Maand: oktober 2018

Doel van de dag is richting het Miho museum te rijden daar ergens te parkeren en dan morgen te gaan kijken. Een lange ruk van 161 kilometer. Met max 50 km per uur nog wat uren achter het stuur is de verwachting. Een deel van de route eerder ook al gereden. Wat heet… door verdwalen al 2 keer. Grappig dat ik dingen herken. Zelfs de garage waar ik ben geweest. Het moet niet gekker worden.

Het geeft de tijd om eens stil te staan bij mijn eigen gedachten. Merk dat het artikel van eerder me bezighoudt. Ik oordeel hard over zijn oordelen over Japan. De opmerking over allemaal dezelfde kapper bijvoorbeeld. Benieuwd hoe hijzelf binnen zakelijk Nederland uit de band (plooibroek?) springt. Kek overhemd misschien? Of wel van die gewaagde gekleurde sokjes? Of misschien is hij wel een hipster? You know where to drown a hipster? In the mainstream. Favoriet grapje.
En de opmerking dat je zonder werk het land niet in mag. Probeer dat voor de lol eens in Australië, de vs of wel ja Nederland. Nu ja en zo nog wat vileine gedachten Toch fijn dat niemand die kan lezen…
Moet denken aan een uitspraak

van Tich Nath Han: “ dahlin you are partially wright.” Haalt zo fijn de lading af van zowel zijn mening als die van mezelf.

En verder vast nog wel meer gedacht. Zat toch uiteindelijk zo’n 8 uur op de weg. Maar ik weet het zo niet meer… Zo zie je maar. Zo belangrijk is dat denken.

Wel kan ik me beelden herinneren. Zoals wachtend voor het stoplicht voor een zebrapad. Eén oude vrouw steekt over. Net als veel Japanse ouderen met een erg kromme rug en o benen. Ze loopt met een stok in de rechter hand. In haar linker hand een plastic tasje wat ze naar achteren houdt. Daardoor lijkt het soms net of ze een buiging maakt. Ze begon vrij vlot maar moet dan toch vaart minderen. Stopt zelfs even. Benieuwd wat haar Ikigai is, haar reden om te bestaan.Het moet een goede reden zijn. Ze houdt het er zo te zien lang mee vol.

Haar zo zien lolen roept lok weer het beeld op van een heel heel heel oude man in Matsumoto. Grote broek opgetrokken tot onder zijn koksels, opgehouden door bretailles. Ook een stok en een tasje. Hij stopte om de 5 meter. Sloeg soms op de bolling van zijn rug.

En ik moet denken aan sommige mensen in de praktijk. Op hoge leeftijd. Ook in Nederland hebben veel mensen een ikigai.

Na wat omzwervingen gisteren avond geëindigd op een parkeerplaats bij een 7 eleven. Een soort truckers stol. Veel ronkende vrachtwagens. In Nederland zou ik daar eerder niet zo gauw zo lekker hebben geslapen als hier. Geeft toch weer mogelijkheden.
Groot voordeel is dat de 7 elevens allemaal Free Wifi hebben. Gisteren dus even lekker kunnen kletsen met mijn lieve vadertje. Fijn dat dat zo kan.

Wanneer de nacht valt
Vallen mijn ogen snel toe
Eindelijk stilte.

Vanmorgen wakker met enthousiaste regen op het dak. Een fijn geluid. Maakt dat ik me hier binnen extra geborgen voel. Het is afkomstig van de rand van weer een nieuwe Tyfoon. Toch indrukwekkend om dat steeds mee te krijgen. Waarschuwingen van mensen hier en het verhuur bedrijf. Zit nu niet in de gevaren zone maar wat een impact heeft de natuur hier.

En wakker met een, op eigen verzoek nu al ontvangen, vraag van Angèle. Of ik misschien wil worden geïnterviewd voor Geniet. Een bijlage bij het Medisch Contact. Leuk. Spannend ook. Wie weet…

Gisteren ontvangen van Adriëne:

Zelf compassie door Tara Brach.

Een herkenbaar verhaal. Wens iedereen zelfcompassie toe. Inclusief mezelf. Het lukt steeds beter.

Nu. De regen is iets rustiger. Zo maar eens mijn ontbijtje bij elkaar winkelen bij de buren.

Bedenk me plots nog wel een ontdekking van gisteren. Dezelfde blikjes die worden verkocht als ice coffee staan soms ook in een warmte kast. Ljjkt me een goed begin van de dag.

Vannacht ontdekt dat het inderdaad heerlijk zitten is op een verwarmde bril te zitten als het verder koud is in huis. Naast eenzaamheid dus ook groot genieten.Echt.

De winter hier lijkt me geen pretje. Daarna gelukkig ook nog weer onder mijn warme donsje. Zalig geslapen tot 6 uur. Wakker met een haiku in mijn hoofd.

Vederlicht licht valt
Door rijstpapieren wand zacht op
Tatamimat vloer

De krekels die s nachts wel geluid maken zijn weer verstomd.
Een hele lege dag voor me. 18 uur. Dat is best veel. Dus toch maar beginnen in de gietijzeren heksenketel. Ondanks opvolgen van bad plug instructies loopt het bad vlugger leeg dan vol. Het ijzer koelt snel af. Heel lang houd ik het niet vol.

