Haiku

Sinds een paar jaar schrijf ik geregeld een Haiku. Vlak voor vertrek vond ik dit boekje bij Fideel. Een mooi pre-venir voor deze reis dacht ik zo.

Voor de Haiku onbekenden: Japans gedicht volgens strakke regels:

  • 3 regels
  • 5-7-5 lettergrepen
  • Korte samenvatting van een moment.
  • Vaak over natuur
  • Meestal met plotselinge wending

Vind het fijn om daar mee te puzzelen. Het is alsof je een moment zo langer beleeft en meer onderzoekt.

Leuk is ook dat ik inmiddels van meerdere mensen haiku heb ontvangen. Zoals vandaag van Jan Paul, iemand met wie ik vaak tegelijk mediteer met Insight Timer.

Japanse reis, blog 
vol mooie observaties 
Noodt tot reflectie

Of van iemand die ik na een consult had verteld over de plannen voor deze reis:

Lokkende verten 
geurende kersenbloesem
de weg naar jezelf

De achtentachtig tempels
lessen in nederigheid
ultieme inzicht


Verbale cadeautjes vind ik het.

Vandaag samengevat:

Griebus van wegen
Verdwaalde vergezichten
Verassingsmuseum

WIFI Free

En plots een onverwachte Wifi vrije spot. Waar de WIFI goed werkt. Terwijl ik wacht op mijn lunch. Whoops… daar is die!

Smakelijk eten 🙂

Vrijdag 14 september

Vrijdag 14 september
Wakker. Het regent, gezellig tikkend geluid zo op het dak. Het is nog vroeg. Mijn telefoon vertelt me 5.47. Eerst maar eens mediteren. Don’t try to be mindfull, probeer gewoon eens wat vaker op te letten. Note to self; Vaker opletten dus.

Om me heen worden autodeuren geopend en weer dicht geslagen. Een motor start, de auto rijdt weg, vervagend geluid. Het stopt met regenen. Ik laat mijn voornemen om een museum te bezoeken los. In plaats daarvan rijdt ik naar de locatie van een van de ver afgelegen kunstwerken. De weg er naartoe is prachtig. De bergen liggen wisselend verstopt achter de wolken. Hier en daar steekt er een boom uit boven de nevel. Na een tijdje rijden is er een opening in de wolken. Tijd om te stoppen en stil te staan. Met het uitdraaien van de motor hoor ik het alweer: het orkest van insecten en vogels wat een groot deel van deze reis omlijst. Op de plaats van bestemming aangekomen. Het is 8 uur. De gebouwen gaan pas om 10 uur open. Voldoende tijd om wat rond te struinen. Om één van de gebouwen heen staan op hoge palen vast gemaakte glanzende wat verbogen rechthoeken. Niet echt mijn definitie van kunst. Erbij een bordje: in the silence or in the noise. Grappig. Net bedacht dat het hier nauwlijks stil is te noemen met nog steeds dat dierlijke orkest om me heen.

Tijd om te ontbijten. De dag ervoor een super grote supermarkt ontdekt en inkopen gedaan. Een hele ervaring. Werkelijk niets is leesbaar. Van veel dus onduidelijk hoe je het dient te gebruiken. Op de versafdeling is het een walhalla van zalig uitziend onbekend eten. Ik neem maar wat mee. En ook een ijskoffie voor bij het ontbijt. Even een gelukzalig moment van herkenning: Starbucks koffie. Besef me dat ik de hele tijd al heb geprobeerd iets vertrouwds te vinden. De buurkoffie van onleesbaar merk neem ik mee. Ik vraag me af of de vluchtelingen in Nederland dat ook zo ervaren. Zoeken naar ook maar iets wat vertrouwd is. En dan niet omdat je van uit jezelf op reis bent gegaan.

Het ontbijt smaakt prima. Een of andere deegbal gevuld met groente en een andere loodzware bal gevuld met wat ik vermoed rode bonen pasta.
Na het ontbijt was ik mijn handen in een plas. Heb lol. Toch een keer zorgen dat ik die watertank kan vullen. Ik besluit eens te luisteren naar wat voor geluiden het orkest maken.

Tsutsuqwieuw
PrrrrrrrieprrrrrrrrieKRAKRAPtsPtsZZzzzzmmm
Oorstrelend zo mooi

Bij één van de verlaten huizen vind ik een plat gereden bril. Ik neem het mee als souvenir. Vind het wel symbolisch. Met andere ogen. .. Iemand van een andere generatie, een andere cultuur bekeek de wereld door die glazen.

