Fijn wakker worden zo beschermd. Het is nogal gehorig heb ik gisteren avond gemerkt. Nog heeeeeel zachtjes doen dus. Ontbijt is om 7.30 zei Naomi. Alvast een stukje geschreven op mijn telefoon. Nog onder de indruk van de dag en de gastvrijheid.
Ook het ontbijt is weer indrukwekkend. Miso soep, omelet, vers fruit. Verse rijst. Moet denken aan wat Kyomi zei: fresh rice is very juicy. Weet wel dat ik de ene rijst lekkerder vind dan de andere maar dit werpt nog weer een nieuw licht op de zaak. Alhoewel ik eerder zou spreken van plakkerig dan van sappig. Lekker is het in elk geval.
We kletsen over van alles en nog wat. Ook over Naoshima. Dan stommelt Naomi naar boven en komt terug met een boekje over Naoshima. In het Japans. Maar met alle foto’s die ik niet mocht maken. Ze wil graag dat ik het mee neem.
Om 10 uur komt er een zang groep. Ik mag blijven luisteren. 2 uur is wel lang hoor. Als je weg wilt gaan laat het dan even weten.
Ze zegtwat over de bel die buiten hangt. Oh zegt ze deze is niet zo groot. Wil je hem een keer laten klinken? Leuk lijkt me. Ik geef de paal een zwaai. Ze schrikt een beetje. Lastig als je soms te enthousiast bent. Ik zeg sorry. Niet erg hoor zegt ze. En ze legt uit hoe het moet. De paal moet 1 2 3 heen en weer worden bewogen en de derde keer moet ie de bel raken.
Een mooi geluid klinkt. Ze vertelt dat het een geluksbel is. Passend bij mijn geluk haar een paar weken geleden een lift aan te bieden. Anders was ik hier nu niet. Ze waarschuwt me nog wel even. Ik mag nu niet zo maar in elke willekeurige tempel de bel luiden. Toch handig om te weten.
Vroeger werd de bel 3 keer per dag geluid. Om 7 uur ’s morgens, om 12 uur en om 5 uur ’s middags. Nu is dat luiden van de bel over genomen door een melodietje wat op dezelfde tijden in kleine dorpjes door de luidklinker schalt. Elk plek hoor ik wat anders. Ook al een keer het liedje over Edelweijs.
We praten verder over van alles en nog wat. Haar man is niet meer terug gekomen. Die is dus vooral in de andere tempel. Ze vertelt dat het veel werk is in onderhoud. De enorme tuin en inderdaad ook begraafplaats onderhoud ze ook. Ik vraag me af of hun huwelijk inmiddels vooral nog op papier bestaat. Kyo mengt zich ook in het gesprek. Hij vraagt wat over euthanasie. Is het waar dat we mensen in Nederland aan raden om dood te gaan op die manier? Ik geloof dat ik het goed heb uit kunnen leggen. Dat hoop ik maar.
Dan wil Naomi graag volgens de officiële manier macha thee voor me maken. Het groene goedje wordt in een blikje in de diepvries bewaart. Ze vertelt dat ze elke week een uur les heeft hoe dat te doen. Over de jaren verspreid nu al 12 jaar lang. Ze krijgt les in hoe te lopen, hoe te kijken, hoe te knielen. Ze doet het nog heel vaak niet goed. Zegt dus vaak Sumimasen. Dat betekent zoiets als sorry. Maar ik hoor het hier zo’n 10 duizend keer per dag. Op mij komt het soms over als sorry dat ik besta. Als ik daar wat over vraag zegt ze dat zij het niet zo zwaar voelt.
Zoon Kyo is het wel met me eens. Ik vraag me af hoe je in een land waar sorry het glijmiddel is in vredesnaam moet duidelijk maken dat iets je echt spijt. 12 jaar. Ze zegt zelf daar over; Zen mind is near.
De verse vader komt binnen gesneld. Kleed zich om en luidt een belletje. Het komt me nogal gehaast over. Ook boeddhisten zijn net mensen. Langzaam aan hoor ik meer stemmen.
Als ik Naomi een compliment geef over haar vestje wordt ze heel blij. En kijk, zegt ze, trekt hem uit en doet nu de voorkant naar achteren en andersom. Nu met een mooie parelmoer knoop aan de voorkant. Houd je van kleding vraagt ze. Als ik zeg dat ik dat wel leuk vind om naar te kijken stiefelt ze weer weg en komt terug met 2 pakketten in rijstpapier in gepakt. Kijk zegt ze. Een cadeau voor jou. Mijn schoonmoeder draagt ze niet meer. Het is een korte kimono en een band waar kimono’s mee worden vast gezet. Ik weet niet wat ik moet zeggen behalve heel erg bedankt. Alsof de gastvrijheid niet al cadeau genoeg is.
