Maand: september 2018

Wakker geworden en gepoedeld dus klaar voor vertrek. Na het afhandelen van het papier werk foto’s gemaakt van de bus. Voor mocht er schade ontstaan. Ik hoop van niet…. Ik verteld dat ik nog niet eerder in een automaat heb gereden. De andere gasten krijgen een uitvoerige uitleg van de collega van degene die mij begeleid zie ik. Hij vind het echter kennelijk niet nodig. Vertelt dat hij uit Polen komt en nu 11 jaar daar werkt maar dat niet eeuwig vol kan houden. Misschien is hij het werk wat zat.

Na nog een ontbijtje te hebben genoten rijd ik richting Nikko. Een beetje onwennig maar ook wel met lol. Op naar de eerste overnachtingsplek.

Er is een App die ik kan gebruiken om overnachtingsplekken te vinden. Of eigenlijk zijn er meerdere Apps. Een daarvan geeft een overnachtingsplek aan in Nikko de plaats van bestemming. Daar aangekomen ben ik de enige. Er is een toilet gebouwdje dus ik blijf staan. Iets later komen de mensen die in ’s morgens had gezien bij het verhuur bedrijf. Toch prettig om niet volledig alleen te staan.

Maar niet heus…..

Op het moment voelt het alsof ik in het diepe ben gesprongen zonder zwemdiploma. Vandaag ontdekt dat :

• mijn wereldstekker niet zo werelds is: geen stekker voor Azië. Laat dat nou net het werelddeel zijn waar Japan zich bevind.
• Dat oefenen met Japans via een app blijkt amper voldoende om dankjewel te kunnen zeggen, laat staan dat ik iets begrijp van wat er wordt terug gezegd.
• Mijn googlemaps werkt niet zonder wifi. De offline kaart heeft niet de belangrijkste adressen zoals die waar ik vanavond moest zijn.
• Etc. Ect.

Edoch… Ik lig hier veilig in het hostel van Japan Campers. Geluk is met de domme. Wat dat betreft weer een goed moment om te beseffen hoe gezegend ik ben.

Dankzij de briljante hulp van Ayumu en Kiyomo heb ik nog geen tijd gehad voor een jetlag. Wat een ervaring. Zelden zoveel gastvrijheid mee gemaakt. Zalig gegeten, heeeeeeel veel gezien en, ook niet onbelangrijk, een Japanse dans geleerd. In Kimono wel te verstaan.  Oh… en …leren bidden in een tempel. Op hoop van zegen dat het schietgebedje ervoor zorgt dat ik ook de rest van de reis zo mag genieten.

Door een kimono
Transformeert de reiziger
Tot serene vrouw
#haiku

Bewijslast (meer volgt op de website van de organisatie):

Tot zover. Nu dan toch maar eens kijken wat er allemaal te doen is in Japan 😘

Na redelijk goed slapen beginnen we de dag met een ontbijt; een frisse salade, een eitje erbij en een broodje. De kaas die ik heb mee genomen wordt aangesneden. Ze zijn er blij mee. Fijn. Ze hebben mij zelfs nog een doos met koekjes gegeven van de winkel waar we gisteren thee hebben gedronken. Alsof het nog geen groot genoeg cadeau is om bij hen te mogen logeren.

Na het ontbijt bezoeken Uyumi en ik tempel nummer 2. Kyomi blijft thuis. We wandelen langs de rivier er naar toe. Onderweg vertelt Uyumi hoe blij hij is dat hij Kyomi heeft gevonden. Ze waren beiden eerder getrouwd maar toen die huwelijke mis zijn gelopen zijn ze bij elkaar gekomen. Hij had haar 10 jaar eerder ook al eens gezien. Was toen eigenlijk al op haar gevallen. Hij verteld dat zij sneller moe is en hijzelf een soort onbeperkte energie heeft. Recent nog een marathon gelopen bijvoorbeeld. En dat hij degene is die het actiefst is met nevenactiviteiten. Als vrijwillige gids in Tokyo en met couchsurfing onder andere Het is een mooi liefdevol verhaal. Leuk om wat inzicht te krijgen in hun bestaan.