Bij een van de  andere gebouwen is een vrouw aan het werk. Ze is klein. En oud. Heel oud. Mooi om haar handen te zien bewegen. Vaardige handen, ze sorteren iets.
Een andere vrouw ziet mij ook. We groeten elkaar. Ze is aan het graven in de tuin. Ze begint tegen me te kletsen. Geloof dat ze het niet erg vindt dat ik er geen woord van versta. Ik geniet van haar gebabbel en als ik weg wil lopen maant ze me terug. Ik krijg een zakje in mijn handen gedrukt. In het zakje zit Japanse gember. Wat een feestje. Of eigenlijk wat een feest. Denk dat het wel een halve kilo is.

De gebouwen gaan open. In de ene is een tentoonstelling van een kunstenaarscollectief. Waanzinnig mooi gebouw. Een traditioneel Japans huis van hout met rijstpapieren muren. En een uitzicht………….. De kunst vind ik soms mooi maar vaker richting huisvlijt. Ik vind het inspirerend. Wie willen er met mij een kunstenaarscollectief starten? Kunnen we hier over een paar jaar zelf exposeren.

Uit het gebouw omgeven door de platen komen inmiddels geluiden. Vond het mooier toen dat niet zo was.

Het is nu zaterdag de 15e 7 uur terwijl ik dit schrijf. Het regent weer. Mijn blaas dwingt me tot actie echter…. Ik heb lol in het schrijven. Besluit dat zo door te zetten. Weet niet hoe het is voor de eventuele lezer. Maar besef me dat ik het daar dus toch niet voor doe. In plaats van 1 haiku en 1 foto per dag…. Blij dat er geen likes mogelijk zijn en dus ook geen duimpjes omlaag.

Het staat jou natuurlijk volledig vrij om al dan niet verder te lezen….

Zo…. Waar was ik gebleven….?


In het derde gebouw genaamd “het huis met de schommels’ is een wonderlijk mooie expositie. Schommels met erop glazen met water. Ze schommelen rustig heen en weer. Af en toe een mooi soort piepend geluid. Op de bovenste verdieping blijkt dit te komen van een ouderwetse naaimachine die soms uit zichzelf een stukje naait. Op de trapper staan een paar rieten gevlochten laarzen in de spotlight. Een mystiek geheel.

De weg naar de volgende kunstwerken leidt langs allemaal rijstvelden. Het is de tijd van het oogsten. Er zijn veel mensen aan het werk. De ouderen dragen veelal een strooien hoed. Een deel van het werk gebeurt machinaal, een deel met de hand. Hier en daar staan rekken waar de rijst wordt opgehangen.

Strohoed in ‘gewas
Wuivende halmen worden
Een stoppelig veld

Eén van de kunstenaars heeft samen met een team 2 jaar gewerkt aan zijn kunstwerk. Een oud houten ingestort huis weer opgebouwd en daarna bijna al het hout bewerkt met een guts. Prachtig vind ik het. Maar het voelt ook een beetje als valsspelen. Een heel team….


Aan het eind van het bezoek besluit ik te overnachten in een volgend dorp. Onderweg bekijk ik nog wat kunst en… Kom uit in het stadje waar ik eerder heb overnacht. Hoe is me enigszins onduidelijk maar ik zie het als een teken en overnacht weer op dezelfde plek als eerder. Het voelt vertrouwd én ik kan weer naar dezelfde onsen. Ook wel fijn omdat ik daar nu de weg weet. Correctie. Dacht te weten. Het blijkt dat ze het mannen- en vrouwendeel hebben omgeruild. Ontdek ik als ik een blote heer zie bij binnenkomst in de kleedkamer. Ik hoop dat hij mij niet zag. Gomennasai denk ik in mezelf, buig mijn hoofd en vlucht weg naar het juiste deel.
Zalig wat een rust. Het reinigingsritueel voelt goed na een zweterige lange dag.

Bezoek aan onsen
Voelt als wedergeboorte
Welriekende vrouw

Nu… het is inmiddels kwart voor 10. Het regent gestaag. Ik ga op pad voor de dag…. Kijken wat die brengt.

Foto’s!

WIFI! 🙏😌

Een bord vangt mijn blik
Free Wifi in de tempel
Nergens meer écht vrij....

Ik moet een beetje gniffelen. Weersta de drang om me direct op de site te storten en scharrel verder.