Dan maar een ochtendwandeling. Een proefrondje. Plan is in de middag een wandeling te maken naar de top van de berg. 539 meter.
In de ochtend denk ik nog als er maar niemand spontaan in mijn huis erbij wil. Ik heb duidelijk last van territoriumdrift. Mijn spullen liggen her en der verspreid. Dus ook een gevoel van fijn alleen.

Tussen de middag een shitake omelet met groente. Ondanks de optie voor mes en vork kies ik voor stokjes. Na heel wat gehannes in het begin gaat het me nu goed af. Ook de noedelsoep vormt geen probleem meer. Overigens wel blij dat Uyumi me heeft verteld dat je daarbij hoort te slurpen. Dat voegt ook meer smaak toe. Een mooie vorm van omdenken vind ik dat persoonlijk. Zonder geluid is het niet te doen dus beter positief duiden.

Langs het pad naar boven staan tientallen Boeddha-beeldjes. En ergens halverwege ook een gammel toiletgebouw. Vol met webben en rotzooi. Ik kies later toch voor een toilet met mooi uitzicht boven op de berg:

Vlak daarbij staat een hutje ingericht met een klein altaar en een krukje zie ik door een spleet onder de deur. Vermoed dat het gebruikt wordt voor stiltedagen.

Echte stilte toch
Behalve de ruisende wind
En rumoerig hoofd

Maar na een tijdje daar kijken wordt ook mijn hoofd rustig. Het kan dus toch.
Later die middag bedenk ik dat de vorm van terugtrekken die ik heb gekozen me moeilijk valt omdat ik echt alles zelf moet doen. Het rijden, zelfzorg, programma bedenken en nu op deze plek voor international exchange ook weer alleen een uitwisseling met mezelf.

Straks denk ik nog dat
Wat ik denk er echt toe doet
Rare gedachte

Het laatste stuk van de route is kennelijk al wat langer niet belopen. Echt grote spinnenwebben hangen over het pad. Sommige meer dan een meter doorsnede.
De spinnen zijn geel met zwart en rood. Als dat geen alarmkleuren zijn weet ik het ook niet. Na 3 keer toch bijna verstrikt te raken zoek ik een tak welke ik als een soort wiggelroede op en neer zwaai. De tegengekomen webben verplaats ik naar de kant.

Giga spinnenweb
Bijbehorende spinnen
Blij dat ‘k geen vlieg ben

Weer terug in het huis ga ik verder met spelen met verf. Het resultaat niet indrukwekkend. Ik merk dat ik toch weer onrustiger word. Ik bedenk me dat ik misschien toch eerder naar huis wil. Zal ik de vlucht veranderen? Moet hoe dan ook nog zo’n 1600 km rijden. Met 40 kilometer per uur kan ik niet eens zo heel veel sneller er zijn. En och… het genieten is er toch ook echt. Grappig. Aan de ene kant valt het me mee hoe goed het gaat en soms ook tegen.
Het geeft me wel weer een stukje zelfinzicht. Ik vraag me af of, nu ik weet hoe het is, ik toch zou zijn gegaan. Het antwoord is denk ik ja. Meestal in elk geval.
Dan besluit ik toch gebruik te maken van de wifi. Fijn weer even contact.
Verschillende berichtjes. Leuk om daar zo van te kunnen genieten.

Eén is een appje van Hans met een bus die te koop staat. En een kritisch artikel over Japan.

Binnen de lijntjes kleuren in Japan

Jemig wat een zwartgallig artikel. Echt alleen gericht op de slechte kanten… 8 dagen stress gehad lees ik er uit…. En… Nog een nakomende gedachte. Hij is vast gereformeerd. Hoezo land zonder religie. Het hele land is bezaaid met tempels. Kortom: blijf af van Japan.

Er zit vast ook een kern van waarheid in. Er zijn hier inderdaad dingen die beter kunnen. Voor een land waar de Lean filosofie is uitgevonden wordt er echt onwaarschijnlijk veel verspild. En ik heb gehoord en gelezen dat het leven voor vrouwen toch ook moeilijker is. En dat er speciale vrouwencoupés zijn omdat ze anders worden bepoteld door deze of gene.

Aan de positieve kant: als de bevolking halveert zie ik opties voor het kraken van zo’n mooi huis in de bergen.

Ook een hart onder de riem appje van Angèle:

Solitude
https://youtu.be/lJ_otCypFi0

In de avond begint het te regenen. Het huis rammelt niet alleen, maar zucht, kreunt en steunt. Het klinkt alsof er aan de diverse ramen wordt gemorreld. Ik word er zenuwachtig van. Denk wat als er zo iemand binnen staat.

Japan is het land
Waar ik geen angst ken anders
Dan in ‘t eigen hoofd

Ik kan natuurlijk altijd nog in mijn bus gaan slapen bedenk ik maar doe het niet. Als je angst de ruimte geeft word je wereld steeds kleiner.

Op zich zalig geslapen. Maar in de ochtend een werkelijk vreselijke droom over een waarneming waar ik de weg niet weet. Wie denkt dat deze reis avontuurlijk is zou voor de lol eens in mijn dromen moeten mee kijken. Alles is relatief.

