Blog

Zondag 23 december. Ik ben nu langer thuis dan ik ben weg geweest.

Het thuiskomen was zalig. De poezen vergaven me mijn afwezigheid acuut leek het wel. De eerste ochtend werd ik zo wakker:

Ik stuurde de foto door naar een lief reisgenootje van eerder; Ellen. Haar reactie vatte samen wat ik toen voelde:

Spinnende liefde
Na bezinning in Japan
Geluk thuis ont-moet

Maar wat heeft de reis me allemaal opgebracht behalve het plan om over 4 jaar een ander stuk van Japan te gaan ontdekken?

Allereerst een enorm gevoel van verbondenheid met alle mensen die ik liefheb. Met mijn vrienden, familie, collega’s, kennissen, buurtgenoten en de mensen die ik in de spreekkamer ontmoet. Het besef ook hoe ongelooflijk veel mensen ik liefheb in meer of mindere mate. Dat dat zelfs geldt voor degene waarvan ik het nog niet eerder wist. En ook voor degene die ik soms ingewikkeld vind.

Hoe gezegend ik ben dat er zoveel mensen mee hebben geleefd en me op verschillende momenten en manieren hebben geholpen. Ik heb een enorme hoeveelheid reacties gekregen. Van bekenden en ook van minder bekenden. Van patiënten die mee hebben gereisd, van een lieve buurtvrouw inclusief prachtig persoonlijk kaartje met Haiku. Stuk voor stuk cadeautjes die ik koester.

Daarnaast de verbinding met de pracht stad Zutphen. Het voelt alsof ik na al die jaren zoeken besef waar ik hoor; de stad waar ik woon en me thuis voel. Waar ik al wel vaker heb gedacht dat ik Zutphen altijd zou willen behouden als uitvalsbasis voor eventuele nieuwe avonturen voel ik dat nu tot in mijn tenen.

In 2009 kocht ik het huis waar ik nu woon. Toen met het idee dat een toch wat hoge hypotheek mijn eigen drang tot weg willen in elk geval praktisch al minder haalbaar maakte. Het plan in eerste instantie om na 5 jaar te verkopen als het gevoel van wortel schieten er nog steeds niet zou zijn.  De crisis kwam, mijn huis onder water. Nu het besef hoe fijn dat is geweest. Mijn huis werd in Japan steeds meer mijn thuis

Dan het besef dat ik me senang voel met hoe en wie ik ben. Dat ik besef dat ik menselijk ben met alle onhandige zaken die dat met zich mee brengt. Dat ik mijn fouten heb en heb gemaakt. Om nog maar te zwijgen over de hoeveelheid die ik vermoedelijk nog zal gaan maken. Maar dat ik in de basis voel dat ik goed genoeg ben zoals ik ben.

Vorige maand las ik een gedicht:

Very little grows on jagged rock.
Be ground. 
Be crumbled.
So wild flowers will come up
where you are.
You have been stony for too many years.
Try something different. 
Surrender.

Rumi

Het raakte me. Omdat ik denk dat ik lang me heb vastgehouden aan het gevoel van veiligheid wat dingen alleen doen me heeft gegeven. En dat ik me nu stevig genoeg voel in mezelf om dat vertrouwde gedrag weer wat los te leren laten. Misschien heeft de reis een deel van mijn rotsvaste overtuigingen wel verpulverd. Ik ben benieuwd welke bloemen dat laat bloeien.

Waar ik van tevoren bang was dat ik of weer depressief zou worden van de eenzaamheid of manisch van het slaapgebrek is dat gelukkig beide niet gebeurd. In die zin heeft de reis helend gewerkt. Ik heb weer gevoeld hoe het is om me eenzaam en afgesloten te voelen van alles en iedereen. En ook hoe ik daar mee om kan gaan. Hoe ik zelf kan en moet zorgen voor mijn eigen geestelijke gezondheid en stabiliteit.

Ik heb tijdens de reis geleerd om makkelijker hulp te vragen en te ontvangen. Ter plekke hulp vragen met het vinden van de weg, het starten van de auto met startkabels en het opladen in tijden van eenzaamheid. Maar ook hulpvragen aan mensen thuis. Denk even mee… hoe zou je dit doen… leid me even uit mijn eigen gedachtekronkels. Hier sta ik met mijn camper dat jij dit nu weet voelt voor mij veiliger. Fijn dat dat zo kon.

Het verslagleggen van de reis heeft me het gevoel gegeven dat ik kan schrijven. Ergens in mij schuilt een schrijver die naar boven komt als ik er tijd voor vrij maak. Hoe en wanneer ik dat meer wil gaan doen is nog niet helemaal duidelijk maar dat geeft niets. Ik heb altijd de keuze om er weer mee te beginnen als ik dat wil.

Tijdens de reis heb ik meerdere haiku bedacht. Veel ook welke ik niet heb gedeeld. Een daarvan is deze

Met een relatie
Win ik misschien een partner
Verlies ik mezelf

Een constatering die voor mij neutraal voelt. Maar mijn vrijheid om een relatie aan te gaan dus ook inperkt. Wie weet leer ik dat ooit anders.

Al eerder was ik aan het denken over het volgen van een nieuwe opleiding naast mijn vak. Kaderarts palliatieve zorg of ouderengeneeskunde. Maar ook over een opleiding voor transpersoonlijke therapie bij het Boswijk Instituut. Tijdens de reis besloten nu te kiezen voor die laatste optie. Inmiddels een start gevolgd van 3 dagen. Het vervolg begint 20 juni. Ik ben nieuwsgierig wat dat me zal brengen.

En last but nog least heb ik er mooie aandenkens aan over gehouden. De pre-venirs: kleine dingen die ik voordien heb gekocht of gekregen als verheug reminders. Een Japans blikje van de kringloop, een weefsel, een Japans Sprookjes boek. De souvenirs; dit reisverslag, stukken mos, een schelpje, het zelf geslagen kommetje. Alles staat op verschillende plekken in mijn thuis. Het plan opgevat om in 2019 2019 dingen uit huis weg te doen weet ik zeker dat ik al deze klein noden zal bewaren om me te helpen herinneren. En om me wederom te helpen verheugen.

De laatste dag. De laatste keren in de metro en trein. Wat is het er rustig. En wat wordt er onderling ook weinig gesproken. Iedereen is op zijn of haar eigen weg.

In de trein merk ik dat ik langzaam weer wat bij ben gekomen. Ik mail met Take care B&B dat ik eerder terugvlieg en dus Naigemutula eventueel ook een week eerder kan komen.

Gisteren nog bedacht dat ik dat niet zou doen om even rustig bij te kunnen komen voel ik vandaag wel weer ruimte. Ik vind het ook wel weer een beetje spannend. Dan kan het maar beter snel beginnen. Weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Maar goed. Het is nu aan hen te beslissen wanneer hij komt. Fijn dat ik daar niet meer over na hoef te denken.

Bij het station van het Digital art museum stappen niet veel mensen uit. Misschien was de waarschuwing om na 3 uur te komen wel overdreven. Hoe dan ook heb ik hem genegeerd. Moet nog verkassen later op de dag. Op straat kom ik nog een andere stel zoekende mensen tegen. Een Amerikaanse met haar 2 kinderen van 10 en 8. Ze wonen op Bali. Haar man kan werken vanuit huis. Ze zijn daar gaan wonen vanwege de Green School die daar staat. Helemaal gemaakt van bamboe en zonder muren begrijp ik. Ik denk leuk excuus zo’n school om in de tropen te wonen. Op mijn vraag hoe het is op school blijkt the math really bad te zijn. Gelukkig. Ook in het paradijs zijn er problemen om je mee te verhouden.

Als we naar binnen mogen blijkt mijn QR code niet te werken om onduidelijke redenen. Als de dame hem uitprint om te kunnen scannen valt bij mij het kwartje. Met mijn telefoon in negatieve kleuren is dat ook wel veel gevraagd van de scanner. Een goede proef bedenk ik me want ook mijn vliegticket is een QR code. Straks dus toch de telefoon terugzetten in normale kleuren dan maar.

Er hangen schermen met uitleg en waarschuwingen. Het is erg donker binnen. De kunstwerken verplaatsen zich. De grond is ongelijk. Het is moeilijk de weg te vinden binnen. En probeer de verschillende kamers vaker te bezoeken. Dat belooft wat.

We mogen naar binnen. Tja… en hoe dan te omschrijven wat je ziet. Muren, mensen en spiegels beschenen door beelden met bloeiende bloemen, wandelende dieren van bloemen, vogels…. Alles beweegt langzaam met muziek op de achtergrond. Wat een bijzondere ervaring. Iedereen loopt verwonderd rond.

Na een tijdje kom ik langs de mogelijkheid om groene thee te drinken. Ik heb dorst dus dat lijkt me wel wat. Na een keus voor Yuyu koude thee te hebben gemaakt krijg ik een klein doosje mee. De thee ruikt heerlijk. Door een van de vele mensen die daar aan het werk zijn wordt ik in het donker naar mijn theekopje geleid. Er zijn nog geen andere mensen. De mevrouw neemt mijn doosje in ontvangst en loopt weg. Even later komt ze terug en schenkt mijn grote glas vol. En dan begint het.
Er groeit een bloem in mijn thee. De bloem gaat open, de blaadjes vliegen weg. Ik neem een slokje thee en zet mijn kopje weer neer. Een nieuw bloemetje. Nog een slokje. Het kopje op een andere plek. Ook daar een bloemetje. En zo worden er overal bloemetjes geplant die open gaan en uit elkaar vliegen. Een magisch geheel.