In het museum echter is mijn zelfbeheersing op. Werk de vorige posts bij met wat foto’s en geniet.

Dan wel niet op social media dus zonder duimpjes maar toch. Voel me hier verbonden met jou. Dank voor het mee lezen/reizen.

 

Echigo Tsumari

In 2 dagen de hoeveelheid GB verbruikt die normaal staan voor 2 weken. Dit in combinatie met de pixels maakt mijn toch wel geinige plan dat jullie mijn foto’s zien voor ik ze zelf zie toch wat minder haalbaar… Hoop op een keer onbeperkt Wifi in een Ryokan. Dan maak ik het goed. Speel verder dus meer met de Haiku.
Dacht ik gisterenavond nog dat het volslagen idioot was om eigen vervoer te hebben, voelde het vandaag als een cadeautje. Echigo Tsumari ligt verspreid over 770 vierkante kilometer. Niet echt wandelbare afstanden dus.
De kunstwerken vind ik meestal wel mooi. Zelden echt indrukwekkend tot nu toe echter dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de locaties. Ik geniet me een slag in de rondte. De meeste werken heb ik in mijn eentje kunnen bewonderen.

Een prachtig kunstwerk
Tijd om even stil te staan
Één mug jaagt me weg

Een paar met een gezellige Japanse dame.

Oud lied gezongen
In met kunst beklede kerk
Acuut kippevel

Zij was ook degene die me wist te vertellen dat ik ergens anders begon dan ik dacht. Ahum… Potentieel gênant momentje. Net als zwaaien voor een schuifdeur. En nog zo een paar. Toch fijn dat alleen reizen. Blijven dat soort momenten lekker geheim.

Nu… de nacht valt… morgen weer een dag.

Tempels

Vanmorgen het Tôshô-gû altaar bezocht. P R A C H T I G. Een deel in rust kunnen zien. Een man die het terrein onderhield.

Een man blaast blad en
Water weg met bladblazer
Waaiers op de steen

En een deel tussen de drommen mensen. Waaronder rijen geordende schoolkinderen.
Een gesprekje:
Can we ask you a question?
Andere: Did you understand that question? (de eerste wel, de tweede duurde heel wat langer).
En zo nog wat vragen. Grappig. Het zorgde voor levensgeluk in al het op mezelf terug geworpen zijn.
Als dank kreeg ik een kraanvogeltje. Hoeveel geluk kan een mens aan op 1 dag?

Gefrutseld papier
Netje volgens de regels
Wordt origami

Daarna op pad om een parkeer/slaapplaats te vinden. Het plan om zalig zen uit te rusten bij een mooi meer. De mevrouw zegt als ik geen tent heb ik niet hoef te betalen. Sleep in car is free. Op de parkeerplaatsen echter overal plaatjes met campers met kruisen erdoor. Voelt toch niet zo prettig. Naast het politiebureau.

Op naar de volgende plek 1,5 uur verder. Volslagen verlaten. Uhmmm… ook niet zo fijn. Net als eerder deze dag vraag ik me af wat ik mezelf aandoe…. Waarom niet gewoon met het ov? Lekker slapen in een hostel? Een zinnig antwoord kan ik niet bedenken. Écht economisch is het niet, gezien de benzineprijzen en het verbruik… over het milieu heb ik het nu maar even niet.

Nog weer verder op pad. 1,5 uur later, om 8 uur in het donker. Het duurt even maar daar is ie dan. Een parkeerplaats die zich langzaam vult met andere kampeerders. En… ook niet verkeerd… bij het startpunt van Echigo-Tsumari Art festival.
Vanmiddag onderweg moest ik denken aan kraamtranen. Dag 4 na de geboorte van mijn vakantie. Klopt toch ongeveer? Nu hoop ik dan toch weer op een roze wolk. Met Zwitsal luchtjes en wat dies meer zij. Vrees echter toch nog geregeld donkere wolken tegen te komen. Mét gouden randjes. Dat dan weer wel.

Onderweg

Regen op het asfalt
Panta rei is alles stroomt
Kolkende rivier

#haiku

Wakker geworden en gepoedeld dus klaar voor vertrek. Na het afhandelen van het papier werk foto’s gemaakt van de bus. Voor mocht er schade ontstaan. Ik hoop van niet…. Ik vertel dat ik nog niet eerder in een automaat heb gereden. De andere gasten krijgen een uitvoerige uitleg van de collega van degene die mij begeleid zie ik. Hij vind het echter kennelijk niet nodig. Vertelt dat hij uit Polen komt en nu 11 jaar daar werkt maar dat niet eeuwig vol kan houden. Misschien is hij het werk wat zat.

