een kern van waarheid in. Er zijn hier inderdaad dingen die beter kunnen. Voor een land waar de Lean filosofie is uitgevonden wordt er echt onwaarschijnlijk veel verspild. En ik heb gehoord en gelezen dat het leven voor vrouwen toch ook moeilijker is. En dat er speciale vrouwencoupés zijn omdat ze anders worden bepoteld door deze of gene.

Aan de positieve kant: als de bevolking halveert zie ik opties voor het kraken van zo’n mooi huis in de bergen.

Ook een hart onder de riem appje van Angèle:

Solitude
https://youtu.be/lJ_otCypFi0

In de avond begint het te regenen. Het huis rammelt niet alleen, maar zucht, kreunt en steunt. Het klinkt alsof er aan de diverse ramen wordt gemorreld. Ik word er zenuwachtig van. Denk wat als er zo iemand binnen staat.

Japan is het land
Waar ik geen angst ken anders
Dan in ‘t eigen hoofd

Ik kan natuurlijk altijd nog in mijn bus gaan slapen bedenk ik maar doe het niet. Als je angst de ruimte geeft word je wereld steeds kleiner.

Op zich zalig geslapen. Maar in de ochtend een werkelijk vreselijke droom over een waarneming waar ik de weg niet weet. Wie denkt dat deze reis avontuurlijk is zou voor de lol eens in mijn dromen moeten mee kijken. Alles is relatief.

Karlijn blijkt nog wakker. De wekelijkse buddybel is weer fijn. Voor mij traditioneel om 7 uur ’s ochtends op vrijdag. Voor Karlijn tot 1 uur ’s nachts op donderdagavond. Dank lieve vrouwe…

Na het ontbijt ruim ik het huis, pardon de villa, weer op en laat het achter zoals ik het aantrof. Dekbed hangt buiten uit te waaien de futtons er naast. Tijd voor weer een stukje toeren.

Nog 1 van Angéle vlak voor vertrek:

Dank ook voor dat cadeautje. Dat was nou net wat ik nodig had.

Ga gezegend op reis.

Alleen zijn voor gevorderden

Na een rustige start ben ik om 10 over 8 in de haven om de boot naar Uno te nemen. De mevrouw is uitermate verbaasd over mijn vraag. Raakt een beetje in de war. Zoekt het papier met instructies in het Engels en loopt heen en weer. Gelukkig wordt ze uit haar misère gered door een collega die wel het overzicht heeft. So how many besides you? Opnieuw een verbaasde blik. So you are the driver?
Die ochtend had ik net bedacht dat ik wel blij was met het feit dat mijn schulpje mee ging op mijn reis naar het eiland. Maar vond het voor het eiland wel een beetje jammer dat er een extra auto rond reed. Edoch… niet te veel promoten dus maar.
Na de boottocht eerst maar eens boodschapjes doen voor de komende dagen. Bij Hattoji is geen winkel noch een restaurant in de buurt. Ik neem noedels mee, 2 soorten paddenstoelen, wat groenten en eieren. Op de parkeerplaats had ik even staan wachten voor een parkeerplaats die vrij kwam. Een andere vrouw probeerde snel er in te schieten. Parkeren met de ongelooflijk grote hoeveelheid auto’s is soms wel een dingetje. Een van de dingen die onderweg opvallen is de gigantische hoeveelheid autowinkels. Suzuki, Mitsubishi, Toyota etc.. Voor nieuwe, tweedehandse, voor accessoires en voor reparaties. Hoeveel van de 127 miljoen Japanners zullen een auto hebben?
Iets later kom ik langs een pottenbakkersdorp Imbe. Een mooie plek om te pauzeren. In een van de winkeltjes drink ik een kopje koffie op Japanse wijze. Inclusief minigebakje gemaakt van rode bonen en een bamboe koffie kloppertje op het dienblaadje. Tijdens het klaarmaken kan ik even de winkel bekijken. Wat smaak betreft is het niet de mijne. Vrij donker allemaal. Bij sommige schaaltjes kan ik me nog wel iets voorstellen maar hier geen zelfbeheersing nodig. Overigens nog los van de stijl zou ook de prijs me wel tegenhouden. Voor een vaas welke in mijn ogen zou zijn afgekeurd mag 120000 yen worden betaald. Rond de 1000 euro. Ja zeg…zo is minimaliseren plots heel gemakkelijk.
Met het tempo van een zondagsrijder vervolg ik mijn weg. Tussen de rijstvelden door en dan opeens de bergen in. Een mooie route wederom. In dit gebied hebben veel huizen blauwe daken. Ik zou de kleur willen omschrijven als Grieks blauw maar dat is niet geheel logisch in Japan. Bij een huis staat een bijkleurende auto. Mooi gekozen zo.
Het wordt steeds rustiger naar mate ik dichterbij de bestemming kom. Een aantal vervallen huizen langs de weg. Er zal hier wel leegstand zijn door vertrek naar de steden. Vraag me af hoe het zou zijn om hier eens een paar maanden te wonen. Zou ik gek worden van de rust of juist rustig? Het lijkt me wel wat.


Als ik bij de villa aankom is die leeg. Alle ramen en deuren staan open. Er hangen fouttons en dekbedden buiten te luchten. Er hangt een briefje bij de ingang: Maruo-san is er nu niet maar maak maar vast thee en doe alsof je thuis bent. Het is 2 uur ’s middags. De andere gasten zullen wel later komen. Zelf heb ik meer behoefte aan een douche dan aan thee dus voel me zo vrij en douche even.
Het is echt een prachtig huis. De muren zijn van leem, schuifdelen van rijstpapier en traditionele tatami matten op de vloer. Er zijn 4 slaapkamers, een woonkamer met vuurplaats in het midden, een keuken en een toilet en badkamer deel. Ben benieuwd welke kamer voor mij is. Er is een extra mooie kamer met een nis met iets verhoogde vloer. Daar staat, op een laag tafeltje, een bloemstuk en aan de muur hangt een vrij klassiek schilderij met een paar bomen, een huisje en wat vogels. Het lijkt me een fijne kamer.
Na het douche ritueel eerst een kleine verkenning van de omgeving. Dichtbij is er een soort parkje. Met 4 mannen en 3 vrouwen wordt er gewerkt. Gemaaid, gesnoeid en geharkt. Als ze pauzeren is het volledig stil. Hier zijn overdag de insecten vrij rustig kennelijk. Of misschien komt het doordat het hier hoger is en later in het seizoen.

Iets verderop is een andere man ook aan het snoeien. Na een begroeting zie ik rook van zijn heup komen. Even denk ik dat er iets in brand staat maar het is een doosje met daarin anti muggen spul. Best logisch in waterrijke rijstvelden. Hoeveel zouden er in het huis zitten?