Karlijn blijkt nog wakker. De wekelijkse buddybel is weer fijn. Voor mij traditioneel om 7 uur ’s ochtends op vrijdag. Voor Karlijn tot 1 uur ’s nachts op donderdagavond. Dank lieve vrouwe…

Na het ontbijt ruim ik het huis, pardon de villa, weer op en laat het achter zoals ik het aantrof. Dekbed hangt buiten uit te waaien de futtons er naast. Tijd voor weer een stukje toeren.

Nog 1 van Angéle vlak voor vertrek:

Dank ook voor dat cadeautje. Dat was nou net wat ik nodig had.

Ga gezegend op reis.

Na een rustige start ben ik om 10 over 8 in de haven om de boot naar Uno te nemen. De mevrouw is uitermate verbaasd over mijn vraag. Raakt een beetje in de war. Zoekt het papier met instructies in het Engels en loopt heen en weer. Gelukkig wordt ze uit haar misère gered door een collega die wel het overzicht heeft. So how many besides you? Opnieuw een verbaasde blik. So you are the driver?
Die ochtend had ik net bedacht dat ik wel blij was met het feit dat mijn schulpje mee ging op mijn reis naar het eiland. Maar vond het voor het eiland wel een beetje jammer dat er een extra auto rond reed. Edoch… niet te veel promoten dus maar.
Na de boottocht eerst maar eens boodschapjes doen voor de komende dagen. Bij Hattoji is geen winkel noch een restaurant in de buurt. Ik neem noedels mee, 2 soorten paddenstoelen, wat groenten en eieren. Op de parkeerplaats had ik even staan wachten voor een parkeerplaats die vrij kwam. Een andere vrouw probeerde snel er in te schieten. Parkeren met de ongelooflijk grote hoeveelheid auto’s is soms wel een dingetje. Een van de dingen die onderweg opvallen is de gigantische hoeveelheid autowinkels. Suzuki, Mitsubishi, Toyota etc.. Voor nieuwe, tweedehandse, voor accessoires en voor reparaties. Hoeveel van de 127 miljoen Japanners zullen een auto hebben?
Iets later kom ik langs een pottenbakkersdorp Imbe. Een mooie plek om te pauzeren. In een van de winkeltjes drink ik een kopje koffie op Japanse wijze. Inclusief minigebakje gemaakt van rode bonen en een bamboe koffie kloppertje op het dienblaadje. Tijdens het klaarmaken kan ik even de winkel bekijken. Wat smaak betreft is het niet de mijne. Vrij donker allemaal. Bij sommige schaaltjes kan ik me nog wel iets voorstellen maar hier geen zelfbeheersing nodig. Overigens nog los van de stijl zou ook de prijs me wel tegenhouden. Voor een vaas welke in mijn ogen zou zijn afgekeurd mag 120000 yen worden betaald. Rond de 1000 euro. Ja zeg…zo is minimaliseren plots heel gemakkelijk.
Met het tempo van een zondagsrijder vervolg ik mijn weg. Tussen de rijstvelden door en dan opeens de bergen in. Een mooie route wederom. In dit gebied hebben veel huizen blauwe daken. Ik zou de kleur willen omschrijven als Grieks blauw maar dat is niet geheel logisch in Japan. Bij een huis staat een bijkleurende auto. Mooi gekozen zo.
Het wordt steeds rustiger naar mate ik dichterbij de bestemming kom. Een aantal vervallen huizen langs de weg. Er zal hier wel leegstand zijn door vertrek naar de steden. Vraag me af hoe het zou zijn om hier eens een paar maanden te wonen. Zou ik gek worden van de rust of juist rustig? Het lijkt me wel wat.

Als ik bij de villa aankom is die leeg. Alle ramen en deuren staan open. Er hangen fouttons en dekbedden buiten te luchten. Er hangt een briefje bij de ingang: Maruo-san is er nu niet maar maak maar vast thee en doe alsof je thuis bent. Het is 2 uur ’s middags. De andere gasten zullen wel later komen. Zelf heb ik meer behoefte aan een douche dan aan thee dus voel me zo vrij en douche even.
Het is echt een prachtig huis. De muren zijn van leem, schuifdelen van rijstpapier en traditionele tatami matten op de vloer. Er zijn 4 slaapkamers, een woonkamer met vuurplaats in het midden, een keuken en een toilet en badkamer deel. Ben benieuwd welke kamer voor mij is. Er is een extra mooie kamer met een nis met iets verhoogde vloer. Daar staat, op een laag tafeltje, een bloemstuk en aan de muur hangt een vrij klassiek schilderij met een paar bomen, een huisje en wat vogels. Het lijkt me een fijne kamer.
Na het douche ritueel eerst een kleine verkenning van de omgeving. Dichtbij is er een soort parkje. Met 4 mannen en 3 vrouwen wordt er gewerkt. Gemaaid, gesnoeid en geharkt. Als ze pauzeren is het volledig stil. Hier zijn overdag de insecten vrij rustig kennelijk. Of misschien komt het doordat het hier hoger is en later in het seizoen.