Na nog wat rond te hebben gescharreld verlaat ik het museum. Om weer terug te gaan opzoek naar het toilet. En dacht ik alles al gezien te hebben plots blijken er nog 3 andere kamers met verschillende ervaringen te zijn.

Als ik het museum verlaat heb ik werkelijk geen benul van de tijd. Het blijkt 2 uur later te zijn. Ook hier stond de tijd stil en vloog die voorbij.

Genoeg gezien voor vandaag en de afgelopen weken. Rechtstreeks naar het hostel om mijn spullen te pakken en me terug te kunnen trekken in de gereserveerde capsule.
Nog een laatste bijzondere ervaring. Een zeer basic en clean geheel. Een lokker met ruimte voor de bagage en een matras in een holte in de muur. Bij het inchecken krijg ik een tasje mee: handdoek, tandenborstel en pasta, een nachtjapon en slippers. En de sleutel van de locker. Als ik veilig en wel in mijn cocon zit sluit ik die af met een rolgordijntje. Zo moet het voelen voor een werkbij, veilig ingebouwd voor de rust periode.
Als ik mijn hoofd op het kussen leg hoor ik de zee ruisen. Uit de speaker maar evengoed wel rustgevend.

 

 

Dat was het dan.

Japan.

Stal mijn hart nog voor ik het zag
Een land
Waar regels bestaan
Om je aan te houden
Waar waarde nog wordt gewaardeerd
En getoond
Waar bergen glooien
En soms gloeien
Waar ik leerde buigen
Zonder te breken
Behalve soms
Een heel klein beetje
Waar ik de barsten zachtjes lijmde
Met de gouden berichtjes van thuis
Waar ik meer diepte zag
In de omgeving
En in mezelf
Waar zen en zijn
Samenvielen
Om weer op te staan
En uit elkaar te lopen
Waar ik geen angst kende
Behoudens door eigen gedachten
Waar ik weg wilde
Om weer terug te komen
Waar ik mijn hart terug vond
Het opende
En het land er in stopte
Ik neem het mee terug
Voorgoed
Verslaafd

Jij hebt een stukje meegereisd door hier te lezen Misschien elke dag, misschien soms een keertje. Ik vond het fijn dat je erbij was en aan me dacht. Dank daarvoor.
En als je me nou ziet. Vraag dan niet hoe het is geweest.
Het valt met geen pen te beschrijven.

Lieve groet,
Jolien

Uitgevogeld hoe ik zonder overstap kan komen bij het doel van de dag. Het Mori art museum. Met de Hibiya lijn tot Roppingo en dan een klein stukje lopen. Fijn zo zonder overstappen.

Ik vermaak me met mensen kijken. Veel mensen in zwarte of donker blauwe pakken. Ben onder de indruk van de ongelooflijke rust in de metro tijdens de spits. Er hangen overal stickers: make sure your phone is in silent mode and refrain from making phonecalls when in the subway/train. Soms wordt dezelfde boodschap ook omgeroepen. In het Engels.

Het is zo rustig dat ik weer een geluidsfragment opneem. Bijna een stilte moment maar soms hoor je de omroeper, de trein of een beschaafd kuchje. Iedereen is aan het lezen, in de telefoon gedoken of aan het slapen.

Dan staan we ineens wel heel lang stil. Er volgt een lange mededeling in het Japans. 1 man stapt uit. We rijden door. Nog een mededeling in het Japans. Plots stapt iedereen uit. Er gaat wederom iets niet volgens plan vermoed ik. Jammer dat ze dit niet ook in het Engels omroepen.
Er is één niet Japans uitziende vrouw die duidelijk wel begreep wat werd gezegd. Als ik haar vraag hoe en wat neemt ze me mee op sleeptouw. Kom. Mijn halte is een paar voor die van jouw. De route dus iets anders dan gepland maar het komt goed. Wat een vreugde zo.
Ze heet Victoria, woont sinds 20 jaar in Tokyo, is inmiddels getrouwd en heeft 3 kinderen. En dat in een stad waar de meeste 1 kind al moeilijk vinden. En ze werkt als consultant. Een bijzondere en aardige vrouw. Van origine is ze Russisch. Ze was hier voor een uitwisseling en toen de crisis 20 jaar geleden… ze is gebleven. Ik zeg in vloeiend Russisch dat ik geen Russisch spreek. Want 20 jaar geleden, crisis, Rusland… Een klik. Jammer dat ze moet werken.

Als ze is uitgestapt blijf ik nog 4 haltes zitten tot mijn halte. Een andere dan voorbereid maar Osmand vertelt me waar naar toe te gaan. Wat een uitvinding toch.

Na een kwarktaart ontbijtje begin ik in de Tokyo view tower. En wat een uitzicht is het. Ongelooflijk. Overal waar je kijkt is de stad. Soms nog laagbouw, een begraafplaats, wolkenkrabbers, wegen, constructiewerkplaatsen. Van boven gezien lijkt de stad toch behoorlijke groene stukken te hebben. Parken en tempels voornamelijk. Daar heb ik doorheen gereden. Maar kijk… andere mensen doen dat ook. Gewoon. Dagelijks.

Ik raak aan de praat met een stel uit Singapore. Ook geen kinderachtige stad maar zij zijn erg onder de indruk van het geheel. Vooral van hoe schoon het hier is. En van het gebrek aan vuilnisbakken. Dat is inderdaad ook mijn hele reis een thema geweest. Waar lever je dat in. Ik steek mijn hand in mijn broekzak en laat ze de schillen zien van 2 mandarijnen. Lollig die herkenning.

Na een uur of 1,5 uit gekeken en door naar het museum. Zo veel musea gezien deze weken en toch is deze weer verassend. En inzicht gevend. De tentoonstelling gaat over de impact van de diverse natuurrampen. Aardbevingen, Tsunamis en overstromingen. En hoe kunst helpt bij het in kaart brengen en verwerken.
Er is een klein jongetje met een hevige woede-aanval. Nog voor dat hij wat deed werd al gezegd dat hij de foto’s niet mocht aanraken vertelt zijn moeder. Het is zijn karakter, juist iets willen als het niet mag. Ze is Chinese en woont hier sinds 2 jaar omdat haar man hier werkt. Ze spreekt geen Japans. Ze is geloof ik wel blij dat ik een gewoon kletspraatje kwam maken. Hoop voor haar en het ventje dat zijn drang om tegen regels in te gaan wat afzakt. Er zijn nogal wat regels hier.

Bij de uitleg van een ander kunstwerk staat een man uitvoerig te gapen. Boeiend stuk? Gisteren aangekomen dus jetlag zegt hij terug. Leuk, hun avontuur gaat beginnen. Denk dat deze tentoonstelling een mooie start is.

In een van de kamers ligt een boot. Het is een kunstwerk in wording. Iedere bezoeker wordt gevraagd een boodschap over vrede achter te laten. Leuk om zo een mini bijdrage te leveren aan een prachtig geheel:

Na het museum nog de mogelijkheid om op het dak te gaan. 55ste verdieping. Een populaire atractie in Tokyo. En warempel… als ik er ben, ben ik er op 2 bewakers na helemaal, je raadt het al, alleen. Briljant. Ze zeggen dat het eigenlijk gesloten is want regen. En inderdaad ik voel een mini drupje nevel in de 10 minuten dat ik daar ben.

Lunch met uizicht over de stad. Er is een Engels menu. De zalm met safraansaus wil ik wel besluit ik. De dame in de bediening spreekt weinig Engels geloof ik als ik mijn keus aanwijs en voorlees. Ze kijkte erg vertwijfeld. En opgelucht als ik in plaats van Salmon fish zeg. Dat woord herkent ze wel. Als ze weg is zie ik de kleurcodes van de kaart. Geel voor pasta, rood voor vlees, blauw voor vis en groen voor de salade. Zou handig zijn voor haar dat te weten. Scheelt denk ik heel wat stress.

Na de musea mijn ogen de kost gegeven op straat en in de winkels. Er zijn hier veel mensen die met zorg een uniek uiterlijk verzorgen. Veel verschillende kapsels ook bij de mannen. Een gevarieerd beeld ook in de kleding. Ik kan geen echte trends gewaar worden. Behalve 2: Louis Vitton is uit de mode. In de tweedehandswinkel staat er een vitrine mee vol gestouwd. En je verkleden als schoolmeisje is ook passe. Ik zie er 1. En dat is duidelijk een verloren ziel uit Engeland of zo. Denk dat zij een hele illusie armer weer teruggaat.
Nog iets wat opviel was één man die zijn rugzak op zijn buik droeg met zijn arm er overheen. De schat. Vast net aangekomen en nog niet bekend met de veiligheid hier. Waarbij ik gelijk denk aan, note to self, morgen op Schiphol wel weer oppassen.

Dan als laatste door Takeshita Street voor ik naar huis ga. Een combinatie van het grote bord lezen met Dyslexie en de spullen die ze verkopen maken dat ik me afvraag of een jolige Japanner de naam heeft bedacht.

Take shit a street.

Op de terugweg bij de metro een zuchtend Engels stel. Valt niet mee he dat ov hier? Nee,barst hij los. Gelukkig vanaf morgen op een cruise waar alle uitstapjes zijn geregeld. Je moet er toch niet aan denken dat je anders de boot mist? Nee, maar niet aan denken inderdaad.

Als ik terug ben in het hostel is het al laat. Wat schrijven en kletsen. Mijn kamergenootje is 22 en komt ui Melbourne. Geloof dat hij zich wat verloren voelt in het leven en in Tokyo. Aardig joch. De kaartjes voor het digital art museum zijn al uiverkocht dus ga toch alleen.

Een laatste mindbending beleving hier denk ( en hoop) ik. De dag vangt aan.