Dan zie ik een mevrouw bij het huis rondkijken bij mijn auto dus loop ik richting het huis. Uit hoe ze reageert krijg ik de indruk dat ze me niet verwacht had. Ik krijg een papier om in te vullen en ze maakt een foto van mijn paspoort. Ik moet 500 yen extra betalen in verband met single occupancy van de kamer.

Met wat handen en voeten werk en een paar woordjes Engels van haar en Japans van mij wordt duidelijk dat ik vandaag hier de enige gast ben. En morgen ook. Wat onderweg nog een leuk romantisch idee leek voor een paar maanden alleen in een huis vliegt me aan voor 2 nachten. Het huilen staat me even nader dan het lachen.

Daar is nu geen tijd voor echter want ik moet worden rondgeleid. Hier is de keuken. Zo werkt de geiser. Water uit de kraan is ok. Zo werkt de waterkoker. Zo werkt het gasfornuis. Richting badkamer komen we langs de wasmachine. On off en hier de zeep. Het gaat allemaal in sneltreinvaart. Hopelijk weet ik het straks nog want er is dus niemand om het aan na te vragen.

Het water van de douche kan je hier instellen. En dit is de stop van het bad. Pakt een stok en wikkelt die in een doek. Stopt die in een holte en pakt een houten hamer. Met deze kant slaan. Andere kant no. Ik had hem al zien liggen en me afgevraagd waar die voor was. Het bad doet me denken aan een Green Egg bbq. Alleen dan zonder deksel. Vraag me af ik het zou gebruiken. Vond die ouderwetse douche ook wel prima.
Dan mag ik kiezen welke kamer. Dat lijkt me duidelijk. De 2 fouttons worden op elkaar gelegd. Hier liggen de lakens. Daar een kussensloop. En wil je een Yukata? Dat laatste is een soort lichte kimono. Lijkt me niet nodig. Ben toch alleen in het huis.

Ze scharrelt nog wat door het huis. Een man sluit zich aan. Alleen? You drive? Hier staan de elektrische muggenverdelgers zegt hij. Besluit die zo mogelijk niet te gebruiken.

Nog een paar minuten later en ze zijn weg. Het is drie uur. Goed. Dat is het dan. Alleen in een enorm huis op het platteland. In een huis wat niet voelt als inbraakproof. Onzinnige gedachte in dit ultraveilige land maar toch. Hij is er. En ik voel me verdrietig en eenzaam.

Eerst dus maar proberen tot rust te komen. Ik maak dan toch maar een kopje thee. En steek een wierrookstokje aan op het mini-altaartje. De rookt kringelt met mooie patronen om hoog en opzij. Het schilderij aan de muur wappert een beetje heen en weer. Zo te zien doet het dat vaker. Achter de onderste stok zit een stoot plek in de lemen muur. De ergste stress zakt.
Ik moet denken aan een artikel wat ik las. After some time lonelyness becomes solitude. Het is mijn ervaring ook wel tijdens deze reis. Soms een golfje eenzaamheid maar dan weer solitude. Hopen dat dit laatste gevoel aanhoudt.

Solitude werd plots
Weer lonelyness. Iets later 
Toch ook solitude.

Nog maar weer een wandelingetje dan. Ik loop langs het huis iets verderop. Ervoor zit een geknevelde man. Geruststellend gezicht.
Bij de vlak bij gelegen tempel is niemand te bekennen. Vraag me af hoe vaak ze daar wel aanwezig zijn. Theoretisch is er de mogelijkheid om met de monniken te mediteren. Maar hoe en wanneer dan is onduidelijk. Vermoed dat ik een mooie aantekening in mijn boekje wel op mijn buikje kan schrijven.
Terug gekomen in het huis toch maar eens opzoek of er wat extra informatie ligt. Er blijkt een folder te zijn. Hattoji invites you to get away and relax in your own villa. Mijn eigen villa. Kan het vrij letterlijk nemen. Iets verder op staat de prjjs voor exclusive occupancy. 25.700 yen. Ineens valt die 500 yen extra wel mee. 4.100 yen voor een prive villa.

Ik sleep alle rommeltjes uit mijn wagentje naar het huis. Handig voor de was en wederom tijd om een schifting te maken tussen wat ik wil houden en wat ik wil loslaten. Fijn wat opruimen zo.
Het wordt donker. Weer even een spannend moment. Het huis rammelt een beetje.

Dit rammelend huis
Moet de komende uren
Worden tot mijn thuis.

Ergens hoor ik een raar geluid. Waarschijnlijk een muisje of zo stel ik mezelf gerust. Eerste gedachte: ik laat alle tussen muren zoveel mogelijk open dan kan ik het in elk geval zien als er iemand binnen komt. Onzinnige gedachte bedenk ik me dan. En sluit dus alles af wat ik niet gebruik. Hoe dichter het is hoe minder tocht binnen hoop ik. In de vertrekken die ik wel gebruik doe ik tegen mijn normale gewoonte in wel overal licht aan.
Tijd om eens te gaan koken. Het zelfgebrouwen geheel smaakt prima. Dan mijn ‘dagboek’ schrijven. Als ik kom bij het punt van de geknevelde buurman stop ik. Weliswaar een grapje maar evengoed een adrenaline rush.

Morgenochtend afmaken is beter. Zin om te lezen heb ik ook niet. En dan… ik doe gewoon of dit mijn artist in residence huis is. Pak mijn spulletjes en ga spelen. Het valt niet in de categorie kunst maar heb wel inspiratie. Fijn. Een plannetje vormt voor de dag hier alleen.

Na een uurtje of 2 spelen nog even lezen en dan hop zalig slapen. Aan het dons zal het niet liggen. Lekker dik.

Eiland bestaan

Wakker voor de zonsopgang. Eerst maar eens kijken hoeveel toeristen er nu bij de Yellow Pumkin zijn. Het is hét symbool van het eiland. Als kunstwerk geplaats op een pier vlak bij de parkeerplaats waar ik heb overnacht. Er is nog niemand maar het is ook nog maar half 6 of zo. Zowaar nog voor de zon op de pompoen schijnt zijn er nog 2 gekke toeristen. Ze komen uit Tokyo en verblijven nu in het Benesse Art house. Ik bied aan om een foto van ze te maken. Zo gezegd zo gedaan. Eén van de twee zet haar ogen op standje groot. Als de foto klaar is zakken ze weer terug in het normale model. Het is een bijna onherkenbaar ander gezicht.

Nadat de eerste zon op de pompen schijnt vraag ik of ze ook een foto van mijn willen maken.

Het bezoeken van Naoshima stond hoog op mijn droomlijstje. Van de toch soms aanwezige stress had ik het bijna geskipt. Zou de boot wel gaan? Had ik niet moeten reserveren? En waar laat ik de bus dan? Vind het maar fijn dat ik mijn stulpje mee heb kunnen nemen. Grappig.

