Na het opstaan maak ik me klaar voor vertrek. Eén van de moeilijkste punten van deze reis. Ik vind het moeilijk om los te laten wat ik inmiddels een klein beetje ken. Zoeken van een plek die goed genoeg voelt om te overnachten. Wetend dat dat soms lastig is. Op weg naar de afval bak zie ik een spoor van natte afdrukken op de weg. Het zal mijn levendige fantasie wel zijn maar volgens mij zijn het pootafdrukken van een beer. Bewijslast:
Zo stralend als het gisteren was zo bewolkt is het vandaag. Lekker blijven en wandelen toch ook niet echt een optie. Matsuoto is de volgende plek op de kaart. 83 kilometer verderop. Google maps geeft aan 2 uur en 19 minuten. Ook een alternatieve route met zelfde ETA. Besluit die te nemen omdat die wat meer door de bergen loopt. Lijkt me wel mooi.
Head south… Head south east… Make a u-turn. Zegt de mevrouw. Ik doe niet anders, denk ik. De ene haarspeld bocht na de andere. Zij raakt duidelijk ook een beetje de kluts kwijt. Iets verderop blijkt dat ze het meende van die u-turn. Ik keer om en zoek naar de weg die ze bedoelt. Dan herken ik het. Middenin groeien weelderige graspollen. Naast de afbrokkelende weg een soort van afgrond. Ik moet denken aan de google route per auto van Nederland naar Japan. Left turn, right turn than park your car and swim across the ocean. Dit voelt een beetje van dezelfde haalbaarheid. Dus toch via de originele route naar Matsuoto.
83 kilometer in 2,5 uur is best vlot. Grappig vind ik. 50 kilometer per uur is een goede snelheid. 40 vaak beter en 30 ook prima. Bij elk stopbord stop ik ook echt even. Net als voor elke spoorwegovergang. Zo zijn hier de regels. Elk stopmomentje geniet ik van mijn eigen gehoorzaamheid. Benieuwd hoe lang ik deze rustige rijstijl volhoud als ik straks terug ben.
De verkeersregels Worden keurig nageleefd Japan maakt gedwee
Het is een mooie route. Door het afdalen zie ik overal weer rijstvelden. Soms een postzegelformaatje langs de weg of tussen 2 huizen. Soms grote velden naast elkaar. Een gedeelte is al geoogst en veranderd in een stoppel veldje. De drogende aren hangen op rekken aan de bovenkant beschermd met blauw zeil… een mooi gezicht al die blauwe lijnen door het landschap naast de gele velden.
Dan zie ik een stuwdam. Het water spuit er met enorm geweld doorheen. Wat een krachten zullen daarmee worden opgewekt. Het meer achter de dam heeft een waanzinnige kleur. Een soort melkglas groen. Iets verderop blijkt het meer gevoed te worden door een rivier met dezelfde kleur. De weg kronkelt mee langs het stromende water. Ik rij stroomopwaarts en geniet. Een mintgroene brug steekt de rivier over. Past goed bij sommige van de opslagschuren. Een mooie vorm hebben die gebouwtjes ook. Ze zijn rond van boven met in het midden een subtiel soort hanenkam.
In Matsuoto parkeer ik vlakbij het parkje waarin een kasteel ligt. Ik bekijk het plakkaat met de schematische weergave. Picture taking point lees ik. Toch handig om te weten waar je moet zijn.
Het weerhoudt me niet om ook andere foto’s te maken. Ik bied een stel aan om een foto van hen samen te maken. “Zullen we dat ook voor jou doen?” vragen ze. En dan “ wauw… Die kleuren. Waanzinnig effect. De lijnen komen zo veel mooier uit”. Ik leg ze wat uit over de beginreden. Minder verslavend etc. Werkt het? Uhmmm… nou… dat weet ik niet zo zeker. Wel dat ik inderdaad heel anders naar de compositie kijk als ik nu een foto maak. Sommige foto’s vind ik bijna mooier dan het echte beeld. Een leuke toevoeging dus.
Voor de lunch stuur ik de Kendamaspeler een appje. Of hij zin heeft mee te eten. Ik had een grappig tentje gezien. Er voor een mooi houten bankje met de daarop een geschilderde kat en het woord bench. Het blijkt een goede keus. Zalig gegeten. Tijdens de lunch is het gaan regenen. We krijgen een paraplu mee van de vrouw. Laat ik daar nu al de hele reis over nadenken. Het leven zonder paraplu/parasol lijkt hier bijna onmogelijk, overal liggen/hangen/staan ze al dan niet in speciale rekken. Soms zelfs met slot. Ik heb er nog geen durven meenemen als permanente bruikleen voor gedurende mijn tijd hier. Dat dilemma hoeft nu dus ook niet meer opgelost.
We bezoeken het City museum for art. Een groot stuk is ingericht met kunst van Kusama. Spiegelende kamers met eindeloze reflecties. Het is één van Japans meest beroemde kunstenaars. Geboren in 1929 en nog steeds actief. Ze woont sinds lange tijd in een psychiatrisch ziekenhuis. Een bijzondere vrouw met een aparte levensloop. Op een portret foto kijkt ze recht de lens in met een volkomen emotieloos gezicht. Een keurig rechte bobline en een rechte ponnie zorgen voor een felrode vierkant aftekening van geverfd haar.
In een ander deel van het museum hangen wat schilderijen van Europese landschappen. Bij prachtige, treffende teksten in het Engels. Mijn favoriet:
Even if the trees are the same as in Europe they are softer in Japan.
En zo is het.
Na het museum geef ik Rod een lift naar zijn huis. Een kopje thee en afscheid. Misschien tot morgen?
Eerst maar eens op zoek naar een slaapplek. Vertrek behoorlijk op tijd om niet in het donker aan te komen. De eerste plek is midden in het open veld. Niemand anders te zien. De andere 2 zijn onbereikbaar als je niet op de tolweg rijdt. Anderhalf uur later in het donker kom ik aan op de plek waar ik nu dit lig te schrijven.
Het verschil met de paniek die ik de eerste zoektochten voelde is dat ik er nu wel rustig onder blijf. Ook rijden in het donker ben ik al wat aan gewend. Zelfs op kleine kronkel weggetjes. Voor het slapen gaan poets ik mijn tanden in het toiletgebouwtje. Er hangt een poster met de foto van een man. Er bij een prijs. De rest kan ik niet lezen. Zou het een gezochte crimineel zijn? De kans dat hij rond loopt zo dichtbij zijn ‘wanted’ poster lijkt me niet zo groot. Ik voel me nog steeds veilig genoeg om gerust te gaan slapen.
Wel bedenk ik me dat ik een plan moet maken om niet te vaak zo lang te hoeven zoeken. Deel daarvan is op tijd vertrekken. Het is 6.32. Het regent. Ik ga door naar de volgende stad.