Dan hangt ze een stoffen tas om haar nek en zegt ik moet nu gaan zingen. Maar haal me op voor je weg gaat. Ik blijf alleen achter met Kyo. We praten nog wat. En ik vraag hem waarom hij het moeilijk vindt om in een tempel te wonen. Hij geeft zeer uitgebreid en persoonlijk antwoord. En zegt dan: Thank you for hearing me. Het blijft een bijzondere jongeman.
Ik neem plaats achter bij het koortje. In totaal 8 oudere dames. De stemmen wat krakerig. Ze hebben allemaal een belletje in de linker hand waarmee ze tempo aan geven. En ook allemaal een hamerte waarmee ze met zijn allen tegelijk een ferme tik geven op een zilveren plaatje wat op elk tafeltje staat. Ook weer een vorm van meditatie denk ik. Ik zie dat de band van Naomi”s tasje gedraaid zit. De dame achter haar ziet het ook en draait het recht. Zo dat is beter.
Na een half uur vind ik het wel mooi geweest. In een pauze gebaar ik dat ik ga. Volgens mij is Naomi wel blij dat ze even weg kan. Nog weer even een beetje kletsen. Nu eindelijk ook de gelefoonnummers in de Japanse what’s app gezet. Foto’s uitgewisseld en geknuffeld. Wat een fijne haven was het. Ik hoop dat ze mij ook ooit opzoeken. Net voor ik wegrijd zegt Kyo thank you for your time. En ik weet niet wat te zeggen na alles wat ik al heb gezegd.
Op de planning staat het Mejimuseum. Het is een enorm openlucht museum met verplaatste of nagebouwde gebouwen uit Japan maar ook een paar uit Europa. Sg Francis Cathedral en de ingang van the Empire state building. Erg groot en indrukwekkend. Een klein deel van de huizen mag je niet in alleen onder begeleiding. Mijn gevoel voor timing blijkt steeds onhandig. Nou vermoed ik dat ik de rondleiding toch niet zou kunnen verstaan dus vind het wel prima. En veel van de huizen zijn van het soort waarbij alle rijstpapieren wanden zijn open geschoven dus ook van buiten kan je veel zien.
Het is rustig in het park. Een deel van de eettentjes is gesloten. Bij degene die open zijn zie ik veel gefrituurde dingen op de plaatjes. Het wekt mijn eetlust niet echt op na de laatste tijd al te vaak wat te van olie druipende dingen te hebben gegeten. Ik ben af gevallen dus wil wel wat eten. Bij een cafeetje valt mijn oog op iets wat me nog wel aardig lijkt. De serveerster wijst op het plaatje van een kip. Lijkt me een veilige optie.
Het eerste stukje is wat hard. Lijkt wel pees of iets dergelijks. De smaak is wel aardig door de saus. De textuur vind ik wat minder. Het tweede stukje is hetzelfde. Het zal toch niet? Maar jawel hoor . Nader onderzoek wijst uit dat ik iets van gewrichtjes aan het eten ben. Tot overmaat van ramp nestelt een stukje knie zich tussen mijn kiezen. Een reminder voor de rest van de dag.
Het weer is prachtig Mijn humeur is ook stralend Weerspiegelingen
In een oud ziekenhuis gebouw valt prachtig licht naar binnen. Er ligt een fotograaf op de grond. Als ik de hoek omdraai zie ik waarom: een fotomodel staat te draaien en poses aan te nemen. Haar gezicht vertoont geen lachje. Ze kijkt eerder wat droevig. Als ik vraag of ik ook een foto mag nemen knikt ze:
4 uur na aankomst ben ik uit gekeken en gedraald. In de Jalancampers groepsberichten had ik iets gelezen over een parkeerplaats naast een mooie wandel route. Dat wordt het plan voor de overnachting. De wandeling kan ik dan morgen gelijk mooi maken. Het formaat van de wegen neemt af, de bochten toe. Hier links is het. Ik rijd een plaatsje op. Beetje onduidelijk hoe of wat. Het is aarde donker echter. Als ik met mijn zaklampje rond kijk blijken de parkeerplekken ergens anders. Ik laat de auto staan. Zonder hulp kom ik hier in het donker niet uit.
Vanmorgen wakker door takken op het dak. Het klinkt alsof de auto door midden wordt gezaagd. In mijn hoofd is er vast enorme schade ontstaan. Net even gekeken maar het zijn echter kleine takjes die goedkeurende klopjes geven op het dak.
Zo maar eens kijken of ik een iets socialere plek kan innemen. En dan echt weer op pad.
Oh en voor wie het gemist heeft: mijn broer is beroemd! :
https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artikel/4444631/utrechter-edo-ontmoet-dubbelganger-roemenie