We bezoeken de tempel en doen ook hier een gebedje. Er is nog iets wat hij me wil laten zien. Onderweg er naar toe komen we langs een andere tempel. Ik stel voor ook daar even te kijken. Daar is de mogelijkheid om een boekje te kopen om aantekeningen in te laten maken van de tempels die je bezoekt. Het lijkt me een mooi souvenir. Uyumi schaft er ook een aan. En verteld me dat hij nog nooit eerder in dat deel was geweest. Toch grappig voor een lokale gids die al 25 jaar in Tokyo woont.

Om 11 uur heeft hij gereserveerd voor een traditionele dansles. In Kimono. Heb me niet vaak zo’n toerist gevoeld maar toch is het leuk. Het aankleed proces gebeurd heel precies en met hulp. De dans is zo simpel dat zelfs ik die na kan doen. Er volgen heel wat foto sessies. Een andere echt Japanse ervaring.

Na de dans heeft hij een restaurantje uitgezocht. Het is een beetje een zoektocht via googlemaps. Ook hij is er nog nooit geweest. Bij de ingang staat een bordje; We do not have airconditioning. Beware that it is very very very hot. 3 keer very. Ze menen het vast. Binnengekomen blijkt het niet over dreven. Het is in een tradiotioneel oud houten gebouw met tatami matten. Er staan allemaal lage tafeltjes die bijna geheel beslagen zijn met een bakplaat. Het lijkt me een redelijke verklaring voor de warmte. En behoorlijk brand gevaarlijk. Op de plaat wordt een mix gegooid die we zelf kunnen uitkiezen. Het houdt het midden tussen een gevulde omelet/pannekoek. En smaakt uitermate lekker.

Na het eten sluit Kyomi zich aan. We bezoeken gezamelijk een warenhuis. Indrukwekkende luxe. Kleding maar ook eten. Ik zie rundvlees 100 gram voor 6452 Yen, een kleine 60 euro. Jemig… wie doet hier zijn boodschappen.

Wel neem ik een zakje mee met Dashi soep. Die van Kyomi gisteren smaakte zalig. Zij zei dat dit zakje een basis ingredient is. Op hoop van zegen.

Dan is het tijd voor mij om door te reizen naar de hostel van Japan Campers. Hoe daar te komen snappen ook Uyumi en Kyomi niet. Maar uit eindelijk lukt het nadat we afscheid hebben genomen op het station.ĺ Het woord hostel is groot voor wat het is. Een kamer boven hun kantoor.  Nogal troosteloos. Echter toch te moe om nog sociaal te zijn en slapen doe ik met mijn ogen dicht…

 

 

Prachtige zen tuin
Een man schept een blaadje weg
Spiegelend water

Om 8.40 landt mijn vliegtuig. Uyami had met instructies gegeven hoe naar hun appartement te komen. Eerst maar eens geld pinnen. Dat blijkt nog een behoorlijke tour. De pinautomaat is goed verstopt maar uiteindelijk toch vindbaar. Treinkaartje aangeschaft en ingestapt.  Er is ook een Frans stel. Zij moeten dezelfde kant op. Er is 1 overstap. Er staat een pijl die wijst naar beneden. Beneden aangekomen wijst er een pijl omhoog. De trein hebben we gemist. 10 minuten later dan volgens de planning bel ik Uyumi. Hij komt me ophalen van voor de Mac Donalds. Een handig ontmoetingspunt.

Hij blijkt samen met zijn vrouw te wonen in een 11 verdiepingen hoog flat gebouw. Het is een klein maar praktisch appartementje. Daar thuis ontmoet ik ook Kyomi. Een wat verlegen maar heel aardige vrouw. Wat een zegen dat ik door hen samen ben uitgenodigd.

Al van te voren had Uyumi me geappt dat hij een programma had opgesteld. Tijd om rustig van een Jetlag bij te komen was niet ingepland. In het kader van een All Japanese experience lijkt me dat wel grappig om eens mee te maken en ik geef me over.

