De bus net verplaatst en de eerste wandelaars lopen langs. Het is 2 minuten over 7. De lucht is stralend blauw. Niet geheel onverwachts want het was koud vannacht. Blij met mijn pyjama jurk én de tweede hands slaapzak die ik op de kop heb getikt in Kyoto. Waar nieuwe dekens te vinden zijn is mij nog immer niet duidelijk. Dit is een mooie budget optie.
Na mijn blog af te hebben geschreven en geplaatst ga ik op pad. 8 uur vertrek ik. Er staat 3 tot 6 uur voor de geplande wandeling als je hem helemaal loopt. Dat is 7.8 kilometer. Ik loop 6.1 maar wil heen en terug lopen. Eten in de tas, drinken mee, regenkleding want in dit land weet je maar nooit en dan hop, de paden op. Het is een oude post route. Goed aangegeven loopt die door een aantal kleine dorpjes met traditionele huizen. Tussendoor loopt de route door afwisselende bossen. Met een aantal stukken klimmen en dus ook weer dalen. De rivier die er langsloopt geeft opvallend helder water. Alsof het zo uit de kraan komt. Alleen waar het dieper is heeft het de kleur van glas. Dit met wisselend zonlicht.
Bij een van de dorpjes is een forellenkwekerij. Een ander dorpje heeft eenden. Overal zijn er moestuintjes met verschillende groenten, zouden ze zelfvoorzienend leven?
Geloof dat als ik er zo over na denk ik geen een rijstveld heb gezien. Of toch een paar stoppelveldjes geloof ik. Uitzonderlijk wel. Ik las ergens dat de prijs van rijst hier kunstmatig hoog word gehouden. Dat verklaart wel waarom het werkelijk overal staat.
Ook hier hangen weer berenwaarschuwingen. Blij dat ik mijn berenbel en spray mee heb. Overigens was het advies van Mae en Naomi om te doen alsof je dood bent. Prima natuurlijk maar mochten mijn acteerprestaties onvoldoende blijken vind ik die berenspray wel een fijn idee.
Om 10 uur kom ik aan in het dorpje. Net 2 uur over gedaan dus. En dat terwijl ik aan het onthaasten ben. Gaat toch iets niet goed geloof ik. Het is een prachtig dorpje. En, geloof het of niet, ook hier weer prachtige sculpturen.
Bij de toeristen informatie lees ik dat je nog veel verder door kan lopen naar volgende dorpjes. Een leuk plan om morgen nog een etappe te doen.
Bij een van de winkels zitten 2 dames strohoeden te vlechten. 2800 yen, zo’n 25 euro valt me mee voor keurig handwerk. Benieuwd hoe lang ze er over doen om 1 te maken. En of er ook jongeren zijn dit deze vaardigheid beheersen. Vermoed dat er niet heel veel belangstelling voor zal zijn onder de jonge generaties.
Verder in het dorpje nog een museum en wat traditionele huizen als bezienswaardigheid. Ben er vrij vlot doorheen.
Ik kom vandaag opvallend veel buitenlands toeristen tegen. Net als op Naoshima overigens. Daar de eerste Nederlanders tegengekomen. Waaronder ene Andor. Hij is/was 7 weken door Japan op reis. Met ov en verblijf in hostels. We hebben gegevens uitgewisseld ben wel nieuwsgierig naar zijn foto’s. Ook vandaag kom ik een aantal Nederlanders tegen. Een gezin met zijn vieren en nog 2 samenreizende stellen. Heerlijk om even gewoon te kunnen kletsen. En ik krijg een tip voor in Tokyo. Het Janaka pad bij Ueno. Wie weet.
Het zet me ook aan het denken. Zo fijn als ik het gevoel van herkenning vind. Hoe begrijpelijk toch dat diverse bevolkingsgroepen elkaar opzoeken. Ik weet nu hoe het is om boodschappen te doen daar waar je weinig tot niets herkent. Noch de taal kunt lezen om te kijken hoe je iets klaar moet maken. Moet je het koken? Is het voor door een saus of kun je het zo eten. Simpele zaken zijn plots super ingewikkeld. En hoe extra lastig als je als een van de weinigen afkomstig bent uit jouw eigen land van herkomst. Ik bedoel Nederlanders vind je overal maar hoeveel mensen uit Venezuela? Of hoeveel Oeigoeren? Tja…
Door de snelheid van de wandeling vrij vlot richting de bus terug. Tot ik bij een dichtgeslibde drainagegoot kom. Daar zegt de dame van het entertainment team (inderdaad ondergetekende) ineens dat het schoonmaken van de goot als verassing op het programma staat. Wat een vreugd. Modder en water; ik ben weer terug in mijn kindertijd. Er komen vrij veel mensen langs. Verbaasde blikken en opmerkingen. 2 Japanse heren helpen kort even mee. Bijna alle Japanners die langs komen denken volgens mij dat ik het voor Japan doe. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Ik doe het gewoon lekker voor mezelf omdat ik er heel veel lol in heb. De grap is dat terwijl ik dit schrijf het weer vrij hard regent. Ik kan genieten van het idee dat alles nu mooi weg kan stromen. Voor zolang het duurt natuurlijk he. Maar dat mag de pret niet drukken. Wat deze reis ook oplevert in elk geval een schone goot.
Het lijkt me dat ik het onsen bad wel heb verdiend zo. Nog los van het feit dat ik het nu echt erg nodig heb. Ik zit onder de modder en fris ruiken zal ook anders zijn.
Dit keer is de onsen in een gigantisch complex met restaurant en hotel erbij. Ik vraag of ik mag overnachten op de parkeerplaats. Dat mag tot mijn verbazing. Fijn. Dan kan ik straks na het eten lekker zo mijn nestje in rollen.
Het is een prachtig bad. Het buitenbad heeft uitzicht op de bergen. Het druppelt al wat en dus zijn er mooie wolken. De gasten die naar het buitenbad gaan zetten allemaal een strohoed op. Lollig vind ik dat. Stel je voor dat je haar nat wordt voordat je het 10 minuten later gaat wassen. Ik vind het wel een koddig gezicht al die blote dames met strohoedjes op.
Er is dit keer ook een heel klein meiske mee met haar moeder en oma. Ik vermoed dat ze nog in de leer is om te wennen aan het ritueel en het hete water. Ze schreeuwt moord en brand. Het water is met 41 graden ook echt best heet.
Na uitgebreid poedelen vraag ik hoe laat het restaurant open is. Oh zegt ze gomennasai, dat is alleen voor hotelgasten. Dat geldt ook voor de wifi. Daar gaat mijn plannetje. En nu sta ik dus weer op dezelfde plek als vannacht. Met dus ook weer wifi. En dus de kans om gezien het weer nu even te kijken hoe dat er morgen uit ziet. Regen met onweer. Tot zover dus oom het plan om morgen nog een etappe te lopen…. Hmmmm… dus dan maar weer een rij/eisdag denk ik.
Nu… dat is morgen. Zo eerst maar wat lezen en mijn bedje klaar maken.