Voor vertrek kreeg ik van Ellen een zelfgemaakte sleutelhanger met daaraan een bedeltje van een schildpad. En de wens dat mijn busje maar net zo’n veilig huisje mocht zijn. Mooi dat het toch ook echt zo voelt. Behoudens tijdens die tyfoon dan he…

Het strand ligt bezaaid met zeewier. Niet gek dat het een deel is van het dieet hier. Het ligt letterlijk voor het oprapen. Op een grootveld beweegt er ineens een groot stuk. Het gaat aan de wandel zeg maar. Het blijkt op de rug te zitten van een enorme krab. Acht poten en 2 scharen. Mooie camouflage.

Rond half 8 ben ik in Honmura, een van de drie dorpjes op het eiland. Het Art House project gaat pas om 10 uur open. Ruim voldoende tijd om wat rond te scharrelen. Mijn Ice Coffee haal ik uit een van de frisdrankautomaten. Het is nog super rustig. Ik kom bij een tempel uit. Een andere dan normaal. Ervoor een trap met dikke glazen treden naar toe. Het blijkt onderdeel van de Art House projecten te zijn. Zonder kaartje… Foei!

Terug bij de haven blijkt er een wifi-spot te zijn. Eerst maar eens de blog plaatsen. Dan even mijn mail bekijken. Ik had gisteren een mailtje gestuurd naar Hattoji internatiol villa. Een beetje tegen beter weten in dacht ik, maar ze hebben warempel nog een kamer voor me vrij. Het is in de middle off nowhere naast een tempel. Leek me een mooie plek om nog weer eens even stil te staan. Woensdag en donderdag ben ik daar. Fijn te weten dat ik ook dan niet hoef te zoeken naar een overnachtingsplek. Wel weer tegen mijn voornemen in om niet in hotels te slapen. Het loslaten lukt steeds beter zal ik maar zeggen. Tot vrijdag middag dus weer offline. Als het goed is…

Dan gaat het Art house project bijna open. Dat project bestaat uit een 6-tal traditionele huizen die zijn gevuld met Contemporary Art. Als ik een kaartje heb bemachtigd (lees gekocht bij een loket) kan het visuele feestje beginnen.
Door smalle straatjes wandelend op zoek naar de huizen. Door toeval voelt het alsof ik ze zie in een volgorde van toenemende schoonheid. Ook bij de tempel kom ik weer. Dit keer ook in het deel waar No Entry staat. Een super smalle gang leidt naar een holte onder de grond. Het blijkt dat de glazen trap doorloopt tot aan de bodem van de grot.

Van ‘t bovenaardse
Via glazen trap zo naar
De onderwereld

Het laatste project is eigenlijk vooral een ervaring. Maar wat voor een. Bij aankomst moet ik wachten. Er mogen maximaal 8 tegelijk naar binnen. Wel krijg ik alvast een instructieblad te lezen. Binnen is het erg donker. Houd je bij het naar binnengaan daarom vast aan de muur. Telefoons moeten uit. Er mogen ook hier geen foto’s worden gemaakt. Er mag niet worden gesproken. Er dient naar de begeleiders te worden geluisterd. En of als we binnen zijn je gewoon naar voren wilt kijken. Dat belooft wat.

Als we naar binnen mogen blijkt heel donker een understatement. Met een hand aan de muur en een voor me uitgestrekt om niet tegen mijn voorganger op te botsen loop ik bijna tegen een muur op. Nog een hoekje om dus. En dan mag ik gaan zitten op het bankje. Welk bankje denk ik. Tot mijn scheen zegt: dit bankje.

De instructies worden eerst gegeven in het Japans. Dan in wat moeizaam verstaanbaar Engels. Just think about right hoor ik. Ze zal vast ‘bedoelen vermoed ik, de grapjes over suplies/suprise komen ergens vandaan. Het is echt pikkedonker. Je ziet dus geen hand voor ogen. Een test. Oh… toch een hand… Ik ben dankbaar voor alle worteltjes die ik ooit heb gegeten.

Na een paar minuten zie ik toch echt een wit vlak.

Dan de stem van de mevrouw weer. Er is niets veranderd aan het licht in deze kamer. Het enige wat is veranderd zijn jouw ogen en de verwerking van wat je ziet. We mogen naar voren lopen. Bijzonder om te zien hoe goed er nu gewoon los te lopen is.

Volslagen donker
Denkende aan worteltjes
En toen was er licht

Het is even bijkomen. Rustig aan dus maar. Ik slenter weer richting haven. Ergens langs de weg kom ik langs een afdak boven een spiegelgladde lichte vloer. Die ochtend eerder had ik er een oude dame al in de weer gezien met een bezem. Ondanks dat haar ogen heel wat ouder waren dan de mijne zag zij er kennelijk vuil liggen wat ik niet zag. Dit keer staat er een autootje. Zo een typische Japanse. Een soort vierkant blokje auto met afgeronde hoeken. Ik moest in het begin erg wennen aan het koddige model maar vind ze nu inmiddels fantastisch. Vooral de metallic roze. Maar goed ik dwaal af. Waarom ik het beschreef is dat door die vloer en de auto daar midden in het net een soort mini tentoonstelling is. Een soort van (on)bedoelde mini-tentoonstelling.


Ook zonder zoeken
Biedt Japan overal kunst
Gewoon door kijken

Voor de lunch ga ik terug naar hetzelfde cafeetje als gisteren. Elke keer wat nieuws proberen doe ik niet meer. Inmiddels fervent fan van de spreuk Never change a winning team. Ik gun mezelf die rust.

Tijdens het verorberen van mijn pannekoek komen er 2 jonge dames binnen. Na eventjes raken we aan de praat. Degene die het beste Engels spreekt verteld dat de andere de eigenaresse is van het tentje. En dat ze ook een guesthouse heeft op een van de andere eilanden en nog een cafe weer op een andere plek. Die wat verlegen ogende jonge vrouw heeft dus een super goed zakelijk inzicht. Leuk!

Verder krijg ik nog tips over hoe en wat ik morgen nog moet doen voor ik naar Hattoji ga. Ik hoor het aan. Morgen is er weer een dag. Kijk wel hoe die loopt. Ook vertellen ze dat een van de 2 musea die ik nog wil zien niet zo heel bijzonder is. Mooi denk ik. Die sla ik dus over. Kan altijd een volgende keer nog.

Ze vragen me waar ik verblijf. Ik biecht op dat ik in mijn busje heb geslapen.

Oh wauw.

Stoer.

Nee hoor dat is niet illegaal en mag hier gewoon.

Lijkt me betrouwbare informatie komende van een Guesthouse eigenaresse. Fijn.