Wakker na een lange nacht. Het comfort van dit bed op de slaapzaal… zalig. Snurkende kamergenoot. Geluid zoals de vrachtwagens maar dan tevreden. Huiselijk. Fijn. Een knetterende scheet in de nacht. Kreeg de slappe lach. Had hij nu maar zo’n toiletgeluidje bij zich gehad. Zo een van een gemoedelijk ruisend beekje.

Gezien ik toch wakker was gelijk maar een reservering gemaakt voor de laatste nacht. In een capsulehotel. Lijkt me nog wel een mooie afsluitende Japanse ervaring. Van de eigen capsule dan weer terug in de eigen vertrouwde wereld van Zutphen.

Een nieuw inzicht in mezelf is dat ik mensen kan missen. Ooit besloten dat ik moest investeren in vriendschappen in plaats van toe geven aan de kant die solistisch is en het oppervlakkige veilig vindt voelen. En ook al zijn veel van de mensen die ik mis niet perse degene die ik zou bellen als ik in de problemen zit dan nog. Ik verheug me op weerzien. Een dankbaar gevoel. En wie weet heb ik zelfs wel geleerd wel te bellen en hulp te vragen bedenk ik als ik dit schrijf.

Nu ophouden anders wordt ik er nog emotionaal van ook zo hier achter mijn ontbijtbordje.

Plan voor de dag een scharrelwandeling. Degene die me was aangeraden door de Nederlanders die ik tegenkwam op de oude postroute. Ben benieuwd wat de dag brengt.

Eerst ontbijten. Er zijn veel alleenreizenden in het hostel als ik zo kijk. Niet zoveel onderling contact. Veel mensen zitten in hun telefoon. Merk dat ik het zelf ook wel goed vind zo. Eens kijken in de Lonely Planet what er te zien is. Voor het eerst vind ik lonely planet een toepasselijke naam.

Midden in deze wereldstad. Laagbouw tussen flats. Stukjes moestuin tussendoor. Iemand heeft de parkeerplaats bij huis bezet door een ruim uitgevallen 4 kante meter moestuin. Bijna alle huizen hebben wel iets groens voor het huis staan. Een boom in vorm gesnoeid, al dan niet in pot. Ook geraniums en andere planten. Als ze dat niet zouden hebben was er ook wel erg weinig groen. Zo hebben ze toch een klein beetje ‘natuur’ ingebouwd.

Onder een brug hangen kleren te drogen aan een rekje bij een hutje gemaakt van wat plastic zeil. Wie zou daar wonen? En hoe is dat zo gekomen?
Aan de overkant zijn de overblijfselen van een vergelijkbaar bestaan onder de brug uitgehaald en op een hoop gegooid. Restanten van een bestaan. Hoe zou het met de eigenaar zijn?

Er zijn nog een paar kleine miniparkjes met een bankje of wat speeltoestellen. Het is zondag. Vrij rustig op straat maar de parkjes en het grotere park worden druk bezocht. Er staat een rij voor de Starbuckscoffee. Het tegenover gelegen tentje een stuk minder populair.

Een man staat goocheltrucjes te doen op straat. Hij heeft een baardje en een snor die aan de uiteinde in een krul zijn gekamd. Zoals Hercule Pierrot. Bijzonder beeld. Geloof dat het de tweede Japanner met baard is die ik zie. Misschien een trendsetter?

Lunchen doe ik in een traditioneel oud gebouwtje. Rijst met Makreel, wat groenten en een soepje. Erbij krijg ik lekkere groene thee van het huis. Heerlijk, met een beetje nootachtige smaak. 1300 yen moet ik voordien afrekenen. Iets van 12 euro voor een zalige lunch. Niet gek me dunkt.

20 kilometer door Tokyo geslenterd. Leuk om de stad te bekijken. Het hostel waar ik zit ligt naast Nishiarai station. Super makkelijk. Echter na het dwalen door heel Japan dwaal ik nu soms in het OV. Het kost wat puzzelen. De dames bij de informatiedesk zijn wisselend behulpzaam. Gelukkig wordt dat gecompenseerd door de gemiddelde lokale Japanner. Ik straal vermoedelijk iets van verdwazing uit want krijg steeds hulp aangeboden. Ze zijn echt zo aardig en behulpzaam. Een feestje van menselijk contact.

Bij terugkomst in het hostel denk ik. Fijne dag. Maar nog 4 van dit soort dagen? Er zijn nog 2 dingen die ik graag wil zien. Ik krijg veel lieve berichtjes. Steun. Steun op vakantie zou niet nodig moeten zijn maar vind het fijn.

Ik boek mijn vlucht om. Woensdag ga ik naar huis. Naar mijn poezels en vrienden en familie. Er zijn wat kleine technische probleempjes maar als het goed is krijg ik vandaag een email met mijn omgeboekte ticket.
Nu zo eerst weer ontbijten en dan hop weer op pad. Maandagochtend. De stad klinkt al een tijdje anders. Druk met verkeer.  Ben benieuwd.

Wakker naast het meer. Het regent. Koffie uit een van de 8 automaten gehaald. Mijn favoriete merk is er helaas niet. Jawel een favoriet merk automatenkoffie. Het moet niet gekker worden.

Het is 6 uur. Nog 3 uur tot het eerste museum opent. Gezien de regen is wandelen niet zo’n heel aantrekkelijke optie. Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding aldus de Noorse uitdrukking. Nou heb ik regenkleding mee maar geen plek om straks alles te drogen. En misschien speelt milde onrust mee..

Hakone bestaat uit een aantal kleinere gehuchtjes verspreid over de bergen. Er zijn forse hoogteverschillen en veel haarspeldbochten weet ik van de zoektocht van gisterenavond.

Er zijn 2 musea die ik wel zou willen zien las ik in mijn reisbijbel. Een collectie Aziatische kunst van de een of andere rijkaard en een beeldentuin. Eerst maar de Aziatische collectie bekijken dan stukje door en naar de volgende.
Als ik klaar sta om te parkeren zie ik plaatjes van de tentoonstelling. En eigenlijk vind ik het zien van die plaatjes wel voldoende. Prachtig denk ik als je van Aziatische kunst houdt. Maar het is een acquired taste die ik nog niet heb leren waarderen. Ik denk niet dat vandaag de dag is om te wennen.

Door naar het volgende museum dus. Ruim voor openingstijd daar op het geheel lege parkeerterrein. Of ik zo vriendelijk wil zijn om mijn auto helemaal aan de kant te zetten. Benieuwd hoeveel bussen ze verwachten.

Het is heerlijk rustig. De beelden staan verspreid over de heuvels, tussen de bomen, in de vijver en in 4 verschillende gebouwen. Er is zelfs een heel Picasso paviljoen. De beste man moet toch enorm productief zijn geweest. Sommige tekeningen echt mooi. Van andere voorwerpen vraag ik me af of ze in een museum zouden zijn beland als ze zijn handtekening niet hadden. Vermoedelijk niet. Wat me doet besluiten al mijn eigen misbaksels voortaan gewoon te bewaren voor als… lol. Nou ja dromen mag altijd toch?
Zoals zo vaak denk ik dat ik mijn eigen ideeën toch ook eens zou moeten uitvoeren. Een idee zonder actie blijft ook gewoon maar een droom. Dit gaat dus mee op mijn actie lijstje voor als ik weer thuis ben.

In een van de paviljoens zie ik een beeld zoals ik ook al zag in het Benesse house op Naoshima. Er hangt ook een mobiel van Kalder. Een ander puntje op de actielijst is marketing denk ik. Ongelooflijk hoe handig sommige kunstenaars hun producten aan de man weten te brengen.

Om 11.30 uur begint mijn maag dusdanig te rammelen dat ik na het voeren van de, bij de beelden kleurende, Koi karpers ook bedenk dat ik mezelf moet voederen. Het is ook al weer 5 uur na het ontbijt dus heel gek vind ik het niet. De mensen uit het restaurant echter wel. Ik geloof dat ik ze nogal overval met mijn vraag naar de buffet optie. In alle haast worden de clean film plasticjes weg gehaald. En een gereserveerd bordjes neer gezet waar ik nou net mijn tas en spullen had neer gelegd. Niet ongevoelig voor de sociale druk schuif ik wel een tafeltje op.

Als ik mijn bordje heb gevuld met allerlei lekkere hapjes komen er ineens een stuk of 50 schoolkinderen binnenwandelen. Ze zijn vrolijk. Hello how are you? Klinkt het uit diverse monden. Gezellig vind ik wel. Ze schrikken soms een klein beetje als ik terugpraat.

Na de lunch ga ik nog kijken bij een van de paviljoens die ik nog niet heb gezien. Sculpt yourself staat er. Als je op een kruisje gaat staan gaat het dikke vrouwen beeld bewegen zoals jij doet. Levert hilarische taferelen op.

In een ander paviljoen staat de dame van de bewaking diverse beelden van alle kanten te bekijken. Ze let niet op mij dus ik heb de kans om haar te bekijken. Naast dat ze de beelden zo bekijkt ziet ze kennelijk ook haar eigen spiegelbeeld. Hier en daar wordt een haar terug in het gareel geduwd. Het kraagje recht getrokken. En dan bekijkt ze het beeld weer verder. Ze heeft vast zelf ook kunstzinnige aspiraties denk ik. Als ik het vraag krijgt ze bijna een rolberoerte van schrik. Nee hoor, nee echt niet. Zegt ze giechelend achter haar hand. Misschien dan toch de kunstdievegge optie denk ik. Dat vraag ik maar niet na.

