Vrijdag 14 september
Wakker. Het regent, gezellig tikkend geluid zo op het dak. Het is nog vroeg. Mijn telefoon vertelt me 5.47. Eerst maar eens mediteren. Don’t try to be mindfull, probeer gewoon eens wat vaker op te letten. Note to self; Vaker opletten dus.
Om me heen worden autodeuren geopend en weer dicht geslagen. Een motor start, de auto rijdt weg, vervagend geluid. Het stopt met regenen. Ik laat mijn voornemen om een museum te bezoeken los. In plaats daarvan rijdt ik naar de locatie van een van de ver afgelegen kunstwerken. De weg er naartoe is prachtig. De bergen liggen wisselend verstopt achter de wolken. Hier en daar steekt er een boom uit boven de nevel. Na een tijdje rijden is er een opening in de wolken. Tijd om te stoppen en stil te staan. Met het uitdraaien van de motor hoor ik het alweer: het orkest van insecten en vogels wat een groot deel van deze reis omlijst. Op de plaats van bestemming aangekomen. Het is 8 uur. De gebouwen gaan pas om 10 uur open. Voldoende tijd om wat rond te struinen. Om één van de gebouwen heen staan op hoge palen vast gemaakte glanzende wat verbogen rechthoeken. Niet echt mijn definitie van kunst. Erbij een bordje: in the silence or in the noise. Grappig. Net bedacht dat het hier nauwlijks stil is te noemen met nog steeds dat dierlijke orkest om me heen.
Tijd om te ontbijten. De dag ervoor een super grote supermarkt ontdekt en inkopen gedaan. Een hele ervaring. Werkelijk niets is leesbaar. Van veel dus onduidelijk hoe je het dient te gebruiken. Op de versafdeling is het een walhalla van zalig uitziend onbekend eten. Ik neem maar wat mee. En ook een ijskoffie voor bij het ontbijt. Even een gelukzalig moment van herkenning: Starbucks koffie. Besef me dat ik de hele tijd al heb geprobeerd iets vertrouwds te vinden. De buurkoffie van onleesbaar merk neem ik mee. Ik vraag me af of de vluchtelingen in Nederland dat ook zo ervaren. Zoeken naar ook maar iets wat vertrouwd is. En dan niet omdat je van uit jezelf op reis bent gegaan.
Het ontbijt smaakt prima. Een of andere deegbal gevuld met groente en een andere loodzware bal gevuld met wat ik vermoed rode bonen pasta.
Na het ontbijt was ik mijn handen in een plas. Heb lol. Toch een keer zorgen dat ik die watertank kan vullen. Ik besluit eens te luisteren naar wat voor geluiden het orkest maken.
Tsutsuqwieuw
PrrrrrrrieprrrrrrrrieKRAKRAPtsPtsZZzzzzmmm
Oorstrelend zo mooi
Bij één van de verlaten huizen vind ik een plat gereden bril. Ik neem het mee als souvenir. Vind het wel symbolisch. Met andere ogen. .. Iemand van een andere generatie, een andere cultuur bekeek de wereld door die glazen.
Bij een van de andere gebouwen is een vrouw aan het werk. Ze is klein. En oud. Heel oud. Mooi om haar handen te zien bewegen. Vaardige handen, ze sorteren iets.
Een andere vrouw ziet mij ook. We groeten elkaar. Ze is aan het graven in de tuin. Ze begint tegen me te kletsen. Geloof dat ze het niet erg vindt dat ik er geen woord van versta. Ik geniet van haar gebabbel en als ik weg wil lopen maant ze me terug. Ik krijg een zakje in mijn handen gedrukt. In het zakje zit Japanse gember. Wat een feestje. Of eigenlijk wat een feest. Denk dat het wel een halve kilo is.
De gebouwen gaan open. In de ene is een tentoonstelling van een kunstenaarscollectief. Waanzinnig mooi gebouw. Een traditioneel Japans huis van hout met rijstpapieren muren. En een uitzicht………….. De kunst vind ik soms mooi maar vaker richting huisvlijt. Ik vind het inspirerend. Wie willen er met mij een kunstenaarscollectief starten? Kunnen we hier over een paar jaar zelf exposeren.
Uit het gebouw omgeven door de platen komen inmiddels geluiden. Vond het mooier toen dat niet zo was.
Het is nu zaterdag de 15e 7 uur terwijl ik dit schrijf. Het regent weer. Mijn blaas dwingt me tot actie echter…. Ik heb lol in het schrijven. Besluit dat zo door te zetten. Weet niet hoe het is voor de eventuele lezer. Maar besef me dat ik het daar dus toch niet voor doe. In plaats van 1 haiku en 1 foto per dag…. Blij dat er geen likes mogelijk zijn en dus ook geen duimpjes omlaag.
Het staat jou natuurlijk volledig vrij om al dan niet verder te lezen….
Zo…. Waar was ik gebleven….?
In het derde gebouw genaamd “het huis met de schommels’ is een wonderlijk mooie expositie. Schommels met erop glazen met water. Ze schommelen rustig heen en weer. Af en toe een mooi soort piepend geluid. Op de bovenste verdieping blijkt dit te komen van een ouderwetse naaimachine die soms uit zichzelf een stukje naait. Op de trapper staan een paar rieten gevlochten laarzen in de spotlight. Een mystiek geheel.
De weg naar de volgende kunstwerken leidt langs allemaal rijstvelden. Het is de tijd van het oogsten. Er zijn veel mensen aan het werk. De ouderen dragen veelal een strooien hoed. Een deel van het werk gebeurt machinaal, een deel met de hand. Hier en daar staan rekken waar de rijst wordt opgehangen.
Strohoed in ‘gewas
Wuivende halmen worden
Een stoppelig veld
Eén van de kunstenaars heeft samen met een team 2 jaar gewerkt aan zijn kunstwerk. Een oud houten ingestort huis weer opgebouwd en daarna bijna al het hout bewerkt met een guts. Prachtig vind ik het. Maar het voelt ook een beetje als valsspelen. Een heel team….
Aan het eind van het bezoek besluit ik te overnachten in een volgend dorp. Onderweg bekijk ik nog wat kunst en… Kom uit in het stadje waar ik eerder heb overnacht. Hoe is me enigszins onduidelijk maar ik zie het als een teken en overnacht weer op dezelfde plek als eerder. Het voelt vertrouwd én ik kan weer naar dezelfde onsen. Ook wel fijn omdat ik daar nu de weg weet. Correctie. Dacht te weten. Het blijkt dat ze het mannen- en vrouwendeel hebben omgeruild. Ontdek ik als ik een blote heer zie bij binnenkomst in de kleedkamer. Ik hoop dat hij mij niet zag. Gomennasai denk ik in mezelf, buig mijn hoofd en vlucht weg naar het juiste deel.
Zalig wat een rust. Het reinigingsritueel voelt goed na een zweterige lange dag.
Bezoek aan onsen
Voelt als wedergeboorte
Welriekende vrouw
Nu… het is inmiddels kwart voor 10. Het regent gestaag. Ik ga op pad voor de dag…. Kijken wat die brengt.