Die middag staat het Chi Chu Museum zo maar ineens op mijn programma. Er is een rijtje voor me. Van 1 persoon om precies te zijn. Want voor me staat John uit Londen. We moeten toch best lang wachten want de meeste kaartjes zijn online al verkocht. Hij is hier met zijn zoon die in Singapore woont. Nu is hij even alleen. Zijn zoon heeft dit museum al vaker gezien.
Uiteindelijk heeft hij een kaartje. Zelf mag ik vrij vlot daarna ook door. Ook dit museum is net als het Benesse Art House van gisteren, ontworpen door Ando. Zijn handschrift is herkenbaar. Heel veel glad beton. Geometrische vertrekken en gebruik makend van natuurlijk licht.

Toch is dit museum ook weer totaal anders. Nagenoeg alles is ondergronds.
In een van de super strakke enorme ruimtes liggen marmeren blokjes op de grond als wit mozaïek. Hier zijn de muren wit geverfd. Het plafond ook. Er valt daglicht naar binnen via onzichtbare ramen boven het plafond. Dit is de enige verlichting van de 5 enorme schilderijen van Monet. Normaal gesproken niet zo’n groot fan hiervan maar nu is het net of ik ze voor het eerst zie. En mooi dat ik ze vind…. Bizar wat presentatie en belichting kan doen.

John staat aantekeningen te maken in een boekje. Dan komt een van de supposten met een potlood op hem af. Of hij dat in het museum wil gebruiken. Pennen zijn verboden in het museum. To protect the art works. Dus….

Een ander vertrek is een kamer met aan alle kante betonnen banken tegen naar buiten lopende witte muren. Aan de boven zijde van die muren is de overgang naar het plafond afgerond en in het midden is een open vierkant waardoor je de hemel ziet. Dat is het kunstwerk. En ook dit… wauw.

Tijd om alles te laten bezinken tijdens een strandwandeling. Er liggen weer prachtige schatten. Hele mooie stukken hout, prachtige schelpen, een zee ster.

Ik laat ze allemaal liggen. Op een stuk steen na. Als ik het op pak is dat zo licht. Ik doe een testje en ja hoor… Het blijft drijven. Daarna laat ik ook dat weer liggen. Oefening baart kunst.

Gisteren in het Benesse Art house een niet heel bijzonder schilderij gezien van een baai met erop een zwart bootje en een geel bootje. Ervoor liggen de bootjes van het schilderij. Hierdoor, door de locatie en het formaat toch weer indrukwekkend.  Vandaag zag ik dit:

De dag sluit ik ook weer af bij de pompoen. Dit keer de zonsondergang. Prachtige rode kleuren in de lucht en op het water…. Het is zo druk dat ik me terugtrek in mijn stulpje om mijn hoofd weer wat leeg te schrijven.

Het was een lange prachtige dag.

Naoshima!

 

Sleutel ingeleverd betekent uitgecheckt dus klaar om te gaan. Bus opgehaald en op pad.

Merk in de morgen al wat onrust over de slaap plaats voor die avond. Dan ineens zie ik het licht. Nota bene nog voor het tempel bezoek. Ik kan natuurlijk ook gewoon vandaag de boot nemen naar Naoshima.

Hè wat een fijne gedachte. Daar knapt een mens van op. De zon scheen al, maar plots zie ik geen wolkje meer aan de lucht.

Plan nog niet gemaakt
Of er popt wat anders op
Baksteen uit de maag

Deze tempel ligt ook weer hoog op een berg. Ben het aantal treden vergeten maar las in de reisbijbel dat veel mensen klagen over de klim. Het is nog heel rustig maar als ik omhoog klauter komt er een man naar beneden. Beide benen zijn ernstig misvormd en zo te zien ook moeilijk stuurbaar. Hij loopt met 2 krukken. Geconcentreerd gezicht maar verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik maak een buiging voor hem, zowel fysiek als mentaal, en groet. Konichiwa. Konichiwa zegt hij terug.

Iets verder op wordt er druk gebezemd. Na de tyfoon van gisteren valt er heel wat op te ruimen. Mooi beeld en geluid. Ouderwetse houten bezem van takkenbossen gemaakt. Swoesch swoesch swoesch. Beter dan de herrie van een bladblazer die ik ook zie staan.


Aangekomen bij de tempel blijkt er een ceremonie bezig. Het is een fotomoment. 12 jonge jongens in poffende witte pakken met zwarte hanekamvormige mutsen op. Er tussen en omheen een delegatie van oudere mensen. 18 mannen, 2 vrouwen allemaal in strakke zwarte pakken. Uitgestreken gezichten. De fotograaf staat op een kistje. Dan is een andere fotograaf aan de beurt. Hij zegt wat en opeens blijkt iedereen toch te kunnen lachen.

Een formaliteit
Uitgestreken gezichten
Dan toch plots die lach


Doorgelopen naar de volgende tempel. Een complex met een aantal gebouwen verbonden met een overdekte gang. Ik zie 2 jongedames schichtig uit een van de kamers komen en over de gang fladderen. Donker blauwe jurken met erover heen witte gesteven panden. Ze zien er prachtig uit. Maakt nieuwsgierig naar wat ik heb gezien.

De delegatie komt ook naar boven. Hijgend en puffend. De jonge jongens dragen van alles mee. 3 grote manden, elk tussen 2 gedragen op de schouders. En ook 2 bamboe stokken met schoven van rijst er op. Zou het een soort oogstfeest-ritueel zijn?

Nog een andere jongedame komt boven aan. Zweetdruppeltjes lopen van haar wang. Ik knipoog naar haar. Ze blijkt engels te spreken. En ze wist al dat ik hier was. Haar moeder had gezegd dat er een buitenlandse vrouw tegen haar had gekletst. Yup… that was me… Ze vertelt me dat het vandaag een geluksdag is in Japan. Zie je. Had ik het toch goed gevoeld.

Het bezoek zet aan tot denken. Wat zou ik anders willen?

Als mens ben ik trouw
Voortaan nog meer aan mezelf
Groeiproces op reis.

Mijn boekje wordt dit keer getekend door een jonge vrouw met ranke handen. Zou je hier speciaal voor moeten worden opgeleid? Is het een roeping of gewoon een bijbaantje?

Als ik afdaal zijn de meeste winkels nog dicht. De lokale winkeliers varen er wel bij vermoed ik zo. Veel kitsch maar soms ook prachtige kunst. Géén extra souvenir gekocht!
Terug in Takamutsu sla ik wat boodschapjes in en volg de bordjes ‘ferry’.

Daar word ik verwezen naar rij 4 en het kaartjesloket. So far so good denk ik. De mam achter de balie spreekt goed Engels. How many persons, vraagt hij als ik aanwijs welk busje van mij is. Just one, zeg ik. Hij kijkt zo verbaasd als een Japanner verbaasd kan kijken. So you are the driver? Wow. Vind ik wel lollig en voel me even best een beetje stoer.
De kosten vallen me erg mee. 5400 yen. De brug over van het vasteland naar Shikoku had me 3900 yen gekost. En een tijd rijden. En bibbers, want wat een hoogte en dat met windvlagen en al. Brrrr. Een half uur later zit ik op de boot. 12.40.

