Met de billen bloot

Eerst maar eens letterlijk…
Wat aanvullende gedachten over de Japanse badhuizen. In een onsen begint het hele ritueel met jezelf uitvoerig schoonpoetsen voor een spiegel. Ik vraag me af of er een relatie bestaat tussen dit ritueel en het gegeven dat er bijzonder weinig overgewicht is. Je wordt in elk geval wel met je neus op je lijf gedrukt. Geloof dat ik 1 keer een vrouw met vrij fors overgewicht heb gezien. Dat is in Nederland toch echt wel anders. Net als huidafwijkingen overigens. Die brengen in Nederland soms al sociale bezwaren mee maar hier in het land van de naakte vriendschap lijkt het me nog zwaarder. Overigens zeggen de dermatologen in Nederland dat we niet te veel zeep moeten gebruiken. Benieuwd wat hier daar de visie op is. Lijkt me vechten tegen de bierkaai…

Zelfzorg en uiterlijke verzorging wordt je hier wel met de paplepel in gegoten. Vraag me af wat het effect er van is op eigenwaarde.

schoonmaak voor spiegel
confrontatie met mijn lijf
een reinigend beeld

Dan het toiletbezoek.
Op de eerste dag met camper dacht ik dat het vast handig zou zijn om zelf wat wc papier mee te hebben. Little did I know… bij veel toiletten staan zelfs toiletsloffen klaar.
En vast bij een ieder bekend dat je op veel toiletten een muziekje aan kan zetten. Over het algemeen doen de meesten dat niet echter.
Als iemand het wel doet verdenk ik ze direct van rare fratsen.
Dat is nog los van de opties tot schoonsproeien na gedane zaken. Van voor of van achter. Koud of warm. Hard of zacht. Over het algemeen moet je zelf actie ondernemen maar 1 keer kreeg ik de volautomatische was beurt. Inclusief droog blazen.
Jawel…

een toiletbezoek
poetsbeurt inclusief, raar.. maar
ontlastend geheel

Overigens zijn veel brillen verwarmd. In een land zonder isolatie best fijn in de winter lijkt me, maar nu voelt het net of je op de warme billen van de voorganger gaat zitten. Niet perse prettig.

Heb bedacht dat ik wel zelf papier van het wc-papier zou kunnen “maken”. Edoch nu super verkouden dus misschien komt het zo nog op… Nog los van het gegeven dat er weinig tijd overblijft in een dag….

Een mooi bruggetje naar het figuurlijke deel.

Raar fenomeen vind ik de tijd hier. Het hangt enorm af van hoe ik me voel geloof ik. Soms staat die stil op een prettige manier. Kon ik maar 3 maanden blijven of liefst een jaar… Soms vind ik het naar en wil ik het liefst zo snel mogelijk weer naar huis. Nu op het zuidelijkste punt van mijn reis krijg ik weer last van tijdsdruk. Kom ik wel op tijd weer terug? Nog maar een kleine 3 weken…
Een deel van de reis zover geniet ik van van alles en nog wat. De uitzichten zijn vaak prachtig.

Mooie wolken in de lucht en soms tussen de bergen. De bossen op de bergen afwisselend van donker groen met lichte toefjes bamboe. De beginnende herfstkleuren. De mini-gesprekjes. En het schrijven. Beleef het allemaal zeer bewust.

Een ander deel voelt het alsof ik alleen maar bezig ben met het vinden van een parkeerplaats. Dat ik alleen maar aan het trekken ben en niet genoeg rust voel.
En dat bezinnen… waar bestaat dat nu helemaal uit. Denk ik nou andere dingen dan thuis? Ik maak toch al behoorlijk bewuste keuzes wat betreft werk?
Wel merk ik dat er hier meer rust is in mijn hoofd. Mijn gedachten razen minder. Ik voel beter wat ik wel of niet wil.

De stilstaande tijd
ruimte voor bezinning en
zien dat het goed is

Gisterenochtend bijvoorbeeld. Het regende. Lastminute reizen zijn ze hier niet aan gewend. Een bestemming die Kanuka me had aangeraden was telefonisch niet bereikbaar dus ik wist niet of ik er zou kunnen overnachten. De tyfoon op komst zorgde voor onrust. Diverse Japanners hebben me via Line (soort whatsapp) gewaarschuwd en geadviseerd om in een gebouw te blijven. Lekker dan… alleen met een busje op pad. Zondag om 10 uur mocht ik komen schuilen bij Kanuka maar wat als rijden door de bergen dan al niet echt fijn voelt. Kreeg het er wat benauwd van. En heb het plan veranderd.
Ik schrijf dit nu liggend in een hotelbed. Mijn busje staat veilig in een parkeergarage. Ook vanavond blijf ik hier. Een pas op de plaats. Hopen dat de migraine wegwaait met de wind.

Gisterenmiddag had ik ook nog even contact met iemand van couchsurfing. Ik zou ook bij haar mogen blijven. Om 10 uur ’s avonds zou ze wel thuis zijn. De berichtjes waren kort…. Toch dus anders besloten. Ben liever alleen.

Nu heb ik een beetje spijt dat ik het er niet op heb durven wagen om naar Kanuka te gaan. We hadden een leuke klik. In het stuk opgeraapte roest herkende zij direct een hond… Grappig. Nu ja… het is zo. Gelukkig niet meer de erge onrust van de beginweken.

Een van de inzichten over mezelf is dat een golvend leven bij me past. Zonder dalen zijn de pieken minder hoog. Als alles rustig kabbelt zorgt ook dat weer voor onrust. Het is niet direct een uitvinding van deze reis maar wordt nu ook wel weer bevestigd.

Kabbelend leven
Is aan mij niet zo besteed
rust maakt onrustig

En eigenlijk ben ik wel ernstig gelukkig met het leven zoals het is. Geniet van mijn werk, de diverse acties ernaast en ben gezegend met mijn familie en vrienden.

Gisterenavond dacht ik nog wel nu toch écht een planning te gaan maken. Toch doe ik dat niet. Het kweekt misschien wel verwachtingen maar alles loopt toch steeds anders. En zo is dat ook goed.