Om 13.30 ben ik echt wel uit gekeken. Wat nu? Terug naar het meer alleen? Of toch maar weer een stukje richting Tokyo op naar de volgende plek op de route die ik heb uitgestippeld. Er is daar één overnachtingsoptie in de buurt heb ik gezien. Op het schiereilandje Enoshima. 1,5 uur later kom ik er aan. Er staat nog een aantal kampeerbusjes, een goed teken dat je er vast mag overnachten. Fijn.

Op het eilandje zijn 3 tempels, er is een grot, een tuin en een sea candle te bekijken. Het weer is wat beter dus besluit gelijk maar te gaan rondscharrelen. Er is geen wifi dus het wekelijkse belletje met Karlijn gaat per app. Herkansing als er later wel wifi is.

De sea candle is een vuurtoren. Grappige naam sea candle. Boven op kan je de skyline van Tokyo zien en ook Mount Fuji ware het niet dat die nog achter de wolken ligt. De toren beweegt heen en weer met de wind.

Als ik doorscharrel verder het eiland over kom ik langs een rond soort koepel waar een soort dreunend gezang uit komt. En een hele boel rook zie ik als ik dichterbij kom. Er zal toch niet iets in brand zijn gevlogen? Dat blijkt wel het geval zie ik als ik dichterbij kom. Maar dan wel met die bedoeling. Er is midden in de zaal een enorm vuur waar mensen omheen zitten te wiegen en chanten. Aan de muur te zien is dit normaal hier, helemaal zwart beroet. Wat mij betreft doet het wat sektarisch aan. Het kan niet gezond zijn om in zoveel rook te zitten zingen.

De grotten blijken een aantal gangen te zijn. Wel bijzonder groot voor zo’n klein eiland. Een beetje angstaanjagend ook gezien een stukje eerder er een bord stond met daarop te lezen dat er een grote grot was ingestort waardoor er een soort 2 deling van het eiland was ontstaan.

Na alles eens rustig te hebben bekeken is het donker geworden als ik bij mijn busje kom. De eerder met kampertjes gevulde parkeerplaats is, op mijn busje na, leeg.

En dan gebeurt het.

De rustig stromende rivier waar ik me liet mee voeren veranderd in een woest kolkende rivier. Ken je het gevoel van een golf die groter is dan je verwachtte? En je dan met een bikinibroekje vol met zand naar lucht snakkend boven komt? Overal beurs en geschaafd met zand tussen je billen?  Nou dat gevoel alleen dan emotioneel. Er knapt iets. En ook al heb ik het boek niet gelezen opeens snap ik het. The subtle art of ot giving a f*ck.
En ik besluit. Dat is het. Ik rijd zo snel mogelijk naar het verhuurbedrijf, lever mijn bus in en vlieg naar huis. Kan mij het schelen wat ikzelf of wie dan ook daar allemaal van denkt.

En zo komt het dat ik nu dus in een hostel in Tokyo dit zit te typen.

Na de ontdekking van mijn busje alleen op de parkeerplaats ben ik op weg gegaan. Mezelf belovend dat ik zou stoppen bij de eerst mogelijke 7 eleven waar je mag overnachten. Zo besloten zo gedaan. Om 20.30 gaan slapen na mijn verdriet te hebben gedeeld per what’s app.

Vanmorgen om 4.15 was ik onderweg. Tussen 4 banen vrachtverkeer met af en toe nog een auto. Zo’n momentje waarop ik me dan afvraag of ik toch gek ben. Om 5.30 verandert het scherm van de tablet van nacht- naar dagstand. De zon nog niet geheel op. En toch ook dan lol. Wat een achtbaan aan emoties. Om 7 uur rijd ik door Tokyo centrum. Ongelooflijk. Ik mis ergens een afslag. Moet me vervolgens tussen een stroom auto’s door zien te friemelen. Naast mijn knipperlicht aan steek ik ook mijn arm uit het raam. Gelukkig zijn de meeste Japanners vriendelijk in het verkeer. Laten ze ruimte als ze je zien. Ik kijk of dat deze keer ook zo is. Het is me niet geheel duidelijk want hij is druk bezig met eten.

Uit zijn neus.

Om 9.30 ben ik bij het verhuurbedrijf. Op de gok, want geen idee of ze in het weekend open zijn. Ik heb geluk. Na even wachten kunnen we alles afhandelen en is de bus ingeleverd na bijna 5 weken.

Dacht ik eerder nog na zo lang alleen geen zin te hebben in de stad nu voelt het alsof er een dusdanige last van mijn schouders is gevallen dat ik me kan ontspannen in deze stadsjungle. Krijg zelfs weer ideeën voor de komende dagen. Want leek het gisteren nog of ik zo mijn vlucht kon veranderen nu blijken er technische problemen. Of ik bij aanhoudende problemen contact met KLM wil opnemen. Ik stel dat uit tot maandag. Kijken hoe het dan voelt.

Voor nu verheug ik me straks op een comfortabel bed. Het hostel is fijn. Leuk ingericht, achtergrond muziekje.

Mij maak je niet meer gek denk ik. En besef me dat ik dat eerder ook heb bedacht. Wie weet is het nu echt zo…

Vrijwel direct na het wakker worden lees ik een verbaal cadeautje van fijn reismaatje Ellen:

Zevenmijlslaarzen
Transformeren stap voor stap:
Japanse sloffen

Wauw…. En uhmmm direct na het wakker worden op de app kijken? Jawel… door het tijdsverschil kan ik dan soms even contact hebben. Ik vind het een fijn begin van de dag. Echt op mijn sloffen voelt het nog niet altijd maar het gaat steeds beter. Slof, slof, slof.

Daarna rustig gemediteerd. Your lungs are made for breathing, your heart for pumping blood and your brain is made to think. In mijn hoofd vul ik aan. En darmen zijn gemaakt om poep te produceren. Soms denk ik dat mijn hersenen de functie van mijn darmen overnemen met alles wat ik denk. En even later. Jammer dat het andersom niet zo is. Er heeft nog nooit een mooie gedachte mijn anus verlaten.

Om 6.35 vertrokken voor de bestemming van die dag. Hakone. Een flink stuk rijden dus vertrek op tijd. Google maps geeft aan 6 uur. Met pauzes dus nog langer. En… net ontdekt met opnieuw een zoektocht naar een vertrouwde slaapplek nog weer langer.

300 kilimeter gereden. 12 uur over gedaan. Reken jij de gemiddelde snelheid uit? Ik wil het niet weten.

De eerste tussenstop was om 8.10 bij een stenen zen tuin in Kiso. Had zelf zitten dubben of dat niet onzinnig en om was, maar dit keer besliste Google. Die leidde me er praktisch langs. Fijn dat iemand anders ook eens een keer beslist.

De tuin was nog niet open. Een oude dame was druk aan het harken om de bijbehorende tempel heen. Ze maakte me duidelijk dat de tuin om 8.30 open zou gaan. Op het pad ligt nog een handbezem klaar, gemaakt van samengebonden takjes. Er bij een mooi groot blik gevouwen van een messingplaat. Prachtig mooi. In het kader van moet toch wachten besluit ik haar te helpen. Fijne bezigheid dat vegen, swoesh swoesh swoesh. Zij vond het maar een raar plan volgens mij. Ze moest er om lachen. Zo snel ze zag dat de caissière er was duwde ze me bijna de tuin in. Geloof dat ze daar niet zo vaak vroeg buitenlanders op bezoek krijgen. Van schrik kreeg ik een paar papieren cadeautjes en een bruinebonen reep. Dat laatste is lekkerder dan het klinkt.

De tuin was zoals je je voorstelt bij een stenen zen tuin. Veel stenen. Netjes geharkt in vormen. Wel mooi maar ook rebellie opwekkend.

Een haiku poging
Om stilte vast te leggen
Een nietszeggend woord

Als ik ben uitgekeken staan de tuinvrouw en cassière samen te praten. Ik zwaai en buig. Zij zwaaien en buigen terug. Met beide armen in de lucht zwaaien ze nog na.

Op een van de andere tussenstops in een M E G A groot warenhuis het deken mysterie opgelost. Of in elk geval liggen daar een paar opties. Inmiddels zelf geen deken meer nodig dus ik laat ze voor wat ze zijn.
Blijft als enige raadsel nog over waar iedereen die leuke badjassen vandaan haalt. Heb inmiddels toch heel wat winkels gezien. Dieren, lingerie, elektronica, souvenirs, snoepgoed, groter dan grote boeddha’s, planten, sokken werkelijk heel veel gezien maar leuke badjassen niet. Toch eens rondvragen. Er ontstaat een bedrijfsplannetje. Ik ben vast niet de enige toerist die opzoek is naar zo’n leuk geval. Als ik nou eens… broei broei… fijn om gewoon ongeremd te fantaseren. Zonder de stress van de realiteit met accountants, btw aangifte, huur en wat die meer zij.

In de loop van de dag ontdekte ik overigens dat het vandaag donderdag is. Geloof dat ik al een paar dagen uit de pas loop. Zou ik straks nog te laat op de luchthaven staan…

De route loopt langs mount Fuji. Hoop maar dat jullie me geloven. Geen bewijslast want alle bergen zijn in nevelen gehuld. Een heel stuk over de voet(en) van de berg gereden. Hoe zou dat nou zijn om hier permanent te wonen. Zou je er dan bij stilstaan dat hij nog weer kan uitbarsten? Moet denken aan Pompeji.