Mijn kamer is een hoek van de woonkamer welke met schuifdeuren kan worden afgeschermd. Er ligt een fouton klaar als bed. Een mooi voorbeeld van een praktisch ingericht klein appartement.

We drinken samen de eerste groene thee en kletsen wat. Ik leer een eerste belangrijke zin; gochisousamadeshita. Uw eten heeft me heerlijk gesmaakt.

Na een kleine opfrisbeurt gaan we op pad. Eerst naar een Ramen tentje om te eten. 900 Yen voor een zalige noedelsoep in de hoofdstad. De prijs valt me mee. Dat is minder dan 9 euro. En het smaakt zalig. Een goed begin. Gochiso en hoe was het ook alweer verder? Frustrerend hoe moeilijk ik het Japans vind…

Daarna nemen we de metro naar een museum over Zen, beelden, kunstwerken en een zen tuin. Een mooi begin. De insekten in de tuin maken een bijzonder geluid. Kyomi verteld dat ze genoemd zijn naar het geluid wat ze maken. Tsutsu en dan nog wat. Ze hebben een bijzondere levens cyclus van een groot deel ondergronds en dan maar 1 week bovengronds. Ze maken zich dan in elk geval goed hoorbaar.

Het museum ligt in een sjieke wijk van Tokyo. Dure winkels onder andere met een tassen winkel van Issey Myaki. Mooi.

Na het museum drinken we thee bij een beroemde koekjes winkel. Er is een wachtrij voor we naar binnen mogen. Gelukkig is de rij voor zitten in de tuin korter. Uyumi en Kyomi vertellen dat Japanners zelf liever binnen zitten. Lekker in de airconditioning. Het is maar waar je van houdt.

Kyomi neemt dan afscheid om boodschappen te doen. Uyumi neemt me mee voor het eerste Tempel bezoek. Boven op een berg in een mooi bosrijk gebied. Hij doet me voor hoe je hoort te bidden. En we kopen een soort gelukspapiertje waarop een voorspelling staat.

Vlak achter dat gebouwtje is er een foto sessie gaande van een traditionele Japanse trouwerij. Hij vertelt dat dat niet zo vaak meer voor komt. Leuk om te kunnen zien.

Na de tempel gaan we huiswaarts. Opnieuw groene thee. Ik zie een patroon. Zweterig geworden van al het lopen maakt Uyumi het bad voor me klaar. Wat een gastheren toch. Ze leggen me uit hoe het werkt. Eerst schoonmaken met de douche en als je schoon bent pas in het bad plaats nemen. Als ik er een minuut of 5 in lig zegt een Japanse mevrouw wat. Ik weet niet wat het betekend. Misschien wel dat ik er uit moet. Dat in combinatie met honger en wachtende mensen besluit ik er uit te stappen. Ze zijn verbaasd. Blijkt dat ze had gezegd dat het bad klaar was om in te gaan liggen. Tja….

Het diner is echt zalig. Vooraf rauwe tonijn met Japanse Gember en Japanse Basilicum. Lijkt me leuk om daar zaadjes van mee te kunnen nemen bedenk ik. Als hoofdgerecht Teri jaki Kip, rijst en een salade.

Na nog wat kletsen is geeft mijn hoofd het op. Nu toch echt bedtijd. Het is inmiddels 9.30.

In voorbereiding op de roadtrip door Japan ben ik bezig een muzieklijstje aan te leggen. Voor de momenten waarop de stilte me zal aanvliegen. Voor als ik het zat ben om te luisteren  naar mijn eigen gedachten. Of naar het onverstaanbare Japans van wie dan ook.

Kreeg ik vanavond zomaar een tipje voor wat muziek voor onderweg.

Op zich best toepasselijk… De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het me nog niet gelijk grijpt edoch. Misschien voor op eventueel wat saaiere stukken?

Hoe dan ook leuk om me ook zo vast voor te bereiden.

Hebben jullie tips voor goede roadtrip muziek dan houd ik me aanbevolen!