50 minuten varen en ik kom aan op het eiland. Wat een feestje.
Zonnetje, bruisende zee en kunst. Een kunstwerk bestaat uit 2 grote granieten ballen in een betonnen ruimte. Ik loop er omheen, raak ze even aan. Mooi vind ik. Ook met dit uitzicht. Benieuwd hoe het heet. Even op de bordjes kijken. Do not enter lees ik
Whoops…. Blij dat ik dat te laat zag.


Ik was er vanuit gegaan dat alle musea dicht zouden zijn op maandag maar een van de belangrijkste blijkt open. Het Benesse art house. En wat een museum is dat. W A A N Z I N N I G GAAF!
Gemaakt van beton is het centrum een ronde zaal met een lichtkoepel. Prachtig helder licht daardoor. Er hangen niet zoveel kunstwerken maar wat er staat en hangt vind ik prachtig.

Er mogen geen foto’s worden gemaakt dus spreek ik in wat ik zie. Dan kom ik een keurig Engels echtpaar tegen. Ze kijken geschokt naar mijn telefoon. Als ik ze uitleg dat ik geen foto’s neem zeggen ze: That is very wise. We just tried to take a sneaky picture and were told off. They have cameras every where you see? Wijzend naar een zwart bolletje. Zo zie je maar. Uiterlijk zegt niet alles. Was overgens wel extra blij met mijn onderdrukte impuls om toch stiekem…. Als ik binnen de trap af wil lopen valt mijn oog op wat onkruid tussen de betonblokken. Wat een bizarre plek denk ik. Hoe kan dat dáár nou groeien.
Dan komt er iemand van het personeel de trap op lopen. Had je de plantjes daar gezien? Verrek denk ik. Ze zien écht alles. Kunnen ze ook mijn gedachten lezen? Dat zijn geen plantjes maar dat is kunst. Kijk maar, hier op het plaatje. Weed heet het kunstwerk. Ik had de naam zó zelf kunnen bedenken.

Net las ik dat mijn kaartje voor 2 dagen geldig is. Misschien trakteer ik mezelf er morgen op een diner.
Op het strand pak ik hier en daar wat plastic op. Dan valt mijn oog op een zeesterhuisje. Ok. Ik doe echt mijn best maar die neem ik mee. Anders wordt het straks toch maar zand…

Tijd voor het bedenken van een slaapplek. Er is hier een kampeerplaats. Niet voor campers. Als ik vraag of ze plek hebben zegt de jongen achter de balie: alleen in een caravan. En het is zo winderig. Ik zou het je niet aanraden. Geen beste verkoper denk ik. De schat. Is er bezwaar tegen overnachten op de parkeerplaats in mijn eigen busje? Vraag ik. Hij zegt daar ga ik niet over. Maar het lijkt mijzelf wel een beter plan. Tja… tegen zoveel eerlijkheid ben ik niet bestand.
Hier sta ik nu dus. Op een parkeerplaats op Naoshima. De krekeltjes zorgen voor een achtergrondmuziekje.
Wat ben ik gezegend.

Opgesloten

In verband met de tyfoon van allerlei Japanners advies gekregen binnen te blijven in een stevig gebouw. Ben dus blij met mijn beslissing om in een hotel in te checken. En dat de bus ook veilig staat. Het is een oerdegelijk hotel. Grappig… had me voorgenomen niet in hotels te slapen omdat ik zo gewend ben aan mijn busje. In tijden van crisis blij dat ik ook dat weer los kan laten

De kamer heeft geen badkamer want dit is het land van de naakte vriendschap. Er is boven in het hotel een spa gedeelte. Geen natuurlijke hete bron dit keer maar even goed fijn poedelen.

Op de kamer hangt een soort van trainingspak, bruin shirt, zwarte broek met een kaartje erbij. Washed. You can wear this walking around in the hotel. Fijn dat het gewassen is. En een unisex gevangenispak; niets mis mee. In het kader van de volledige overgave trek ik het aan als ik naar de spa ga. Best fijn een beetje conformeren voor de verandering. Ook naar het restaurant voor de noedelsoep in vol ornaat. Nagenoeg iedereen heeft hetzelfde pak aan. We zitten dan ook allemaal in hetzelfde schuitje.

De volledige dag binnen in het hotel door gebracht zorgt wel weer voor rust. En wat rebellie dus eigen kleding weer aangedaan op de tweede dag. Toch nog bedacht om een plannetje te maken voor de rest van de trip. Beetje geschreven. Wat gelezen. Spa bezoekje. Noedel soepje en de dag was voorbij.

Unisex kleding
Meedoen als een eenheidsworst
Eén dag was genoeg

Plan is 1 dag tempels bezoeken en de volgende dag naar Naoshima. Dan naar een tip uit de lonely planet als ze plek hebben. En anders retour overnachten bij de top onsen zover. Daarna ook wat plannetjes gemaakt. Aanpassen kan altijd nog.

 

Met de billen bloot

Eerst maar eens letterlijk…
Wat aanvullende gedachten over de Japanse badhuizen. In een onsen begint het hele ritueel met jezelf uitvoerig schoonpoetsen voor een spiegel. Ik vraag me af of er een relatie bestaat tussen dit ritueel en het gegeven dat er bijzonder weinig overgewicht is. Je wordt in elk geval wel met je neus op je lijf gedrukt. Geloof dat ik 1 keer een vrouw met vrij fors overgewicht heb gezien. Dat is in Nederland toch echt wel anders. Net als huidafwijkingen overigens. Die brengen in Nederland soms al sociale bezwaren mee maar hier in het land van de naakte vriendschap lijkt het me nog zwaarder. Overigens zeggen de dermatologen in Nederland dat we niet te veel zeep moeten gebruiken. Benieuwd wat hier daar de visie op is. Lijkt me vechten tegen de bierkaai…

Zelfzorg en uiterlijke verzorging wordt je hier wel met de paplepel in gegoten. Vraag me af wat het effect er van is op eigenwaarde.

schoonmaak voor spiegel
confrontatie met mijn lijf
een reinigend beeld

Dan het toiletbezoek.
Op de eerste dag met camper dacht ik dat het vast handig zou zijn om zelf wat wc papier mee te hebben. Little did I know… bij veel toiletten staan zelfs toiletsloffen klaar.
En vast bij een ieder bekend dat je op veel toiletten een muziekje aan kan zetten. Over het algemeen doen de meesten dat niet echter.
Als iemand het wel doet verdenk ik ze direct van rare fratsen.
Dat is nog los van de opties tot schoonsproeien na gedane zaken. Van voor of van achter. Koud of warm. Hard of zacht. Over het algemeen moet je zelf actie ondernemen maar 1 keer kreeg ik de volautomatische was beurt. Inclusief droog blazen.
Jawel…

een toiletbezoek
poetsbeurt inclusief, raar.. maar
ontlastend geheel

Overigens zijn veel brillen verwarmd. In een land zonder isolatie best fijn in de winter lijkt me, maar nu voelt het net of je op de warme billen van de voorganger gaat zitten. Niet perse prettig.

