Prachtige zen tuin
Een man schept een blaadje weg
Spiegelend water

Om 8.40 landt mijn vliegtuig. Uyami had met instructies gegeven hoe naar hun appartement te komen. Eerst maar eens geld pinnen. Dat blijkt nog een behoorlijke tour. De pinautomaat is goed verstopt maar uiteindelijk toch vindbaar. Treinkaartje aangeschaft en ingestapt.  Er is ook een Frans stel. Zij moeten dezelfde kant op. Er is 1 overstap. Er staat een pijl die wijst naar beneden. Beneden aangekomen wijst er een pijl omhoog. De trein hebben we gemist. 10 minuten later dan volgens de planning bel ik Uyumi. Hij komt me ophalen van voor de Mac Donalds. Een handig ontmoetingspunt.

Hij blijkt samen met zijn vrouw te wonen in een 11 verdiepingen hoog flat gebouw. Het is een klein maar praktisch appartementje. Daar thuis ontmoet ik ook Kyomi. Een wat verlegen maar heel aardige vrouw. Wat een zegen dat ik door hen samen ben uitgenodigd.

Al van te voren had Uyumi me geappt dat hij een programma had opgesteld. Tijd om rustig van een Jetlag bij te komen was niet ingepland. In het kader van een All Japanese experience lijkt me dat wel grappig om eens mee te maken en ik geef me over.

Mijn kamer is een hoek van de woonkamer welke met schuifdeuren kan worden afgeschermd. Er ligt een fouton klaar als bed. Een mooi voorbeeld van een praktisch ingericht klein appartement.

We drinken samen de eerste groene thee en kletsen wat. Ik leer een eerste belangrijke zin; gochisousamadeshita. Uw eten heeft me heerlijk gesmaakt.

Na een kleine opfrisbeurt gaan we op pad. Eerst naar een Ramen tentje om te eten. 900 Yen voor een zalige noedelsoep in de hoofdstad. De prijs valt me mee. Dat is minder dan 9 euro. En het smaakt zalig. Een goed begin. Gochiso en hoe was het ook alweer verder? Frustrerend hoe moeilijk ik het Japans vind…

Daarna nemen we de metro naar een museum over Zen, beelden, kunstwerken en een zen tuin. Een mooi begin. De insekten in de tuin maken een bijzonder geluid. Kyomi verteld dat ze genoemd zijn naar het geluid wat ze maken. Tsutsu en dan nog wat. Ze hebben een bijzondere levens cyclus van een groot deel ondergronds en dan maar 1 week bovengronds. Ze maken zich dan in elk geval goed hoorbaar.

Het museum ligt in een sjieke wijk van Tokyo. Dure winkels onder andere met een tassen winkel van Issey Myaki. Mooi.

Na het museum drinken we thee bij een beroemde koekjes winkel. Er is een wachtrij voor we naar binnen mogen. Gelukkig is de rij voor zitten in de tuin korter. Uyumi en Kyomi vertellen dat Japanners zelf liever binnen zitten. Lekker in de airconditioning. Het is maar waar je van houdt.

Kyomi neemt dan afscheid om boodschappen te doen. Uyumi neemt me mee voor het eerste Tempel bezoek. Boven op een berg in een mooi bosrijk gebied. Hij doet me voor hoe je hoort te bidden. En we kopen een soort gelukspapiertje waarop een voorspelling staat.

Vlak achter dat gebouwtje is er een foto sessie gaande van een traditionele Japanse trouwerij. Hij vertelt dat dat niet zo vaak meer voor komt. Leuk om te kunnen zien.

Na de tempel gaan we huiswaarts. Opnieuw groene thee. Ik zie een patroon. Zweterig geworden van al het lopen maakt Uyumi het bad voor me klaar. Wat een gastheren toch. Ze leggen me uit hoe het werkt. Eerst schoonmaken met de douche en als je schoon bent pas in het bad plaats nemen. Als ik er een minuut of 5 in lig zegt een Japanse mevrouw wat. Ik weet niet wat het betekend. Misschien wel dat ik er uit moet. Dat in combinatie met honger en wachtende mensen besluit ik er uit te stappen. Ze zijn verbaasd. Blijkt dat ze had gezegd dat het bad klaar was om in te gaan liggen. Tja….