Iets verderop is een andere man ook aan het snoeien. Na een begroeting zie ik rook van zijn heup komen. Even denk ik dat er iets in brand staat maar het is een doosje met daarin anti muggen spul. Best logisch in waterrijke rijstvelden. Hoeveel zouden er in het huis zitten?

Dan zie ik een mevrouw bij het huis rondkijken bij mijn auto dus loop ik richting het huis. Uit hoe ze reageert krijg ik de indruk dat ze me niet verwacht had. Ik krijg een papier om in te vullen en ze maakt een foto van mijn paspoort. Ik moet 500 yen extra betalen in verband met single occupancy van de kamer.

Met wat handen en voeten werk en een paar woordjes Engels van haar en Japans van mij wordt duidelijk dat ik vandaag hier de enige gast ben. En morgen ook. Wat onderweg nog een leuk romantisch idee leek voor een paar maanden alleen in een huis vliegt me aan voor 2 nachten. Het huilen staat me even nader dan het lachen.

Daar is nu geen tijd voor echter want ik moet worden rondgeleid. Hier is de keuken. Zo werkt de geiser. Water uit de kraan is ok. Zo werkt de waterkoker. Zo werkt het gasfornuis. Richting badkamer komen we langs de wasmachine. On off en hier de zeep. Het gaat allemaal in sneltreinvaart. Hopelijk weet ik het straks nog want er is dus niemand om het aan na te vragen.

Het water van de douche kan je hier instellen. En dit is de stop van het bad. Pakt een stok en wikkelt die in een doek. Stopt die in een holte en pakt een houten hamer. Met deze kant slaan. Andere kant no. Ik had hem al zien liggen en me afgevraagd waar die voor was. Het bad doet me denken aan een Green Egg bbq. Alleen dan zonder deksel. Vraag me af ik het zou gebruiken. Vond die ouderwetse douche ook wel prima.
Dan mag ik kiezen welke kamer. Dat lijkt me duidelijk. De 2 fouttons worden op elkaar gelegd. Hier liggen de lakens. Daar een kussensloop. En wil je een Yukata? Dat laatste is een soort lichte kimono. Lijkt me niet nodig. Ben toch alleen in het huis.

Ze scharrelt nog wat door het huis. Een man sluit zich aan. Alleen? You drive? Hier staan de elektrische muggenverdelgers zegt hij. Besluit die zo mogelijk niet te gebruiken.

Nog een paar minuten later en ze zijn weg. Het is drie uur. Goed. Dat is het dan. Alleen in een enorm huis op het platteland. In een huis wat niet voelt als inbraakproof. Onzinnige gedachte in dit ultraveilige land maar toch. Hij is er. En ik voel me verdrietig en eenzaam.

Eerst dus maar proberen tot rust te komen. Ik maak dan toch maar een kopje thee. En steek een wierrookstokje aan op het mini-altaartje. De rookt kringelt met mooie patronen om hoog en opzij. Het schilderij aan de muur wappert een beetje heen en weer. Zo te zien doet het dat vaker. Achter de onderste stok zit een stoot plek in de lemen muur. De ergste stress zakt.
Ik moet denken aan een artikel wat ik las. After some time lonelyness becomes solitude. Het is mijn ervaring ook wel tijdens deze reis. Soms een golfje eenzaamheid maar dan weer solitude. Hopen dat dit laatste gevoel aanhoudt.

Solitude werd plots
Weer lonelyness. Iets later 
Toch ook solitude.

Nog maar weer een wandelingetje dan. Ik loop langs het huis iets verderop. Ervoor zit een geknevelde man. Geruststellend gezicht.
Bij de vlak bij gelegen tempel is niemand te bekennen. Vraag me af hoe vaak ze daar wel aanwezig zijn. Theoretisch is er de mogelijkheid om met de monniken te mediteren. Maar hoe en wanneer dan is onduidelijk. Vermoed dat ik een mooie aantekening in mijn boekje wel op mijn buikje kan schrijven.
Terug gekomen in het huis toch maar eens opzoek of er wat extra informatie ligt. Er blijkt een folder te zijn. Hattoji invites you to get away and relax in your own villa. Mijn eigen villa. Kan het vrij letterlijk nemen. Iets verder op staat de prjjs voor exclusive occupancy. 25.700 yen. Ineens valt die 500 yen extra wel mee. 4.100 yen voor een prive villa.

Ik sleep alle rommeltjes uit mijn wagentje naar het huis. Handig voor de was en wederom tijd om een schifting te maken tussen wat ik wil houden en wat ik wil loslaten. Fijn wat opruimen zo.
Het wordt donker. Weer even een spannend moment. Het huis rammelt een beetje.

Dit rammelend huis
Moet de komende uren
Worden tot mijn thuis.

Ergens hoor ik een raar geluid. Waarschijnlijk een muisje of zo stel ik mezelf gerust. Eerste gedachte: ik laat alle tussen muren zoveel mogelijk open dan kan ik het in elk geval zien als er iemand binnen komt. Onzinnige gedachte bedenk ik me dan. En sluit dus alles af wat ik niet gebruik. Hoe dichter het is hoe minder tocht binnen hoop ik. In de vertrekken die ik wel gebruik doe ik tegen mijn normale gewoonte in wel overal licht aan.
Tijd om eens te gaan koken. Het zelfgebrouwen geheel smaakt prima. Dan mijn ‘dagboek’ schrijven. Als ik kom bij het punt van de geknevelde buurman stop ik. Weliswaar een grapje maar evengoed een adrenaline rush.

