Beren op de weg

Dat lekker slapen valt wat tegen. Word om 23.57 gebeld. Een nummer uit Deventer. Ik neem niet op. Merk wel dat ik het koud heb. Zo koud dat slapen wat lastiger gaat. Als ik weer wakker word door de kou besluit ik kort de verwarming aan te zetten. Als ik net wat weg doezel hoor ik een bons op mijn bus. En dan nog een paar. Er loopt iemand met zaklamp om mijn stulpje heen. Ik doe de kachel uit. Vermoed dat het daar wat mee te maken heeft. Hij stommelt nog wat rond. Klopt op mijn bus. Ik doe mij deur open en zeg op mijn nederigst sorry. Gomennasai. De boze Japanner draait zich om en loopt weg. Achter hem zie ik een kraakheldere sterrenhemel. Verklaart gelijk waarom het zo koud is. Vond het een spannend momentje.

Het is 4 uur ’s nachts. Nu dus én koud én adrenaline. Geen echte verbetering. Na wat appcontact check ik mijn mail. De vraag van TakeCareB&B of een Oeigoerse jongen bij mij kan wonen beantwoord ik bevestigend. Na mijn reis dus straks weer een huisgenoot. Ben benieuwd. Dan een hernieuwde slaappoging. Gelukt! Om 7 uur word ik wakker. Van de zon op de bus. Mooi begin van mijn dag.

Gisteren een berenbelletje gekocht na het zien van al die waarschuwingen. Daarnaast besluit ik mijn berenspray mee te nemen. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik die niet mee had genomen als bescherming tegen beren maar goed. De Japanse mannen geven tot nu toe nooit een onprettig gevoel dus daarvoor heb ik het zeker niet nodig.

Spanning voor de reis
Wat ik ook op de weg zag
Geen beren in ‘t wild

De route loopt door berkenbos met super veel stroompjes. P r a c h t i g. Het is twee en een half uur lopen naar de tempel. Ik loop helemaal alleen. Kom niemand tegen. Ook geen beer. Stiekem ook wel weer jammer.

Wandeling door ’t bos
Nog geen teken van herfst… tóch
Eén boom doet het voor

Op de trap naar de tempel kom ik een bijzonder koppel tegen. Een man voorop en achter hem een vrouw. Bij elke beweging die hij maakt volgt zij op ongeveer een meter afstand. Beide hebben een kaalgeschoren hoofd.
Hij gaat volledig in het wit gekleed. Zijn broek poft net onder de knie. Om zijn kuiten zit de broek vastgebonden. Hij draagt een oranje riem en diverse goudkleurige ornamenten.
De vrouw is gekleed in het zwart met een rode riem met een dolk erachter gestoken. De man kijkt terug maar als ik groet zegt hij niets terug. De man naast me groet hem ook. Die groet wordt wel beantwoord. Hij keek wel steeds van het pad op, terug naar mij. Misschien had ik mijn blik neer moeten slaan maar dat bedenk ik me te laat. Ze zijn zó indrukwekkend. Ik vermoed dat het een bijzonder bezoek is. Voor de zekerheid neem ik maar geen foto. Die dolk draagt ze vast niet voor niets.
Als ze doorlopen kijk ik ze nog lang na. Op haar rug draagt ze een rugzak van Nike.

Indrukwekkend paar
Exotisch gekleed met dan 
Wonderlijk detail

Dan zie ik een vrouw.
WHUAAA
HAAAHAHA
HAHAHHA
WHUAHAHA
Lees ik op haar tas. Moet er van gniffelen. Omdat ik vermoed dat ze dus ook Engels spreekt geef ik een complimentje. Ze vertelt dat ze sinds een maand weer in Japan woont na 20 jaar in Frankrijk. Haar dochter studeert in Maastricht. Wel bijzonder want ze is de tweede in 2 dagen met een band met Nederland. De dame bij de receptie had van haar 1e tot haar 14e in Nederland gewoond. Voor mijn vertrek op reis leek het wel of half Nederland al in Japan was geweest of er familie had. Anders om nu ook.

Ayumi had me uitgelegd hoe je kan bidden bij een tempel. Je gooit een beetje geld in een box, buigt twee keer, klapt 2 keer, doet je gebedje en buigt een laatste keer. Ik vind het wel een mooi ritueel dus doe mee. Baadt het niet, schaadt het vast ook niet denk ik. Veel kost het me in elk geval niet. Gooi 10 muntjes van één Yen in de kist. Prijzen hier deel ik door honderd om het bedrag naar euro’s om te rekenen. En dat is ruim gerekend.

Met een omweg via een meer beroemd om de weerspiegelingen van de bergen. En dus vol met toeristen voor de verplichte plaatjes. Ook ik kan de verleiding niet weer staan. Ondertussen hoor ik ze kletsen.

Niets verstaan ook fijn
Zo hoor ik veel. Versta slechts
Eigen gedachten

Ik kom uit bij het Ninja huis. Het blijkt een soort van doolhof. Er rennen een stuk of 10 kinderen rond op zoek naar de uitgang. Bij hen hoort één volwassen heer. Muren schuiven opzij of draaien rond. Ergens in het huis is een stukje trap naar beneden te zien. Er moet dus echt een uitgang zijn maar waar… Niet in de schuine kamer met de vloer als een glijbaan. Inmiddels zijn er twee gevangenen bij gekomen. Ook hen kom ik meerdere keren tegen, kloppend, duwend, trekkend. Met een beetje berekend geluk en de moed der wanhoop trek ik aan een grote zware kandelaar. De muur verschuift. Ik haal de rest van de gevangenen op. Dan weer een kamer waar de kinderen opgesloten zitten. Zou de uitgang hier onder de stookplaats zitten? Warempel… Ze steken nog weer even hun hoofd boven de vloer uit. Arigato, dankjewel. Bij de volgende kamer vinden zij de uitgang. Ze vergeten alleen in hun enthousiasme de kleinste mee te nemen. Die durft niet verder. Als ik haar gebaar mij een hand te geven wijst ze boven mijn hoofd. Een tiental vervaarlijk uitziende spiesen. Als ze ziet dat ik niet echt schrik durft ze met me mee. Blij dat dit een spel is. Vrees dat ik in het echt de adrenaline niet had overleefd. Om over die spiesen nog maar te zwijgen natuurlijk.

Het was mijn eerste dag offline. Behoudens de nachtelijke afleiding dan. En een geruststellingsappje voor mijn moeder. Tja… écht offline zijn valt nog niet mee. Merk dat ik ook steeds wissel van gedachte. Geniet het ene moment van het experiment. Baal het andere dat het nog niet hard gaat met uploaden van de foto’s. Toch onbeperkt wifi regelen? Of toch niet? Troost mezelf, en anders jou misschien, met de gedachte dat het toch vaak anders genieten is van andermans vakantiekiekjes.