De grootste schik had ik toen er een rijtje van 5 supersnelle wagens, type Porsche en Ferrari, me inhaalden. En ik hen later, oprecht per ongeluk, ook weer. Wonderlijke rijstijl hadden ze. Ruimte laten vallen en dan heel hard optrekken. Ze waren makkelijk bij te houden. Met 40-50 kilometer per uur. Er reed een witte auto voor ze. Inhalen op de kronkelwegen geen optie.
Na een half uurtje met ze te zijn opgetrokken sloegen ze af. Achter de witte auto aan. Bij een parkeerplaats waar stond: fun to drive. Yup het is super leuk. Blij dat ik zelf mag rijden zonder babysit.

De zoektocht naar een fijne slaapplek wat lastiger. Kwam aan toen het licht was. Op de eerste plek was er een man in een auto die me een unheimisch gevoel gaf. Op naar plek nummer 2. Zie ik daar nou dezelfde man? Inmiddels donker en mistig. Ik kreeg de kriebels.

Edoch nu bij een mooie onsen. Verschillende baden tussen bamboe struiken. Blijf straks gewoon staan. Mij maken ze niet meer gek.

Toch wel. Ik mocht niet blijven. Het leven van een zwever gaat niet over rozen. Nu geeindigd op een parkeerplaats bij een meer. Nagenoeg geen andere auto’s. Onduidelijk of er nog meer mensen slapen maar de enge man is afgeschud. Welterusten.

De bus net verplaatst en de eerste wandelaars lopen langs. Het is 2 minuten over 7. De lucht is stralend blauw. Niet geheel onverwachts want het was koud vannacht. Blij met mijn pyjama jurk én de tweede hands slaapzak die ik op de kop heb getikt in Kyoto. Waar nieuwe dekens te vinden zijn is mij nog immer niet duidelijk. Dit is een mooie budget optie.

Na mijn blog af te hebben geschreven en geplaatst ga ik op pad. 8 uur vertrek ik. Er staat 3 tot 6 uur voor de geplande wandeling als je hem helemaal loopt. Dat is 7.8 kilometer. Ik loop 6.1 maar wil heen en terug lopen. Eten in de tas, drinken mee, regenkleding want in dit land weet je maar nooit en dan hop, de paden op. Het is een oude post route. Goed aangegeven loopt die door een aantal kleine dorpjes met traditionele huizen. Tussendoor loopt de route door afwisselende bossen. Met een aantal stukken klimmen en dus ook weer dalen. De rivier die er langsloopt geeft opvallend helder water. Alsof het zo uit de kraan komt. Alleen waar het dieper is heeft het de kleur van glas. Dit met wisselend zonlicht.

Bij een van de dorpjes is een forellenkwekerij. Een ander dorpje heeft eenden. Overal zijn er moestuintjes met verschillende groenten, zouden ze zelfvoorzienend leven?

Geloof dat als ik er zo over na denk ik geen een rijstveld heb gezien. Of toch een paar stoppelveldjes geloof ik. Uitzonderlijk wel. Ik las ergens dat de prijs van rijst hier kunstmatig hoog word gehouden. Dat verklaart wel waarom het werkelijk overal staat.

Ook hier hangen weer berenwaarschuwingen. Blij dat ik mijn berenbel en spray mee heb. Overigens was het advies van Mae en Naomi om te doen alsof je dood bent. Prima natuurlijk maar mochten mijn acteerprestaties onvoldoende blijken vind ik die berenspray wel een fijn idee.

Om 10 uur kom ik aan in het dorpje. Net 2 uur over gedaan dus. En dat terwijl ik aan het onthaasten ben. Gaat toch iets niet goed geloof ik. Het is een prachtig dorpje. En, geloof het of niet,  ook hier weer prachtige sculpturen.

Bij de toeristen informatie lees ik dat je nog veel verder door kan lopen naar volgende dorpjes. Een leuk plan om morgen nog een etappe te doen.

Bij een van de winkels zitten 2 dames strohoeden te vlechten. 2800 yen, zo’n 25 euro valt me mee voor keurig handwerk. Benieuwd hoe lang ze er over doen om 1 te maken. En of er ook jongeren zijn dit deze vaardigheid beheersen. Vermoed dat er niet heel veel belangstelling voor zal zijn onder de jonge generaties.

Verder in het dorpje nog een museum en wat traditionele huizen als bezienswaardigheid. Ben er vrij vlot doorheen.

Ik kom vandaag opvallend veel buitenlands toeristen tegen. Net als op Naoshima overigens. Daar de eerste Nederlanders tegengekomen. Waaronder ene Andor. Hij is/was 7 weken door Japan op reis. Met ov en verblijf in hostels. We hebben gegevens uitgewisseld ben wel nieuwsgierig naar zijn foto’s. Ook vandaag kom ik een aantal Nederlanders tegen. Een gezin met zijn vieren en nog 2 samenreizende stellen. Heerlijk om even gewoon te kunnen kletsen. En ik krijg een tip voor in Tokyo. Het Janaka pad bij Ueno. Wie weet.

Het zet me ook aan het denken. Zo fijn als ik het gevoel van herkenning vind. Hoe begrijpelijk toch dat diverse bevolkingsgroepen elkaar opzoeken. Ik weet nu hoe het is om boodschappen te doen daar waar je weinig tot niets herkent. Noch de taal kunt lezen om te kijken hoe je iets klaar moet maken. Moet je het koken? Is het voor door een saus of kun je het zo eten. Simpele zaken zijn plots super ingewikkeld. En hoe extra lastig als je als een van de weinigen afkomstig bent uit jouw eigen land van herkomst. Ik bedoel Nederlanders vind je overal maar hoeveel mensen uit Venezuela? Of hoeveel Oeigoeren? Tja…

Door de snelheid van de wandeling vrij vlot richting de bus terug. Tot ik bij een dichtgeslibde drainagegoot kom. Daar zegt de dame van het entertainment team (inderdaad ondergetekende) ineens dat het schoonmaken van de goot als verassing op het programma staat. Wat een vreugd. Modder en water; ik ben weer terug in mijn kindertijd. Er komen vrij veel mensen langs. Verbaasde blikken en opmerkingen. 2 Japanse heren helpen kort even mee. Bijna alle Japanners die langs komen denken volgens mij dat ik het voor Japan doe. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Ik doe het gewoon lekker voor mezelf omdat ik er heel veel lol in heb. De grap is dat terwijl ik dit schrijf het weer vrij hard regent. Ik kan genieten van het idee dat alles nu mooi weg kan stromen. Voor zolang het duurt natuurlijk he. Maar dat mag de pret niet drukken. Wat deze reis ook oplevert in elk geval een schone goot.

Het lijkt me dat ik het onsen bad wel heb verdiend zo. Nog los van het feit dat ik het nu echt erg nodig heb. Ik zit onder de modder en fris ruiken zal ook anders zijn.

Dit keer is de onsen in een gigantisch complex met restaurant en hotel erbij. Ik vraag of ik mag overnachten op de parkeerplaats. Dat mag tot mijn verbazing. Fijn. Dan kan ik straks na het eten lekker zo mijn nestje in rollen.
Het is een prachtig bad. Het buitenbad heeft uitzicht op de bergen. Het druppelt al wat en dus zijn er mooie wolken. De gasten die naar het buitenbad gaan zetten allemaal een strohoed op. Lollig vind ik dat. Stel je voor dat je haar nat wordt voordat je het 10 minuten later gaat wassen. Ik vind het wel een koddig gezicht al die blote dames met strohoedjes op.

Er is dit keer ook een heel klein meiske mee met haar moeder en oma. Ik vermoed dat ze nog in de leer is om te wennen aan het ritueel en het hete water. Ze schreeuwt moord en brand. Het water is met 41 graden ook echt best heet.

Na uitgebreid poedelen vraag ik hoe laat het restaurant open is. Oh zegt ze gomennasai, dat is alleen voor hotelgasten. Dat geldt ook voor de wifi. Daar gaat mijn plannetje. En nu sta ik dus weer op dezelfde plek als vannacht. Met dus ook weer wifi. En dus de kans om gezien het weer nu even te kijken hoe dat er morgen uit ziet. Regen met onweer. Tot zover dus oom het plan om morgen nog een etappe te lopen…. Hmmmm… dus dan maar weer een rij/eisdag denk ik.
Nu… dat is morgen. Zo eerst maar wat lezen en mijn bedje klaar maken.

Fijn wakker worden zo beschermd. Het is nogal gehorig heb ik gisteren avond gemerkt. Nog heeeeeel zachtjes doen dus. Ontbijt is om 7.30 zei Naomi. Alvast een stukje geschreven op mijn telefoon. Nog onder de indruk van de dag en de gastvrijheid.

Ook het ontbijt is weer indrukwekkend. Miso soep, omelet, vers fruit. Verse rijst. Moet denken aan wat Kyomi zei: fresh rice is very juicy. Weet wel dat ik de ene rijst lekkerder vind dan de andere maar dit werpt nog weer een nieuw licht op de zaak. Alhoewel ik eerder zou spreken van plakkerig dan van sappig. Lekker is het in elk geval.

We kletsen over van alles en nog wat. Ook over Naoshima. Dan stommelt Naomi naar boven en komt terug met een boekje over Naoshima. In het Japans. Maar met alle foto’s die ik niet mocht maken. Ze wil graag dat ik het mee neem.

Om 10 uur komt er een zang groep. Ik mag blijven luisteren. 2 uur is wel lang hoor. Als je weg wilt gaan laat het dan even weten.

Ze zegtwat over de bel die buiten hangt. Oh zegt ze deze is niet zo groot. Wil je hem een keer laten klinken? Leuk lijkt me. Ik geef de paal een zwaai. Ze schrikt een beetje. Lastig als je soms te enthousiast bent. Ik zeg sorry. Niet erg hoor zegt ze. En ze legt uit hoe het moet. De paal moet 1 2 3 heen en weer worden bewogen en de derde keer moet ie de bel raken.
Een mooi geluid klinkt. Ze vertelt dat het een geluksbel is. Passend bij mijn geluk haar een paar weken geleden een lift aan te bieden. Anders was ik hier nu niet. Ze waarschuwt me nog wel even. Ik mag nu niet zo maar in elke willekeurige tempel de bel luiden. Toch handig om te weten.