Na nog een ontbijtje te hebben genoten rijd ik richting Nikko. Een beetje onwennig maar ook wel met lol. Op naar de eerste overnachtingsplek.

Er is een App die ik kan gebruiken om overnachtingsplekken te vinden. Of eigenlijk zijn er meerdere Apps. Een daarvan geeft een overnachtingsplek aan in Nikko de plaats van bestemming. Daar aangekomen ben ik de enige. Er is een toilet gebouwdje dus ik blijf staan. Iets later komen de mensen die in ’s morgens had gezien bij het verhuur bedrijf. Toch prettig om niet volledig alleen te staan.

De eerste 7 uur met de bus zit er op. Een kleine 200 kilometer gereden. Ik had voor deze reis behoefte aan vertraging. Daarin is vandaag ruimschoots voorzien. Door de verschillende wolkbreuken geregeld moeten pauzeren. En dan die snelheidslimieten. Max 80 op het laatste stukje snelweg. Overige wegen max 60 maar meestal 50 of 40. Ik vraag me af of de limieten ook in Japans schrift staan genoteerd. Ze worden massaal genegeerd.

Nog zo’n fijne vertraging. De eerder geschreven post is verdwenen. En… er is een complicatie in mijn plan elke dag een foto te uploaden. De bestanden zijn te groot… Nog iets om me op te bezinnen. Wat geef ik voorrang? Mindere kwaliteit foto voor de site? Of… hmmm… ik beraad me op een oplossing.

En zo kreeg ik plots hulp van een medereiziger op afstand… Dank lieve Hans, fijn dat je um terug appte ❤

Zo.. en nu eerst maar eens mijn bed opmaken. De eerste nacht slapen in de bus. Ben benieuwd. Waarbij ik mezelf vannacht al heb gerustgesteld. Als het slapen nou niet goed lukt kan dat ook gewoon komen door de in te halen jetlag (2 uur wakker midden in de nacht).

Fijne dag daar!

 

 

Het busje

Wakker geworden en gepoedeld dus klaar voor vertrek. Na het afhandelen van het papier werk foto’s gemaakt van de bus. Voor mocht er schade ontstaan. Ik hoop van niet…. Ik verteld dat ik nog niet eerder in een automaat heb gereden. De andere gasten krijgen een uitvoerige uitleg van de collega van degene die mij begeleid zie ik. Hij vind het echter kennelijk niet nodig. Vertelt dat hij uit Polen komt en nu 11 jaar daar werkt maar dat niet eeuwig vol kan houden. Misschien is hij het werk wat zat.

Na nog een ontbijtje te hebben genoten rijd ik richting Nikko. Een beetje onwennig maar ook wel met lol. Op naar de eerste overnachtingsplek.

Er is een App die ik kan gebruiken om overnachtingsplekken te vinden. Of eigenlijk zijn er meerdere Apps. Een daarvan geeft een overnachtingsplek aan in Nikko de plaats van bestemming. Daar aangekomen ben ik de enige. Er is een toilet gebouwdje dus ik blijf staan. Iets later komen de mensen die in ’s morgens had gezien bij het verhuur bedrijf. Toch prettig om niet volledig alleen te staan.

Stoer!

Maar niet heus…..

Op het moment voelt het alsof ik in het diepe ben gesprongen zonder zwemdiploma. Vandaag ontdekt dat :

  • mijn wereldstekker niet zo werelds is: geen stekker voor Azië. Laat dat nou net het werelddeel zijn waar Japan zich bevind.
  • Dat oefenen met Japans via een app blijkt amper voldoende om dankjewel te kunnen zeggen, laat staan dat ik iets begrijp van wat er wordt terug gezegd.
  • Mijn googlemaps werkt niet zonder wifi. De offline kaart heeft niet de belangrijkste adressen zoals die waar ik vanavond moest zijn.
  • Etc. Ect.

Edoch… Ik lig hier veilig in het hostel van Japan Campers. Geluk is met de domme. Wat dat betreft weer een goed moment om te beseffen hoe gezegend ik ben.