Het diner is echt zalig. Vooraf rauwe tonijn met Japanse Gember en Japanse Basilicum. Lijkt me leuk om daar zaadjes van mee te kunnen nemen bedenk ik. Als hoofdgerecht Teri jaki Kip, rijst en een salade.

Na nog wat kletsen is geeft mijn hoofd het op. Nu toch echt bedtijd. Het is inmiddels 9.30.

In voorbereiding op de roadtrip door Japan ben ik bezig een muzieklijstje aan te leggen. Voor de momenten waarop de stilte me zal aanvliegen. Voor als ik het zat ben om te luisteren  naar mijn eigen gedachten. Of naar het onverstaanbare Japans van wie dan ook.

Kreeg ik vanavond zomaar een tipje voor wat muziek voor onderweg.

Op zich best toepasselijk… De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het me nog niet gelijk grijpt edoch. Misschien voor op eventueel wat saaiere stukken?

Hoe dan ook leuk om me ook zo vast voor te bereiden.

Hebben jullie tips voor goede roadtrip muziek dan houd ik me aanbevolen!

Nu mijn vertrekdatum nadert loopt de spanning wat bij me op. Iets wat ik best ken van mezelf als ik alleen op reis ga. Gelukkig weet ik ook dat, zodra de deur achter me is dichtgetrokken, de zenuwen landen en er rust ontstaat.

Ik moet denken aan iets wat mijn zus altijd zei; “je moet elke dag 1 ding doen wat je spannend vindt”.

Ik doe al tijden niet dagelijks iets wat ik spannend vind dus het wordt de hoogste tijd. Maar toch… Af en toe vliegt het me aan.

En dan komt er een mailtje binnen van De Correspondent:

De Japanse cultuur lijkt veel meer op het westen dan we denken. 

Vanavond maar eens naar luisteren. Het stelt me nu in elk geval al wat gerust.

Al tijden erger ik me aan mijn eigen enthousiaste hoeveelheid smartphonegebruik. Het lijkt me zalig om dat kreng alleen maar functioneel te gebruiken, maar toch laat ik me er elke keer weer in gezogen worden. In het dagelijks leven wil ik dat niet meer maar al helemaal tijdens deze reis.

Via één van de geliefde/gehate sites las ik echter een artikel op de Intermediar.  En ik kreeg hoop… Wat als dit ook voor mij zou werken? De telefoon in negatieve kleuren en de verslaving zou oplossen als sneeuw voor de zon.

Was het maar zo mooi. Ik kijk nog te vaak en als ik dan kijk toch ook weer te lang. De excuusjes zijn legio. Nodig voor het werk, ik verwacht een berichtje, wat als, maar dan… Zucht…

Wel gaf het me een idee. Ook alle foto’s die ik maak of ontvang zie ik in negatieve kleuren. Het ziet er allemaal totaal anders uit. Kunstig soms eigenlijk wel. Het maakt dat ik veel bewuster moet kijken wat ik nou eigenlijk zie.

Zo ontstond het volgende plan: mijn telefoon laat ik staan op de stand “negatieve kleuren”. Het is tegelijk de enige camera die ik meeneem. Als ik de foto’s upload naar de pagina zien jullie ze als normale foto’s. Pas aan het eind van mijn reis zal ik ze zelf zien zoals ze hier staan.

Ik ben nieuwsgierig wat het betekent om zo foto’s te maken. Let ik meer op de compositie? Of zal ik er gewoon veel minder nemen om dat de echte wereld zo mooi is, en alles door deze ogen bekijken toch een beetje raar. Of misschien vind ik sommige ‘negatieve’ foto’s wel mooier dan de normale.

En wat betreft het overige gebruik van die telefoon; de kosten in Japan voor mobiel gebruik zijn bizar hoog. Mijn budget beperkt. Ik neem aan dat dat me helpt om te bezinnen voor te beginnen met gebruik.

 

Ooit zag ik The Karate Kid (1984)