Morgenochtend afmaken is beter. Zin om te lezen heb ik ook niet. En dan… ik doe gewoon of dit mijn artist in residence huis is. Pak mijn spulletjes en ga spelen. Het valt niet in de categorie kunst maar heb wel inspiratie. Fijn. Een plannetje vormt voor de dag hier alleen.

Na een uurtje of 2 spelen nog even lezen en dan hop zalig slapen. Aan het dons zal het niet liggen. Lekker dik.

Wakker voor de zonsopgang. Eerst maar eens kijken hoeveel toeristen er nu bij de Yellow Pumkin zijn. Het is hét symbool van het eiland. Als kunstwerk geplaats op een pier vlak bij de parkeerplaats waar ik heb overnacht. Er is nog niemand maar het is ook nog maar half 6 of zo. Zowaar nog voor de zon op de pompoen schijnt zijn er nog 2 gekke toeristen. Ze komen uit Tokyo en verblijven nu in het Benesse Art house. Ik bied aan om een foto van ze te maken. Zo gezegd zo gedaan. Eén van de twee zet haar ogen op standje groot. Als de foto klaar is zakken ze weer terug in het normale model. Het is een bijna onherkenbaar ander gezicht.

Nadat de eerste zon op de pompen schijnt vraag ik of ze ook een foto van mijn willen maken.

Het bezoeken van Naoshima stond hoog op mijn droomlijstje. Van de toch soms aanwezige stress had ik het bijna geskipt. Zou de boot wel gaan? Had ik niet moeten reserveren? En waar laat ik de bus dan? Vind het maar fijn dat ik mijn stulpje mee heb kunnen nemen. Grappig.

Voor vertrek kreeg ik van Ellen een zelfgemaakte sleutelhanger met daaraan een bedeltje van een schildpad. En de wens dat mijn busje maar net zo’n veilig huisje mocht zijn. Mooi dat het toch ook echt zo voelt. Behoudens tijdens die tyfoon dan he…

Het strand ligt bezaaid met zeewier. Niet gek dat het een deel is van het dieet hier. Het ligt letterlijk voor het oprapen. Op een grootveld beweegt er ineens een groot stuk. Het gaat aan de wandel zeg maar. Het blijkt op de rug te zitten van een enorme krab. Acht poten en 2 scharen. Mooie camouflage.

Rond half 8 ben ik in Honmura, een van de drie dorpjes op het eiland. Het Art House project gaat pas om 10 uur open. Ruim voldoende tijd om wat rond te scharrelen. Mijn Ice Coffee haal ik uit een van de frisdrankautomaten. Het is nog super rustig. Ik kom bij een tempel uit. Een andere dan normaal. Ervoor een trap met dikke glazen treden naar toe. Het blijkt onderdeel van de Art House projecten te zijn. Zonder kaartje… Foei!

Terug bij de haven blijkt er een wifi-spot te zijn. Eerst maar eens de blog plaatsen. Dan even mijn mail bekijken. Ik had gisteren een mailtje gestuurd naar Hattoji internatiol villa. Een beetje tegen beter weten in dacht ik, maar ze hebben warempel nog een kamer voor me vrij. Het is in de middle off nowhere naast een tempel. Leek me een mooie plek om nog weer eens even stil te staan. Woensdag en donderdag ben ik daar. Fijn te weten dat ik ook dan niet hoef te zoeken naar een overnachtingsplek. Wel weer tegen mijn voornemen in om niet in hotels te slapen. Het loslaten lukt steeds beter zal ik maar zeggen. Tot vrijdag middag dus weer offline. Als het goed is…

Dan gaat het Art house project bijna open. Dat project bestaat uit een 6-tal traditionele huizen die zijn gevuld met Contemporary Art. Als ik een kaartje heb bemachtigd (lees gekocht bij een loket) kan het visuele feestje beginnen.
Door smalle straatjes wandelend op zoek naar de huizen. Door toeval voelt het alsof ik ze zie in een volgorde van toenemende schoonheid. Ook bij de tempel kom ik weer. Dit keer ook in het deel waar No Entry staat. Een super smalle gang leidt naar een holte onder de grond. Het blijkt dat de glazen trap doorloopt tot aan de bodem van de grot.

Van ‘t bovenaardse
Via glazen trap zo naar
De onderwereld

Het laatste project is eigenlijk vooral een ervaring. Maar wat voor een. Bij aankomst moet ik wachten. Er mogen maximaal 8 tegelijk naar binnen. Wel krijg ik alvast een instructieblad te lezen. Binnen is het erg donker. Houd je bij het naar binnengaan daarom vast aan de muur. Telefoons moeten uit. Er mogen ook hier geen foto’s worden gemaakt. Er mag niet worden gesproken. Er dient naar de begeleiders te worden geluisterd. En of als we binnen zijn je gewoon naar voren wilt kijken. Dat belooft wat.