Dankzij de briljante hulp van Ayumu en Kiyomo heb ik nog geen tijd gehad voor een jetlag. Wat een ervaring. Zelden zoveel gastvrijheid mee gemaakt. Zalig gegeten, heeeeeeel veel gezien en, ook niet onbelangrijk, een Japanse dans geleerd. In Kimono wel te verstaan.  Oh… en …leren bidden in een tempel. Op hoop van zegen dat het schietgebedje ervoor zorgt dat ik ook de rest van de reis zo mag genieten.

Door een kimono
Transformeert de reiziger
Tot serene vrouw
#haiku

Bewijslast (meer volgt op de website van de organisatie):

Tot zover. Nu dan toch maar eens kijken wat er allemaal te doen is in Japan 😘

Dag 2 een verslag…

Na redelijk goed slapen beginnen we de dag met een ontbijt; een frisse salade, een eitje erbij en een broodje. De kaas die ik heb mee genomen wordt aangesneden. Ze zijn er blij mee. Fijn. Ze hebben mij zelfs nog een doos met koekjes gegeven van de winkel waar we gisteren thee hebben gedronken. Alsof het nog geen groot genoeg cadeau is om bij hen te mogen logeren.

Na het ontbijt bezoeken Uyumi en ik tempel nummer 2. Kyomi blijft thuis. We wandelen langs de rivier er naar toe. Onderweg vertelt Uyumi hoe blij hij is dat hij Kyomi heeft gevonden. Ze waren beiden eerder getrouwd maar toen die huwelijke mis zijn gelopen zijn ze bij elkaar gekomen. Hij had haar 10 jaar eerder ook al eens gezien. Was toen eigenlijk al op haar gevallen. Hij verteld dat zij sneller moe is en hijzelf een soort onbeperkte energie heeft. Recent nog een marathon gelopen bijvoorbeeld. En dat hij degene is die het actiefst is met nevenactiviteiten. Als vrijwillige gids in Tokyo en met couchsurfing onder andere Het is een mooi liefdevol verhaal. Leuk om wat inzicht te krijgen in hun bestaan.

We bezoeken de tempel en doen ook hier een gebedje. Er is nog iets wat hij me wil laten zien. Onderweg er naar toe komen we langs een andere tempel. Ik stel voor ook daar even te kijken. Daar is de mogelijkheid om een boekje te kopen om aantekeningen in te laten maken van de tempels die je bezoekt. Het lijkt me een mooi souvenir. Uyumi schaft er ook een aan. En verteld me dat hij nog nooit eerder in dat deel was geweest. Toch grappig voor een lokale gids die al 25 jaar in Tokyo woont.

Om 11 uur heeft hij gereserveerd voor een traditionele dansles. In Kimono. Heb me niet vaak zo’n toerist gevoeld maar toch is het leuk. Het aankleed proces gebeurd heel precies en met hulp. De dans is zo simpel dat zelfs ik die na kan doen. Er volgen heel wat foto sessies. Een andere echt Japanse ervaring.

Na de dans heeft hij een restaurantje uitgezocht. Het is een beetje een zoektocht via googlemaps. Ook hij is er nog nooit geweest. Bij de ingang staat een bordje; We do not have airconditioning. Beware that it is very very very hot. 3 keer very. Ze menen het vast. Binnengekomen blijkt het niet over dreven. Het is in een tradiotioneel oud houten gebouw met tatami matten. Er staan allemaal lage tafeltjes die bijna geheel beslagen zijn met een bakplaat. Het lijkt me een redelijke verklaring voor de warmte. En behoorlijk brand gevaarlijk. Op de plaat wordt een mix gegooid die we zelf kunnen uitkiezen. Het houdt het midden tussen een gevulde omelet/pannekoek. En smaakt uitermate lekker.

Na het eten sluit Kyomi zich aan. We bezoeken gezamelijk een warenhuis. Indrukwekkende luxe. Kleding maar ook eten. Ik zie rundvlees 100 gram voor 6452 Yen, een kleine 60 euro. Jemig… wie doet hier zijn boodschappen.

Wel neem ik een zakje mee met Dashi soep. Die van Kyomi gisteren smaakte zalig. Zij zei dat dit zakje een basis ingredient is. Op hoop van zegen.

Dan is het tijd voor mij om door te reizen naar de hostel van Japan Campers. Hoe daar te komen snappen ook Uyumi en Kyomi niet. Maar uit eindelijk lukt het nadat we afscheid hebben genomen op het station.ĺ Het woord hostel is groot voor wat het is. Een kamer boven hun kantoor.  Nogal troosteloos. Echter toch te moe om nog sociaal te zijn en slapen doe ik met mijn ogen dicht…