Vroeger werd de bel 3 keer per dag geluid. Om 7 uur ’s morgens, om 12 uur en om 5 uur ’s middags. Nu is dat luiden van de bel over genomen door een melodietje wat op dezelfde tijden in kleine dorpjes door de luidklinker schalt. Elk plek hoor ik wat anders. Ook al een keer het liedje over Edelweijs.

We praten verder over van alles en nog wat. Haar man is niet meer terug gekomen. Die is dus vooral in de andere tempel. Ze vertelt dat het veel werk is in onderhoud. De enorme tuin en inderdaad ook begraafplaats onderhoud ze ook. Ik vraag me af of hun huwelijk inmiddels vooral nog op papier bestaat. Kyo mengt zich ook in het gesprek. Hij vraagt wat over euthanasie. Is het waar dat we mensen in Nederland aan raden om dood te gaan op die manier? Ik geloof dat ik het goed heb uit kunnen leggen. Dat hoop ik maar.

Dan wil Naomi graag volgens de officiële manier macha thee voor me maken. Het groene goedje wordt in een blikje in de diepvries bewaart. Ze vertelt dat ze elke week een uur les heeft hoe dat te doen. Over de jaren verspreid nu al 12 jaar lang. Ze krijgt les in hoe te lopen, hoe te kijken, hoe te knielen. Ze doet het nog heel vaak niet goed. Zegt dus vaak Sumimasen. Dat betekent zoiets als sorry. Maar ik hoor het hier zo’n 10 duizend keer per dag. Op mij komt het soms over als sorry dat ik besta. Als ik daar wat over vraag zegt ze dat zij het niet zo zwaar voelt.

Zoon Kyo is het wel met me eens. Ik vraag me af hoe je in een land waar sorry het glijmiddel is in vredesnaam moet duidelijk maken dat iets je echt spijt. 12 jaar. Ze zegt zelf daar over; Zen mind is near.

De verse vader komt binnen gesneld. Kleed zich om en luidt een belletje. Het komt me nogal gehaast over. Ook boeddhisten zijn net mensen.  Langzaam aan hoor ik meer stemmen.

Als ik Naomi een compliment geef over haar vestje wordt ze heel blij. En kijk, zegt ze, trekt hem uit en doet nu de voorkant naar achteren en andersom. Nu met een mooie parelmoer knoop aan de voorkant. Houd je van kleding vraagt ze. Als ik zeg dat ik dat wel leuk vind om naar te kijken stiefelt ze weer weg en komt terug met 2 pakketten in rijstpapier in gepakt. Kijk zegt ze. Een cadeau voor jou. Mijn schoonmoeder draagt ze niet meer. Het is een korte kimono en een band waar kimono’s mee worden vast gezet. Ik weet niet wat ik moet zeggen behalve heel erg bedankt. Alsof de gastvrijheid niet al cadeau genoeg is.

Dan hangt ze een stoffen tas om haar nek en zegt ik moet nu gaan zingen. Maar haal me op voor je weg gaat. Ik blijf alleen achter met Kyo. We praten nog wat. En ik vraag hem waarom hij het moeilijk vindt om in een tempel te wonen. Hij geeft zeer uitgebreid en persoonlijk antwoord. En zegt dan: Thank you for hearing me. Het blijft een bijzondere jongeman.

Ik neem plaats achter bij het koortje. In totaal 8 oudere dames. De stemmen wat krakerig. Ze hebben allemaal een belletje in de linker hand waarmee ze tempo aan geven. En ook allemaal een hamerte waarmee ze met zijn allen tegelijk een ferme tik geven op een zilveren plaatje wat op elk tafeltje staat. Ook weer een vorm van meditatie denk ik. Ik zie dat de band van Naomi”s tasje gedraaid zit. De dame achter haar ziet het ook en draait het recht. Zo dat is beter.

Na een half uur vind ik het wel mooi geweest. In een pauze gebaar ik dat ik ga. Volgens mij is Naomi wel blij dat ze even weg kan. Nog weer even een beetje kletsen. Nu eindelijk ook de gelefoonnummers in de Japanse what’s app gezet. Foto’s uitgewisseld en geknuffeld. Wat een fijne haven was het. Ik hoop dat ze mij ook ooit opzoeken. Net voor ik wegrijd zegt Kyo thank you for your time. En ik weet niet wat te zeggen na alles wat ik al heb gezegd.

Op de planning staat het Mejimuseum. Het is een enorm openlucht museum met verplaatste of nagebouwde gebouwen uit Japan maar ook een paar uit Europa. Sg Francis Cathedral en de ingang van the Empire state building. Erg groot en indrukwekkend. Een klein deel van de huizen mag je niet in alleen onder begeleiding. Mijn gevoel voor timing blijkt steeds onhandig. Nou vermoed ik dat ik de rondleiding toch niet zou kunnen verstaan dus vind het wel prima. En veel van de huizen zijn van het soort waarbij alle rijstpapieren wanden zijn open geschoven dus ook van buiten kan je veel zien.

Het is rustig in het park. Een deel van de eettentjes is gesloten. Bij degene die open zijn zie ik veel gefrituurde dingen op de plaatjes. Het wekt mijn eetlust niet echt op na de laatste tijd al te vaak wat te van olie druipende dingen te hebben gegeten. Ik ben af gevallen dus wil wel wat eten. Bij een cafeetje valt mijn oog op iets wat me nog wel aardig lijkt. De serveerster wijst op het plaatje van een kip. Lijkt me een veilige optie.

Het eerste stukje is wat hard. Lijkt wel pees of iets dergelijks. De smaak is wel aardig door de saus. De textuur vind ik wat minder. Het tweede stukje is hetzelfde. Het zal toch niet? Maar jawel hoor . Nader onderzoek wijst uit dat ik iets van gewrichtjes aan het eten ben. Tot overmaat van ramp nestelt een stukje knie zich tussen mijn kiezen. Een reminder voor de rest van de dag.

Het weer is prachtig
Mijn humeur is ook stralend
Weerspiegelingen

In een oud ziekenhuis gebouw valt prachtig licht naar binnen. Er ligt een fotograaf op de grond. Als ik de hoek omdraai zie ik waarom: een fotomodel staat te draaien en poses aan te nemen. Haar gezicht vertoont geen lachje. Ze kijkt eerder wat droevig. Als ik vraag of ik ook een foto mag nemen knikt ze:

4 uur na aankomst ben ik uit gekeken en gedraald. In de Jalancampers groepsberichten had ik iets gelezen over een parkeerplaats naast een mooie wandel route. Dat wordt het plan voor de overnachting. De wandeling kan ik dan morgen gelijk mooi maken. Het formaat van de wegen neemt af, de bochten toe. Hier links is het. Ik rijd een plaatsje op. Beetje onduidelijk hoe of wat. Het is aarde donker echter. Als ik met mijn zaklampje rond kijk blijken de parkeerplekken ergens anders. Ik laat de auto staan. Zonder hulp kom ik hier in het donker niet uit.

Vanmorgen wakker door takken op het dak. Het klinkt alsof de auto door midden wordt gezaagd. In mijn hoofd is er vast enorme schade ontstaan. Net even gekeken maar het zijn echter kleine takjes die goedkeurende klopjes geven op het dak.
Zo maar eens kijken of ik een iets socialere plek kan innemen. En dan echt weer op pad.

Oh en voor wie het gemist heeft: mijn broer is beroemd! :
https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artikel/4444631/utrechter-edo-ontmoet-dubbelganger-roemenie

In de ochtend krijg ik een mail van Joris. Heimwee is best normaal. En doe je niet stoer voor, dat is niet nodig. Een goede reminder. En het zet me aan het denken. Doe ik dingen om stoer te zijn? Of omdat ik het zelf wil? Gisteren avond had ik de optie om mijn busje direct aan het water te parkeren voor de overnachting. Vlak bij mijn plekje van de nacht ervoor. Het zou vast prachtige plaatjes hebben kunnen opleveren voor website. Ik ga lekker staan op mijn vertrouwde plekje 100 meter verder op. Veilig tussen de anderen. Kies gewoon voor waar ik me goed bij voel. En vind dat eigenlijk wel zo stoer van mezelf. Doe dus toch dingen om stoer te zijn. Voilà het cirkeltje is rond.

Gezien mijn besluit te blijven boek ik voor de laatste 3 nachten in Tokyo een hostel vlak bij Ayumi en Kiomi. Lekker vertrouwde buurt. Ayumi had het hostel aangeraden. Het ligt op 2 minuten van hun huis. Hij logeert daar soms zelf. Vindt hij een leuke manier om zijn Engels te oefenen. Wat een grappige actie vind ik dat. Zal ze een berichtje sturen. Misschien past bij kletsen in hun agenda. En Onur appen voor tips. En nog een dame uit Tokyo waar ik eerder contact mee had. Voelt al bijna alsof ik hier een sociaal netwerkje heb. Maar stel het nog wel even uit. Na zo lang rust wil ik niet direct weer afspraken merk ik.

Om bij Naomi te komen kan ik kiezen uit 2 routes. Ik besluit de iets langere te nemen door de bergen en langs een tempel. Misschien een mooi rust momentje. Vind het spannend. Googlemaps kan het adres van Naomi niet vinden dus hoe gaat mij dat lukken? Maar goed eerst de tempel bekijken.