Heb bedacht dat ik wel zelf papier van het wc-papier zou kunnen “maken”. Edoch nu super verkouden dus misschien komt het zo nog op… Nog los van het gegeven dat er weinig tijd overblijft in een dag….

Een mooi bruggetje naar het figuurlijke deel.

Raar fenomeen vind ik de tijd hier. Het hangt enorm af van hoe ik me voel geloof ik. Soms staat die stil op een prettige manier. Kon ik maar 3 maanden blijven of liefst een jaar… Soms vind ik het naar en wil ik het liefst zo snel mogelijk weer naar huis. Nu op het zuidelijkste punt van mijn reis krijg ik weer last van tijdsdruk. Kom ik wel op tijd weer terug? Nog maar een kleine 3 weken…
Een deel van de reis zover geniet ik van van alles en nog wat. De uitzichten zijn vaak prachtig.

Mooie wolken in de lucht en soms tussen de bergen. De bossen op de bergen afwisselend van donker groen met lichte toefjes bamboe. De beginnende herfstkleuren. De mini-gesprekjes. En het schrijven. Beleef het allemaal zeer bewust.

Een ander deel voelt het alsof ik alleen maar bezig ben met het vinden van een parkeerplaats. Dat ik alleen maar aan het trekken ben en niet genoeg rust voel.
En dat bezinnen… waar bestaat dat nu helemaal uit. Denk ik nou andere dingen dan thuis? Ik maak toch al behoorlijk bewuste keuzes wat betreft werk?
Wel merk ik dat er hier meer rust is in mijn hoofd. Mijn gedachten razen minder. Ik voel beter wat ik wel of niet wil.

De stilstaande tijd
ruimte voor bezinning en
zien dat het goed is

Gisterenochtend bijvoorbeeld. Het regende. Lastminute reizen zijn ze hier niet aan gewend. Een bestemming die Kanuka me had aangeraden was telefonisch niet bereikbaar dus ik wist niet of ik er zou kunnen overnachten. De tyfoon op komst zorgde voor onrust. Diverse Japanners hebben me via Line (soort whatsapp) gewaarschuwd en geadviseerd om in een gebouw te blijven. Lekker dan… alleen met een busje op pad. Zondag om 10 uur mocht ik komen schuilen bij Kanuka maar wat als rijden door de bergen dan al niet echt fijn voelt. Kreeg het er wat benauwd van. En heb het plan veranderd.
Ik schrijf dit nu liggend in een hotelbed. Mijn busje staat veilig in een parkeergarage. Ook vanavond blijf ik hier. Een pas op de plaats. Hopen dat de migraine wegwaait met de wind.

Gisterenmiddag had ik ook nog even contact met iemand van couchsurfing. Ik zou ook bij haar mogen blijven. Om 10 uur ’s avonds zou ze wel thuis zijn. De berichtjes waren kort…. Toch dus anders besloten. Ben liever alleen.

Nu heb ik een beetje spijt dat ik het er niet op heb durven wagen om naar Kanuka te gaan. We hadden een leuke klik. In het stuk opgeraapte roest herkende zij direct een hond… Grappig. Nu ja… het is zo. Gelukkig niet meer de erge onrust van de beginweken.

Een van de inzichten over mezelf is dat een golvend leven bij me past. Zonder dalen zijn de pieken minder hoog. Als alles rustig kabbelt zorgt ook dat weer voor onrust. Het is niet direct een uitvinding van deze reis maar wordt nu ook wel weer bevestigd.

Kabbelend leven
Is aan mij niet zo besteed
rust maakt onrustig

En eigenlijk ben ik wel ernstig gelukkig met het leven zoals het is. Geniet van mijn werk, de diverse acties ernaast en ben gezegend met mijn familie en vrienden.

Gisterenavond dacht ik nog wel nu toch écht een planning te gaan maken. Toch doe ik dat niet. Het kweekt misschien wel verwachtingen maar alles loopt toch steeds anders. En zo is dat ook goed.

Midden van de reis…

Wakker geworden op de eerste dag van de derde week. Een stralende dag zo te zien.
Een mooi moment om mijn busje weer eens op te ruimen. Los te laten wat me nu al lukt en rustig aan te doen.
De reisgids noemt dit stadje nergens. Zelfs niet in een off the beaten path stukje. Zouden hier veel buitenlanders komen? De mevrouw die ik gisteren ontmoette in de onsen kwam zelf uit Tokyo hier voor een weekendje. Of ik de locatie geheim wilde houden…

Lonely planet zegt
Echt niets over dit gebied
Míjn ontdekkingsreis

Gisteren wel gezien dat er een museumpje is op de offline kaart. Op 300 meter afstand. Dat lijkt me haalbaar.
Na de schoonmaak eerst maar eens koffie. Als ik de achterklep wil openmaken zie ik de achtergebleven spullen van een seksuele ontmoeting: tissues, een condoomverpakking en een gebruikt groen condoom. Gezellige kleur me dunkt. Oh en 2 sigaretten peuken. Ik weet zeker dat het er gisteren niet lag. Heb kennelijk goed geslapen. Besluit het maar op te ruimen voordat mensen denken dat ik in mijn heilige tempeltje… Onder het drinken van de koffie komt er een auto, die parkeert naast me. Is dat niet dezelfde als gisteren? Er stapt een keurige jongedame uit. Net handschoentjes aan. Ze steekt haar parasolletje op en loopt weg. Aan de achteruitkijkspiegel bungelt een engeltje.

Uit het huis naast de parkeerplaats klinkt het geluid van iemand die aan het oefenen op de piano. Ik zou zweren dat ik ‘Berend botje’ hoor. Hier gaat de tekst vast anders.
Er komt een bus langsrijden. Helemaal leeg. Er staat ook niemand bij de halte. De chauffeur doet de deuren open, sluit ze weer en rijdt door. Voorschriften zijn nou eenmaal voorschriften.

Tijd voor de ochtendwandeling. Er is een soort park aan zee met een reuzenrad. Als ik die kant oploop zie ik een bord richting bathing beach. Lijkt me ook wel spectaculair; een badend strand.

Onderweg kom ik langs een van de miljoenen frisdrank automaten die Japan rijk is. Op elke straathoek staat er wel één vol met blikjes koude koffie en wat dies meer zij. Het ijsje smaakt prima.