Als we naar binnen mogen blijkt heel donker een understatement. Met een hand aan de muur en een voor me uitgestrekt om niet tegen mijn voorganger op te botsen loop ik bijna tegen een muur op. Nog een hoekje om dus. En dan mag ik gaan zitten op het bankje. Welk bankje denk ik. Tot mijn scheen zegt: dit bankje.

De instructies worden eerst gegeven in het Japans. Dan in wat moeizaam verstaanbaar Engels. Just think about right hoor ik. Ze zal vast ‘bedoelen vermoed ik, de grapjes over suplies/suprise komen ergens vandaan. Het is echt pikkedonker. Je ziet dus geen hand voor ogen. Een test. Oh… toch een hand… Ik ben dankbaar voor alle worteltjes die ik ooit heb gegeten.

Na een paar minuten zie ik toch echt een wit vlak.

Dan de stem van de mevrouw weer. Er is niets veranderd aan het licht in deze kamer. Het enige wat is veranderd zijn jouw ogen en de verwerking van wat je ziet. We mogen naar voren lopen. Bijzonder om te zien hoe goed er nu gewoon los te lopen is.

Volslagen donker
Denkende aan worteltjes
En toen was er licht

Het is even bijkomen. Rustig aan dus maar. Ik slenter weer richting haven. Ergens langs de weg kom ik langs een afdak boven een spiegelgladde lichte vloer. Die ochtend eerder had ik er een oude dame al in de weer gezien met een bezem. Ondanks dat haar ogen heel wat ouder waren dan de mijne zag zij er kennelijk vuil liggen wat ik niet zag. Dit keer staat er een autootje. Zo een typische Japanse. Een soort vierkant blokje auto met afgeronde hoeken. Ik moest in het begin erg wennen aan het koddige model maar vind ze nu inmiddels fantastisch. Vooral de metallic roze. Maar goed ik dwaal af. Waarom ik het beschreef is dat door die vloer en de auto daar midden in het net een soort mini tentoonstelling is. Een soort van (on)bedoelde mini-tentoonstelling.

Ook zonder zoeken
Biedt Japan overal kunst
Gewoon door kijken

Voor de lunch ga ik terug naar hetzelfde cafeetje als gisteren. Elke keer wat nieuws proberen doe ik niet meer. Inmiddels fervent fan van de spreuk Never change a winning team. Ik gun mezelf die rust.

Tijdens het verorberen van mijn pannekoek komen er 2 jonge dames binnen. Na eventjes raken we aan de praat. Degene die het beste Engels spreekt verteld dat de andere de eigenaresse is van het tentje. En dat ze ook een guesthouse heeft op een van de andere eilanden en nog een cafe weer op een andere plek. Die wat verlegen ogende jonge vrouw heeft dus een super goed zakelijk inzicht. Leuk!

Verder krijg ik nog tips over hoe en wat ik morgen nog moet doen voor ik naar Hattoji ga. Ik hoor het aan. Morgen is er weer een dag. Kijk wel hoe die loopt. Ook vertellen ze dat een van de 2 musea die ik nog wil zien niet zo heel bijzonder is. Mooi denk ik. Die sla ik dus over. Kan altijd een volgende keer nog.

Ze vragen me waar ik verblijf. Ik biecht op dat ik in mijn busje heb geslapen.

Oh wauw.

Stoer.

Nee hoor dat is niet illegaal en mag hier gewoon.

Lijkt me betrouwbare informatie komende van een Guesthouse eigenaresse. Fijn.

Die middag staat het Chi Chu Museum zo maar ineens op mijn programma. Er is een rijtje voor me. Van 1 persoon om precies te zijn. Want voor me staat John uit Londen. We moeten toch best lang wachten want de meeste kaartjes zijn online al verkocht. Hij is hier met zijn zoon die in Singapore woont. Nu is hij even alleen. Zijn zoon heeft dit museum al vaker gezien.
Uiteindelijk heeft hij een kaartje. Zelf mag ik vrij vlot daarna ook door. Ook dit museum is net als het Benesse Art House van gisteren, ontworpen door Ando. Zijn handschrift is herkenbaar. Heel veel glad beton. Geometrische vertrekken en gebruik makend van natuurlijk licht.

Toch is dit museum ook weer totaal anders. Nagenoeg alles is ondergronds.
In een van de super strakke enorme ruimtes liggen marmeren blokjes op de grond als wit mozaïek. Hier zijn de muren wit geverfd. Het plafond ook. Er valt daglicht naar binnen via onzichtbare ramen boven het plafond. Dit is de enige verlichting van de 5 enorme schilderijen van Monet. Normaal gesproken niet zo’n groot fan hiervan maar nu is het net of ik ze voor het eerst zie. En mooi dat ik ze vind…. Bizar wat presentatie en belichting kan doen.

John staat aantekeningen te maken in een boekje. Dan komt een van de supposten met een potlood op hem af. Of hij dat in het museum wil gebruiken. Pennen zijn verboden in het museum. To protect the art works. Dus….

Een ander vertrek is een kamer met aan alle kante betonnen banken tegen naar buiten lopende witte muren. Aan de boven zijde van die muren is de overgang naar het plafond afgerond en in het midden is een open vierkant waardoor je de hemel ziet. Dat is het kunstwerk. En ook dit… wauw.