Er rennen heel veel hardlopers langs de weg. Sommigen vrij ontspannen maar sommigen ook alsof ze volslagen zijn uitgeput. Ze rennen richting de tempel maar even later ook weer terug. Zou het een nieuw soort pelgrim zijn? Een van de vrouwelijke renners heeft een pet op en een soort bivak voor haar gezicht. Armen bekleed met losse armbeschermers. Zou gebrek aan zonlicht misschien de reden zijn voor de vele kromme benen? Een vitamine D gebrek? En hoe lang zou de route zijn? De man die me eerder had geholpen om het adres van Naomi te achterhalen had de dag daarvoor mee gedaan aan een trailrun. 100 kilometer was het doel. Hij had 93 kilometer gehaald. Toen was de tijd op. Hijzelf kennelijk nog niet. Ongelooflijk.

Het is verder vrij rustig bij de tempel. Het blijkt vandaag weer een feestdag te zijn. Een deel van de tempel is afgesloten. 2 gebouwen zijn open. Bij de ene zit een vrouw. 500 Yen zegt ze. Maar waavoor dan vraag ik me af? Zij legt het me uit in vloeiend Japans. Nergens hangt iets in het Engels. Edoch. Heb niets beters te doen dus tel de 500 yen neer.

Eerst ziet het er uit als een normaal altaar. Dan valt mijn oog op een plastic bordje met een pijl. Kennelijk is daar iets te zien. Nieuwgierig dus ga kijken wat precies. En dan zie ik door een glazen plaat in het altaar een gemmumificeerd lijk in meditatie houding. Wie of wat blijft voor mij een raadsel. Zou degene zo zijn gestorven? In het harnas zeg maar? En pleit dat nu voor of tegen mediteren?

Het gebouw er tegen over is een museum waar allemaal beelden langs de muur staan opgesteld. Ook 2 enorme houten beelden van de bewakers van een tempel. Wat een woudreuzen moeten dat zijn geweest voordat ze tot beeld werden gemaakt.

Als ik weer buiten sta zie ik nog een paadje omhoog lopen. Via aan steeds smaller wordend stuk kom ik uit in een prachtig bos waar een paar bankjes staan. Er kabbelt een beekje langs, de wind ruist door de bomen. Dit is vast wat ze een bosbad noemen. Wat een weldaad.

Er kronkelt een laadje verder omhoog. Er hangen bordjes met uitroep tekens en Japans. Maar ook een kaart waar de route op staat. Ik heb nog wel even tijd dus scharrel door. Was misschien wel handig geweest als ik water mee had genomen. Of wandel schoenen aan had in plaats van slippers. Op het kaartje is te zien dat er een soort rondje moet zijn. Een rood stipje staat er op. Onder op de kaart een zelfde rode stip met tekst. Vermoedelijk hier staat u. Ik besluit door te lopen. 6 km staat er dat moet te doen zijn.

Op het moment dat ik me afvraag of er ook slangen zouden zitten glijdt er een mooie gifgroene slang weg. Dat gif in het woord gifgroen zou dat ergens voor staan? Extra opletten dus maar. En zwaaien met de wiggelroede tegen de enorme spinnen. Moet ineens denken aan Japanse encefalitis. Waar zou die naam ook alweer vandaan komen.

Het is er erg mooi. Wel hier ook schade van omgevallen bomen. En los gewroete grond door zwijnen. Misschien zijn die bordjes daar wel voor. Het volgende bordje. Het stipje is verplaatst. Als ik bedenk wat ik gelopen heb moet mijn theorie kloppen. Nog weer een half uur verder staat of de stip of het bord op een reeds 1 uur geleden gepasseerd stuk. Bij nader inzien is dit misschien toch niet zo’n goed plan. Niet kunnen lezen waar je naar toe gaat noch in taal noch in beeld maakt het wat penibel. Dus weer rustig dezelfde route terug. 2 uur later niemand gezien , wat een rust.

Stip: u bent nu hier.
Waar u bent is niet bekend
Voortschrijdend inzicht

Als ik doorrijd kom ik uit waar googlemaps mij heen stuurt. Geen huis nummers te zien. Geen kip op straat. Hoe weet ik nu waar ik moet zijn. Dan 1 man. Ik zie in hem mijn redder in nood. Hij zie in mij wat anders want draait snel om en fietst weg.

Dan een andere man die zijn auto parkeert. Ik laat hem het adres zien. Hij duikt met mijn telefoon in zijn auto. Start deze. En voert het adres in in de navigatie. Op een briefje schrijft hij 1,4 km en wijst een richting op. Terug bij mijn auto toch nog 1 poging met mijn navigatie. Ik draai wat om en plots verschijnt daar de route. 1,5 kilometer.

Daar staat inderdaad een tempel.

Ik parkeer mijn busje. Yoehoe hoor ik. Jorien…. Naomi staat in het raam. Wat een opluchting. Krijg acuut tranen in mijn ogen.
De deur van de tempel wordt open gedaan. Naast haar staat een lange jongeman. Dit is mijn zoon Kyo. We slaan rechts af en komen in een soort woonkeuken. Daar ontmoet ik Mae. Er valt een last van mijn schouders. Voelde het eerder nog als een soort sociale verplichting om naar Gifu te komen, nu voelt het als een heerlijk warm bad.

Na een kopje thee is er gestommel achter de rijstpapieren wand richting tempel. Daar verschijnt zoon nummer 2 achter vandaan met een baby’tje op zijn arm. Het blijkt zijn dochtertje te zijn. 6 weken oud. Vandaag moet er voor het meiske gebeden worden. Zijn vrouw komt ook binnen. Prachtige klassieke Japanse vrouw. Of ik bij de ceremonie wil zijn. Of ik dat wil? Jemig… ik voel me super gezegend dat dat mag. Wat een cadeau. De verse vader draagt een traditioneel wit pak. Er over heen een doorschijnende lange jas. Zijn hoofd is kaal geschoren. Ik vermoed dat hij een priester is of zoiets.

Voor we de tempel ingaan nog wat gestommel. Er komt iemand binnen die er uit ziet als een wat norse formele man. In officiële kledij van een priester met een kaal geschoren hoofd. Dit is mijn man zegt Naomi. Verhip denk ik. Nooit aan gedacht dat die ook nog bestond. En als dat al zo was had ik me deze man nooooooit bij zachtaardige Naomi kunnen bedenken.
Dit is Jorien zegt Naomi. En nog wat in het Japans. O zegt hij. En dat is het.

Er worden kussens klaar gelegd in de tempel. Op een ervan wordt het dochtertje gelegd. De man van Naomi komt binnen met nog meer officiëlen attributen omgehangen. Vader en opa nemen plaats op de kussens bij de bel en het slaginstrument om de maat aan te geven. Er worden een aantal liederen gezongen en rituelen uitgevoerd. Daarna mogen wij allemaal wat kruiden gooien op een smeulend bergje in een kom. En dat was het. Opa legt wat spullen af en excuseert zich voor zijn vertrek vertaald door dochter Mae. We hebben 2 tempels zegt ze om het uit te leggen.

We kletsen even en dan zegt Naomi: come. Time to relax. En brengt me naar een massage stoel. Een automatische kneedmachine. Bij een onsen 2 keer eerder in gezeten. De eerste was heerlijk. De tweede een soort martel machine waarna ik besloot het nooit meer te doen. Vermoed dat deze echter vast wel goed werkt dus geef me er aan over. Heerlijk. Nog zo’n cadeautje.

We praten weer verder onder het genot van een kopje groene thee. Althans Kyo Mae en ik. Naomi is druk in de keuken. Op mijn vraag hoe het is om in een tempel te wonen zegt Mae gewoon en Kyo moeilijk. Net als ik wil vragen waarom het moeilijk is komt Naomi er weer bij. Misschien op een ander moment beter.

Mae vraagt van alles en vertelt ook veel. Ze heeft 4 jaar in Thailand gewoond. Is sinds 1,5 jaar weer terug en woont en werkt in Nagoya. Ze is 30 en vrijgezel. Kyo vertelt ook wat. Zijn accent klinkt behoorlijk als impacable British. Als ik vraag hoe dat komt vertelt hij dat hij dagelijks oefent op zijn uitspraak. Volgens mij is het een bijzondere jongen. Hij wikt en weegt zijn woorden, vertelt geen vrienden te hebben, geen social media te gebruiken en een part time baan te hebben als post bezorger. Bijzonder hoe open ze gelijk over van alles zijn.

Dan is het tijd voor het avond eten. Zalig! Met wederom van alles wat ik niet ken maar werkelijk heerlijk gegeten. Na het avond eten brengen we Mae naar het treinstation. Zij moet morgen weer werken. Wel kijken we eerst nog op afstand naar de boten waarop ze op traditionele wijze vissen door vogels te gebruiken. Cormorands als ik het wel heb. Zijn het Aalscholvers? Ik heb gelezen dat er een touw om de hals zit wat te strak zit om grote vissen door te slikken. Ben blij dat we op afstand kijken. De vlammen op de boten zien er wel mooi uit zo op het water.

Na thuiskomst maken ze een bad voor me klaar. En dan is het op. Tijd om te gaan slapen. Mijn bed ligt in een deel van de tempel. Naomi had nov wel een grapje gemaakt over geesten. Het is kennelijk ook een begraafplaats. Vannacht beschouw ik ze gewoon als bescherm engeltjes.

Bij het meertje ontmoet ik een man uit de buurt van Tokyo. Hij vertelt me zijn plan voor die dag. Een boottripje naar een klein eilandje in het meer om daar een tempel te bekijken. In het kader van beter goed gejat dan slecht zelf bedacht besluit ik dat plan te kopiëren en in mijn eigen dag te integreren. Het geeft me gelijk weer wat goede moed.