Het park is echt enorm groot. 3 meren, 5 toiletgebouwtjes zie ik op de kaart. Er is een draaimolen, een reuzenrad en een treintje. Behoudens 3 mensen bezig met harken is er echt helemaal niemand. Het treintje rijdt rond zonder iemand erin. Ergens in het park staat een radio te galmen. Het geeft een beetje een post accocalyptisch gevoel.
Het bathing beach is afgezet met onleesbare bordjes. Daar ik ze niet kan lezen voel ik me niet aangesproken en stap er overheen. Het strand ligt werkelijk helemaal bezaaid met lege blikjes en plastic flesjes. Ik besluit dat ik me terugtrek op het paradijselijke stukje rond de landtong waar mijn eigen tempeltje staat geparkeerd.

Bij het museum is geen teken van leven te zien. Vanmorgen had ik er iemand de ramen zien zemen. Misschien toch? Tot mijn verbazing gaan de schuifdeuren open. Het is een grote zaal met vitrines met mooie kamerschermen, schilderijen en doosjes. Erbij bordjes in het Japans. Moet denken aan het Zen museum zonder bordjes. Het effect is hetzelfde. Ik laat mijn fantasie de vrije loop.

Na het museum is het lunchtijd, hier de hoofdmaaltijd van de dag. Gisteravond een pizzeria ontdekt op 150 meter van mijn thuisje. Lekkere pizza gehad gemaakt door een pizza bakker opgeleid in Napels. Het was een welkome afwisseling na alle soepen en noedels. Ik ga nog een keer. Er is wifi, dus kan ik mijn blog bijwerken en de wekelijkse buddy-bel met Karlijn lukt. Fijn. We hebben het over The artists way. Het boek is een soort leidraad naar je eigen creativiteit, hoe kan je kunstenaar worden? Ik heb er wel lol in om daar mee bezig te zijn. En besef me dat dit schrijven ook een soort creatief proces is. En zo zijn er meer creatieve dingen waar ik van geniet. Beschouw mezelf in elk geval wel als een soort levenskunstenaar. Zo. Met alle onbescheidenheid van dien…

Een van de vragen in het boek is: bedenk 5 gedroomde levens. Wat zou je ook wel willen zijn? Mijn lijstje bestaat uit: kunstenaar/schrijver, internationaal chauffeur, non, webdesigner en hosteleigenaar. Ik besef me dat alles wat ik fijn vind ook deels terug komt in deze reis. Mooi inzicht.

Ik merk dat ik super veel lol heb in het schrijven van dit blog. Op 1 ding na schrijf ik zonder censuur. Voelt wel prima. Een beetje spannend, maar krijg tot zover wel complimenten. Toch ook wel weer prettig, echter niet de reden. Wat mij betreft is dit de ruwe versie. Als ik het beter kan zien en teruglezen op mijn pc maar eens wat bij schaven en dan mooi printen of zo. Besef me dat ik best grote lappen tekst schrijf… Wie weet voldoende voor een (dag)”boek”. Demet schreef me een lief bericht met compliment. En… dat Japanse schrijvers vaak in de ik vorm schrijven.

Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat ik de dag in Kyoto niet had gemediteerd met de app die ik daarvoor gebruik. Na 732 dagen achter elkaar nu dus weer op dag 1. Och… wel mooi ook. Weer iets wat ik iets losser kan laten. Net als mijn dagelijkse dankbaarheidslijstje. Toch ook een vorm van social media eigenlijk. Dan wel echt sociaal. Ben me ook offline bewust van al mijn zegeningen. Mooi om bij stil te staan.

Net heb ik hier een kattencafé ontdekt. Ze waren niet zo knuffelig als gehoopt edoch beter iets dan niets op poezengebied. Wel bijzonder dat er niet ze veel katten te zien zijn in een land waar om het andere huis wel een beeldje staat van een poes met opgestoken pootje. Overigens waren er in Himeji wel heel veel maar die waren duidelijk niet van aandacht gediend. Met de medewerkster van het café een grappig gesprekje over hoe voor te bereiden op de tyfoon. Zij noemt een tyfoon wel exciting. Ik mag hem bij haar thuis komen uitzitten. Het gooit mijn plannen wat in de war maar ik neem de uitnodiging graag aan. Nog 2 dagen hier in de buurt dus.
Zal eens wat lezen over wat er allemaal te doen is.

Wifi!

In de garage bleek een fout gemaakt. Verkeerde olie in verkeerde opening. De jongeman die de fout had gemaakt deed daarna super zijn best. Letterlijk op zijn tenen rond rennend. Had al gezien dat zijn collega zijn hoofd schudde over iets. Het werd echt duidelijk toen ik de auto moest starten. Het voelde gelijk al anders dan eerder. Hij wilde niet achteruit rijden ondanks wat gas geven en schoot toen ineens naar achteren. De 7 gereden meters voelden erg angstaanjagend. Ik ben uitgestapt en heb gezegd dat ik de auto zo niet mee wilde.

Durf te wedden dat ze dachten dat het lag aan de rare rijstijl van die rare toerist. Tot dat ik de eerder hoofdschuddende man zelf de bus liet besturen. Zelfde probleem, een grote schok vooruit en plotseling heeeeeel veel witte rook.
3 uur later, onrust bij hen en bij mij, was het probleem opgelost en kon ik weg. Inmiddels 8.30 midden in Kyoto zonder parkeerplaatsen met goede overnachtingslocaties voorzien van toiletgebouw. Uiteindelijk geparkeerd bij een theater en daar illegaal in de bus overnacht.

Van schrik dus wakker om 4 uur. Na het achter laten van een geurvlag dus ook maar verder in actie gekomen. Waardoor ik om 6 uur een centrale parkeerplek voor de dag heb gevonden en aan de sjouw kon. Op naar het eerste doel van de dag. Een van de beroemdste tempels met een ontelbare hoeveelheid rood-oranje poorten om onderdoor te lopen. Later hoor ik dat het er 1000 zijn. Valt me nog mee.


Wederom is het nog rustig door de vroege aankomst. Na een flinke tippel was ik er om 8 uur.

Om zes uur uit bed
Geeft ruim voldoende tijd voor
Oeverloos dwalen

Ook op deze locatie is schade door de tyfoon te zien. Omgewaaide bomen en, aan de restanten van houtstompjes te zien, ook heel wat poorten.
Het ruikt er zalig. Vers gezaagd hout. Hier en daar rook van vuurtjes waar het hout mee wordt opgeruimd. En in de tempels naar wierook.

Het is een heel complex van 5 tempels en een ontelbare hoeveelheid altaren, beelden, tableaus met uitgehakte teksten en zen tuintjes. Bij een van de meer afgelegen altaren hangen briefjes. Admission forbidden for non worshippers. Ik beschouw mezelf niet als aanbidder van iets behoudens Japan en mijn poezen maar vermoed dat ze dat niet bedoelen. Deze sla ik dus netjes over.