Tijd om alles te laten bezinken tijdens een strandwandeling. Er liggen weer prachtige schatten. Hele mooie stukken hout, prachtige schelpen, een zee ster.

Ik laat ze allemaal liggen. Op een stuk steen na. Als ik het op pak is dat zo licht. Ik doe een testje en ja hoor… Het blijft drijven. Daarna laat ik ook dat weer liggen. Oefening baart kunst.

Gisteren in het Benesse Art house een niet heel bijzonder schilderij gezien van een baai met erop een zwart bootje en een geel bootje. Ervoor liggen de bootjes van het schilderij. Hierdoor, door de locatie en het formaat toch weer indrukwekkend.  Vandaag zag ik dit:

De dag sluit ik ook weer af bij de pompoen. Dit keer de zonsondergang. Prachtige rode kleuren in de lucht en op het water…. Het is zo druk dat ik me terugtrek in mijn stulpje om mijn hoofd weer wat leeg te schrijven.

Het was een lange prachtige dag.

 

Sleutel ingeleverd betekent uitgecheckt dus klaar om te gaan. Bus opgehaald en op pad.

Merk in de morgen al wat onrust over de slaap plaats voor die avond. Dan ineens zie ik het licht. Nota bene nog voor het tempel bezoek. Ik kan natuurlijk ook gewoon vandaag de boot nemen naar Naoshima.

Hè wat een fijne gedachte. Daar knapt een mens van op. De zon scheen al, maar plots zie ik geen wolkje meer aan de lucht.

Plan nog niet gemaakt
Of er popt wat anders op
Baksteen uit de maag

Deze tempel ligt ook weer hoog op een berg. Ben het aantal treden vergeten maar las in de reisbijbel dat veel mensen klagen over de klim. Het is nog heel rustig maar als ik omhoog klauter komt er een man naar beneden. Beide benen zijn ernstig misvormd en zo te zien ook moeilijk stuurbaar. Hij loopt met 2 krukken. Geconcentreerd gezicht maar verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik maak een buiging voor hem, zowel fysiek als mentaal, en groet. Konichiwa. Konichiwa zegt hij terug.

Iets verder op wordt er druk gebezemd. Na de tyfoon van gisteren valt er heel wat op te ruimen. Mooi beeld en geluid. Ouderwetse houten bezem van takkenbossen gemaakt. Swoesch swoesch swoesch. Beter dan de herrie van een bladblazer die ik ook zie staan.

Aangekomen bij de tempel blijkt er een ceremonie bezig. Het is een fotomoment. 12 jonge jongens in poffende witte pakken met zwarte hanekamvormige mutsen op. Er tussen en omheen een delegatie van oudere mensen. 18 mannen, 2 vrouwen allemaal in strakke zwarte pakken. Uitgestreken gezichten. De fotograaf staat op een kistje. Dan is een andere fotograaf aan de beurt. Hij zegt wat en opeens blijkt iedereen toch te kunnen lachen.

Een formaliteit
Uitgestreken gezichten
Dan toch plots die lach

Doorgelopen naar de volgende tempel. Een complex met een aantal gebouwen verbonden met een overdekte gang. Ik zie 2 jongedames schichtig uit een van de kamers komen en over de gang fladderen. Donker blauwe jurken met erover heen witte gesteven panden. Ze zien er prachtig uit. Maakt nieuwsgierig naar wat ik heb gezien.

De delegatie komt ook naar boven. Hijgend en puffend. De jonge jongens dragen van alles mee. 3 grote manden, elk tussen 2 gedragen op de schouders. En ook 2 bamboe stokken met schoven van rijst er op. Zou het een soort oogstfeest-ritueel zijn?

Nog een andere jongedame komt boven aan. Zweetdruppeltjes lopen van haar wang. Ik knipoog naar haar. Ze blijkt engels te spreken. En ze wist al dat ik hier was. Haar moeder had gezegd dat er een buitenlandse vrouw tegen haar had gekletst. Yup… that was me… Ze vertelt me dat het vandaag een geluksdag is in Japan. Zie je. Had ik het toch goed gevoeld.

Het bezoek zet aan tot denken. Wat zou ik anders willen?

Als mens ben ik trouw
Voortaan nog meer aan mezelf
Groeiproces op reis.

Mijn boekje wordt dit keer getekend door een jonge vrouw met ranke handen. Zou je hier speciaal voor moeten worden opgeleid? Is het een roeping of gewoon een bijbaantje?

Als ik afdaal zijn de meeste winkels nog dicht. De lokale winkeliers varen er wel bij vermoed ik zo. Veel kitsch maar soms ook prachtige kunst. Géén extra souvenir gekocht!
Terug in Takamutsu sla ik wat boodschapjes in en volg de bordjes ‘ferry’.

Daar word ik verwezen naar rij 4 en het kaartjesloket. So far so good denk ik. De mam achter de balie spreekt goed Engels. How many persons, vraagt hij als ik aanwijs welk busje van mij is. Just one, zeg ik. Hij kijkt zo verbaasd als een Japanner verbaasd kan kijken. So you are the driver? Wow. Vind ik wel lollig en voel me even best een beetje stoer.
De kosten vallen me erg mee. 5400 yen. De brug over van het vasteland naar Shikoku had me 3900 yen gekost. En een tijd rijden. En bibbers, want wat een hoogte en dat met windvlagen en al. Brrrr. Een half uur later zit ik op de boot. 12.40.