Reisplannen maken
Valt door vermoeidheid niet mee
Copy paste: een feest!

Eens kijken wat ook alweer mijn dromen waren voor deze trip. Ik wilde graag wat creatiefs doen. En zo maak ik toch weer plannetjes. Dat ik voor vanavond al een slaapplaats heb geeft rust.

Morgen ga ik naar Naomi. Ook daar mocht ik langer blijven schreef ze. En had ik niet ook al een plannetje voor de laatste 2 dagen in Tokyo? Oh hemel. Nog maar 12 dagen. Passen alle ideeën nog wel?

Nu. In elk geval dus weer goede moed voor vandaag.
Nadat ik wat ben bijgekomen loop ik dezelfde man weer tegen het lijf. Hij maant me. Je bent de eerste op deze trip sinds 6 dagen die met me heeft gepraat. Ik wil je graag deze doos tissues cadeau doen. Zeggen dat ik nog een overvloed aan wc-papier heb helpt niet. Ik moet hem aannemen. Wauw denk ik. Als zelfs een Japanse native weinig tot geen contact heeft is het niet zo gek dat ik me soms eenzaam voel. En dat terwijl ik, niet gehinderd door mijn gebrek aan Japans, toch met willekeurige loslopende slachtoffers kletspraatjes probeer te maken.

Hij vindt het wel leuk dat ik ook naar het eiland ga geloof ik. Kletst een behoorlijk beetje Engels. Ik stel voor dan een beetje samen op te trekken. Dat lijkt hem wel wat. We spreken af elkaar weer te zien bij de haven. Noem me maar Mike zegt hij. Noem mij dan maar Jolien, zeg ik. Ok Jorien zegt ie.

Nog even langs de 7 eleven, een ontbijtje halen en de blog posten die ik gisterenavond en vanmorgen voor de ontmoeting schreef. Zou ik hem nog aanpassen? Is het nog wel geloofwaardig als ik straks schrijf dat ik blijf? Of toch weg wil/wil blijven/weg wil? Ik verander niets. Het is zo als het is. Er zijn ups en soms toch ook diepere downs. Mogelijk al eerder geschreven maar door de downs lijken de ups veel hoger. Kan echt ernstig blij zijn met kleine dingen ook. Verse mandarijntjes gevonden bijvoorbeeld. Van die dingen.

Bij de haven zegt hij dat ik vandaag geluk heb. Hij heeft gisteren een kortingscoupon gekregen en ik mag daar ook gebruik van maken. Scheelt toch weer 600 yen rekent hij voor. Je mag me straks op een lunch trakteren. Even vraag ik me af wie er nou geluk heeft vandaag. Die coupon heeft hij toch gewoon gekregen? En dus zelf ook 600 yen korting? Zo regelt hij lunch op basis van een gekregen coupon. In mijn hoofd noem ik hem daarna Handige Harry. Maar goed ben ook blij met het plan voor de dag dus het is natuurlijk ook goed zo.

Hij vertelt van alles. Is net gestopt met werken. Heeft op Hawaï gewerkt, heel vroeger. De laatste 20 jaar als vrachtwagenchauffeur. En is een keer in Europa geweest. 26 jaar geleden om precies te zijn. Op vragen wordt wisselend gereageerd. Op mijn antwoorden op zijn vragen ook. Ik begin te vermoeden dat hij beter Engels spreekt dan het verstaat.
I always get very suspisious about religions zegt hij dan.
Why do you get suspicious about religions, vraag ik.
Hij kijkt me aan alsof ik chinees spreek. Ook na 3 pogingen met andere klemtonen en herhalen wat hij zei. Tja. Het bevestigd mijn vermoeden wel. Ook prima. Dan is het een mooie oefening in luisteren.

Hij vertaalt wat de dame op de boot zegt. Vertelt over het meer. Dat er vroeger geen bezoekers mochten komen op het eiland maar alleen monniken en priesters. Dat hij van nature heel zwijgzaam is. En ook haiku schrijft.
Bij een van de standjes bij de tempels schiet hij in de lach. Als ik vraag waarom vertelt hij dat er chopsticks worden verkocht met de belofte dat die helpen Alzheimer te voorkomen. Net als dat er ook een Boeddhabeeld is met 2 oudere mensen aan de voeten. Als je daar bidt helpt het ook. Op een andere plek kun je kleitabletjes kopen om een wens op te schrijven. Als het je dan lukt om die onder de Tori poort door te gooien dan komt die wens uit.

Als ik het zo eens bekijk is het wel een lucratieve business dat geloven. Ik snap waarom ze nu wel bezoekers toe laten. Overigens is het een mooie plek. Met een mooi voorbeeld van de liefde voor bomen:

Jammer dat er hier geen lunchtentje is op het eiland, zegt hij op een gegeven moment. Het klopt inderdaad. Misschien is het dan toch inderdaad míjn geluksdag. Voor de vorm bied ik nog aan dan weer terug in de haven wat te zoeken maar dat houd hij af. Hij heeft verder nog een druk programma. Jammer ook wel. Ik vind het wel leuk om zijn gedachten te horen. Weer eens wat anders dan alleen die van mezelf.

Als we terug zijn op het vaste land is de haven en overal helemaal vol met auto’s geparkeerd. Het is kennelijk nogal een populair tripje denk ik. Rustig aan scharrel ik het centrum van Nagahama in. En warempel er blijkt een evenement bezig te zijn. Nagahama Art festival. Wel toevallig dat dit het derde kunstfestivalletje is in 3 weken. Eerder in Obuse en Kanawaza ook al. Dit keer zijn er veel mooie dingen te koop. Ik heb besloten geen souvenirs extra meer mee te willen zeulen dus ik geniet heerlijk van kijken, kijken, niet kopen. Totdat… Ik bij een standje kom waar je je eigen metalen schaaltje in model kan hameren. Daar ga ik toch voor de bijl. Wat een feest. Na een tijdje hameren is het af. Mijn arm is lam. Mijn oren tuiten. Maar ik vind het toch mooi. Ik wil er nog wel 10 maken maar mijn pols vertelt dat dat een slecht idee is. 

Bij een ander kraampje springt de mevrouw er bijna achter vandaan als ze me ziet. Oh wat leuk dat jij hier bent. Sorry voor mijn Engels zegt ze. De laatste keer dat ik Engels sprak was 3 jaar geleden. Ik ben toen naar Engeland geweest voor een wedstrijd. En ik heb de eerste prijs gewonnen. Er was een tussenstop in Amsterdam. En toe heb ik in het echt windmolens gezien. Wat zijn die groot zeg. Ze giechelt achter haar hand. Ik geniet van haar gebabbel. Volgend jaar ga ik weer, zegt ze. Dan ben ik 10 dagen in Nederland. Ik geef haar mijn gegevens. Benieuwd of ze komt buurten.

Na nog een rondje verder te scharrelen besluit ik toch nog een plaatje tot kommetje te slaan. Ik vind dat het niet telt als souvenir maar als een creatief proces. Ik kan er vast iemand blij mee maken thuis. Wil er eigenlijk nog meer maken maar nu ook blaren naast een zere pols en tuitende oren. Het is goed zo.

Moe maar voldaan terug naar de parkeerplaats voor de avond en nacht. De laatste zon schijnt op het meer. Er is nog 1 kytesurfer op het meer. Een oranje vlieger tegen de blauwe lucht. Vogels vliegen door het beeld. Wat is het hier toch mooi.

Het blijkt dat er een soort marktje is geweest op de parkeerplaats. Nog los van de boerenmarkt. Dat laatste is een leuk fenomeen van de officiële ruststations in Japan. De Michi no Eki hebben vaak stalletjes en winkeltjes waarvoor lokale mensen af en aan rijden om producten te brengen of om te komen kopen. Leuk om te bekijken.

Dan zie ik dat ik een belletje van mijn zus heb gemist. Ze zal zich wat zorgen maken na mijn post. Ik schrijf dat het al weer wat beter gaat. Zij dat ze trots op me is. Als ze ze mooi vindt is een van de schaaltje voor haar besluit ik.

Die avond lees ik verder in Sapiens. Een indrukwekkend boek. Dank voor die tip Hans. En ik mail Naomi over mijn ETA op maandag.

Vanmorgen uitgerust wakker. Een ander gevoel. Ik neem een besluit. De optie eerder naar huis te gaan laat ik los. Het zal vast nog wel eens lastig zijn maar het is ook zo vaak zo fijn.

Na het mediteren lees ik de laatste hoofdstukken van een boek van Pema Chödrön. En vandaar neem ik 3 wijze lessen mee.
• De mantra Ohm- grow up- ohm
• Let go of the shore and go flow in the middle of the river
• Invite chaos for a cup of tea

Waarom deze drie me nu aan spreken is dat ik zelf voor deze weg heb gekozen. Weliswaar met de optie van eerder terug gaan maar vooral voor de uitdaging. Tijd om de volwassen te worden en de gevolgen te accepteren.
Het loslaten van de oever staat bij mij nu voor het loslaten van de optie eerder terug te gaan.
En die van de thee vind ik wel passen hier bij Japan en de chaos die ik soms voel. Kies daarbij nu voor koffie in plaats van thee maar Pietlut die daar op let.
Want het beste plan is wat Jheroen apt: zwabber door de bus en koffie zetten.

En dat volwassen worden neem ik met een korreltje zout. Krijg een ander appje van lieve collega Ellen. Heerlijke humor wat mij betreft:

Nu. De zon schijnt. Ik ga weer de hort op.