Op de terugweg ontmoet ik Josh. Waarschuw hem dat die route doodloopt. Aardige, jonge gast uit Amerika. Hij heeft net de luchtmacht verlaten. De rest van de complexen bezoeken we samen. Vermoed dat hij het ook wel gezellig vindt. Als ik mijn tempelboekje laat stempelen nemen we afscheid. Het is inmiddels een drukte van jewelste. Wat een omzet zal hier toch ook worden gedraaid. Je kan van allerlei prullaria kopen. Mini poortjes, beeldjes van vossengoden, allerlei andere beeldjes, gelukszakjes die beschermen tegen onheil, het houdt niet op.
De man die mijn stempel met teksten maakt is net zo rustig. Heel geconcentreerd zet hij de tekens met zwarte inkt. Ik vraag me af hoeveel hij er per dag maakt. En of hij nou nooit eens in een rebelse bui wat anders neer tekent, de gemiddelde toerist spreekt geeneens Japans. Laat staan dat ie het kan lezen….

Het volgende vlaggetje op de kaart heb ik gezet bij het museum voor moderne kunst. Onderweg loop ik weer langs de rivier.

Mijn voeten doen inmiddels pijn, dus loop een stuk op blote voeten. De stenen voelen lekker koel. Van de fietsen langs de rivier staat ongeveer de helft niet op slot. Onder één van de vele bruggen ligt een stapel yoga-matten klaar. Wat een ongelooflijk fijn land is dit toch.

De tentoonstelling doet me wat denken aan Rob Ross. Het valt niet echt bij mij in de smaak. Drommen Japanse bezoekers blijven gebiologeerd staan kijken. Zo zie je maar. Smaken verschillen.
Na het museum de laatste missie van mijn verblijf in Kyoto. Ik wil graag een deken vinden voor als het straks nog kouder wordt in de bus. Nergens te vinden. En dat in een land zonder verwarmingen. Nu ben ik dus de trotse eigenaar van een lekker warme flanellen soort jurk. Hoop dat het voldoende zal zijn.

Moe maar toch redelijk voldaan scharrel ik terug naar de bus. Het regent inmiddels best fors. Mooi om weer door te reizen.
Na lang zoeken naar een plek ben ik het zat. Ik besluit een onsen op te zoeken en daar na een wel verdiend bad gewoon lekker te slapen op de parkeerplaats. Daar aangekomen kijk ik op mijn stappen teller. 45547 stapjes 35 kilometer gelopen. Op slippers.

Heeeeeeeerlijk geslapen.

 

De volgende ochtend weer om 6 uur onderweg. De route ingevoerd op mijn inmiddels aangeschafte offline kaart van Japan. Doel is Himeji. Klopt volgens de eerste bordjes. Op een gegeven moment voel ik nattigheid en check. Blijkt dat ik per abuis Kyoto weer had ingegeven.

Onbekend terrein
Verdwalen gaat gemakkelijk
Zoeken geeft inzicht

Uiteindelijk kom ik op de plaats van bestemming. Een in ere hersteld kasteel, een gigantisch complex.
Eerst wil ik graag het ernaast gelegen museum voor moderne kunst zien. Er staan een aantal borden, allemaal Japans. Waar ik de ingang zie is een blauwe tunnel die ik in loop. Na een bocht sta ik weer buiten. Vermoed dat de borden iets zeggen over een sluiting.

Ik besluit eerst naar de naastgelegen tuinen te lopen. Ze zijn prachtig aangelegd en keurig onderhouden. Het water is kraakhelder en vol met grote Koi karpers. Op een van de bruggen is een fotoshoot gaande van een geisha. Prachtige Kimono, elke haar in de plooi en op wiebelslippertjes. God verhoedt dat je eens een grote stap zou willen maken…. Een beetje dubbel vind ik het. Mooi die traditionele stijl maar het heeft toch ook wel wat weg van een dwangbuis.

In het theehuis kan ik een theeceremonie meemaken. Op een papiertje staat hoe het moet. Eerst alles in ontvangst nemen met een buiging naar degene die serveert. ( Een jonge vriendelijke vrouw in Kimono ). Dan de lekkernij opeten met het bijgeleverde bamboe prikkertje. De theebeker oppakken met de rechter hand en plaatsen op de linker handpalm. De afbeelding bekijken en dan deze wegdraaien. De thee opdrinken tot de laatste drup met beide handen tegelijk de beker vasthoudend. Gelukkig legt de jongedame me ook een en ander uit. Ze wordt begeleid door een iets oudere dame die schuin achter haar zit. Ze fluistert iets. De jongedame vraagt waar ik vandaan kom. We hebben een klein gesprekje. Ze verteld dat ze volgend jaar naar Europa gaat. Op mijn uitnodiging om dan ook naar Zutphen te komen reageert ze enthousiast. Vast niet volgens protocol maar met toestemming van de iets oudere dame wordt mijn nummer genoteerd. Nog een foto op haar verzoek en ik ga weer verder. Ben benieuwd of ik van haar zal horen.

Overigens vertelde ze ook dat er weer een tyfoon richting Japan onderweg is. Handig om je op voor te bereiden lees ik later op internet. Hoe? Dat stond er dan weer niet bij.

Ook de lunch nuttig ik in de tuin. Naast ramen van plafond tot de grond. Er achter de vijver met vissen, in herfstkleuren veranderende Acers en een waterval. Wauw.
Voor het bezoekje aan het kasteel komt er een migraine opzetten.

Het kasteel wandel ik vrij vlot door. De geplande tempel laat ik voor wat die is. Op naar de volgende onsen.
Op een stukje paradijselijk Japan uitstekend in zee, naast een tempel. Wat een plek.

De onsen is duurder dan normaal. 1700 yen. 13 euro en 60 cent. Daarvoor wel bijgeleverd een handdoek. Het uitzicht is onwaarschijnlijk mooi. Een infinity pool kijkt uit over de baai. Er liggen in de verte wat eilanden. Dichterbij staat een klein vuurtorentje op een rots. Nog weer dichterbij een vissende reiger. In de zee schittert het laatste restje zonnestralen. Uit het water springen vissen. Zo te zien op de vlucht voor iets, want dan is de rug van een groter dier zichtbaar.
Vanuit het ligbad hier de zonsondergang zien. Wat een zegen.
Foto’s nemen in een onsen is strikt verboden. Er is na zonsondergang maar 1 andere dame in de kleedkamer. Ik signaleer of het goed is. Eerst schudt ze van nee. Iets later gebaart ze: doe toch maar maar sssssstttt… Voelt toch fijn om een medeplichtige te hebben. Op mijn mobiel zie ik een heel heldere foto. Benieuwd hoe het er uit ziet als normale foto.


De hoofdpijn houdt aan. Dat in combinatie met de locatie…. Ik blijf hier nog een dag. Nu echt!