50 minuten varen en ik kom aan op het eiland. Wat een feestje.
Zonnetje, bruisende zee en kunst. Een kunstwerk bestaat uit 2 grote granieten ballen in een betonnen ruimte. Ik loop er omheen, raak ze even aan. Mooi vind ik. Ook met dit uitzicht. Benieuwd hoe het heet. Even op de bordjes kijken. Do not enter lees ik
Whoops…. Blij dat ik dat te laat zag.

Ik was er vanuit gegaan dat alle musea dicht zouden zijn op maandag maar een van de belangrijkste blijkt open. Het Benesse art house. En wat een museum is dat. W A A N Z I N N I G GAAF!
Gemaakt van beton is het centrum een ronde zaal met een lichtkoepel. Prachtig helder licht daardoor. Er hangen niet zoveel kunstwerken maar wat er staat en hangt vind ik prachtig.

Er mogen geen foto’s worden gemaakt dus spreek ik in wat ik zie. Dan kom ik een keurig Engels echtpaar tegen. Ze kijken geschokt naar mijn telefoon. Als ik ze uitleg dat ik geen foto’s neem zeggen ze: That is very wise. We just tried to take a sneaky picture and were told off. They have cameras every where you see? Wijzend naar een zwart bolletje. Zo zie je maar. Uiterlijk zegt niet alles. Was overgens wel extra blij met mijn onderdrukte impuls om toch stiekem…. Als ik binnen de trap af wil lopen valt mijn oog op wat onkruid tussen de betonblokken. Wat een bizarre plek denk ik. Hoe kan dat dáár nou groeien.
Dan komt er iemand van het personeel de trap op lopen. Had je de plantjes daar gezien? Verrek denk ik. Ze zien écht alles. Kunnen ze ook mijn gedachten lezen? Dat zijn geen plantjes maar dat is kunst. Kijk maar, hier op het plaatje. Weed heet het kunstwerk. Ik had de naam zó zelf kunnen bedenken.

Net las ik dat mijn kaartje voor 2 dagen geldig is. Misschien trakteer ik mezelf er morgen op een diner.
Op het strand pak ik hier en daar wat plastic op. Dan valt mijn oog op een zeesterhuisje. Ok. Ik doe echt mijn best maar die neem ik mee. Anders wordt het straks toch maar zand…

Tijd voor het bedenken van een slaapplek. Er is hier een kampeerplaats. Niet voor campers. Als ik vraag of ze plek hebben zegt de jongen achter de balie: alleen in een caravan. En het is zo winderig. Ik zou het je niet aanraden. Geen beste verkoper denk ik. De schat. Is er bezwaar tegen overnachten op de parkeerplaats in mijn eigen busje? Vraag ik. Hij zegt daar ga ik niet over. Maar het lijkt mijzelf wel een beter plan. Tja… tegen zoveel eerlijkheid ben ik niet bestand.
Hier sta ik nu dus. Op een parkeerplaats op Naoshima. De krekeltjes zorgen voor een achtergrondmuziekje.
Wat ben ik gezegend.

In verband met de tyfoon van allerlei Japanners advies gekregen binnen te blijven in een stevig gebouw. Ben dus blij met mijn beslissing om in een hotel in te checken. En dat de bus ook veilig staat. Het is een oerdegelijk hotel. Grappig… had me voorgenomen niet in hotels te slapen omdat ik zo gewend ben aan mijn busje. In tijden van crisis blij dat ik ook dat weer los kan laten

De kamer heeft geen badkamer want dit is het land van de naakte vriendschap. Er is boven in het hotel een spa gedeelte. Geen natuurlijke hete bron dit keer maar even goed fijn poedelen.

Op de kamer hangt een soort van trainingspak, bruin shirt, zwarte broek met een kaartje erbij. Washed. You can wear this walking around in the hotel. Fijn dat het gewassen is. En een unisex gevangenispak; niets mis mee. In het kader van de volledige overgave trek ik het aan als ik naar de spa ga. Best fijn een beetje conformeren voor de verandering. Ook naar het restaurant voor de noedelsoep in vol ornaat. Nagenoeg iedereen heeft hetzelfde pak aan. We zitten dan ook allemaal in hetzelfde schuitje.

De volledige dag binnen in het hotel door gebracht zorgt wel weer voor rust. En wat rebellie dus eigen kleding weer aangedaan op de tweede dag. Toch nog bedacht om een plannetje te maken voor de rest van de trip. Beetje geschreven. Wat gelezen. Spa bezoekje. Noedel soepje en de dag was voorbij.

Unisex kleding
Meedoen als een eenheidsworst
Eén dag was genoeg

Plan is 1 dag tempels bezoeken en de volgende dag naar Naoshima. Dan naar een tip uit de lonely planet als ze plek hebben. En anders retour overnachten bij de top onsen zover. Daarna ook wat plannetjes gemaakt. Aanpassen kan altijd nog.