Geen haiku wel foto’s!

’s Morgens vroeg wakker. Deels door de koude maar het viel me mee. Gezien de hoogte, het seizoen en de wat karige hoeveelheid deken en slaapzak. Dit alles voorzien door het camperbedrijf. Een volgende keer toch eigen slaapzak mee neem ik me voor.

Het is een mooie dag. Tijd om de dichtbijgelegen tempels te bezoeken. Het is nog vroeg dus ben er als een van de eerste. Het is mistig. Geeft de toegangspoort een extra mystiek tintje.
Het kantoortje waar normaal de boekjes worden bijgewerkt is nog dicht, straks nog maar eens kijken. Eerst wat verder rondsnuffelen. Er staat een bord met een schematische foto van de nabij gelegen tempels. Er zijn er 5 in totaal in dit gebiedje. Besluit op pad te gaan richting de verste tempel. Het eerste stuk van de wandeling leidt langs wat huizen en een winkel gericht op de bezoekers. Verderop begint het pad door het bos. Het ruikt lekker.

Onderweg kom ik een jongen tegen. Hij is halfzijdig verlamd. Met behulp van een kruk en veel geduld werkt hij zich het pad op. Soms hoor ik hem zuchten. Wat een held.

In het bos groeit een onwaarschijnlijke hoeveelheid verschillende paddenstoelen. De raarste kleuren ook. Sommigen spierwit, anderen fel oranje. En ook een soort turquoise kleurig stukje hout met daarop 2 inimini kleine paddenstoeltjes.
Ik snap wel waarom de Japanse keuken zoveel paddenstoelen gebruikt. Hoe zouden ze hebben ontdekt welke wel of niet eetbaar zijn? Moet een avontuurlijke ontdekkingstocht zijn geweest.

De tempel bevindt zich bovenaan een steile trap. Aan de zijkanten staan enorm hoge seqoias. Erg indrukwekkend. Van één boom in dit gebied wordt gezegd dat die meer dan 700 jaar oud is. Welke is me volslagen onduidelijk. Bij alle tempels staan tot nu toe reuzen van bomen. Verschillende met een touw er om heen en gebedsbriefjes.

Op de terugweg kom ik langs een Sopa tentje. Het is een lokale pasta gemaakt van boekweit. Voor het tentje raak ik aan de praat met een Japans echtpaar. Hij vertelt over hun bezoek aan Europa. Een korte trip met tig steden. En over een week in Parijs. Daar heeft hij zijn onderzoek mogen presenteren. Over antibioticaresistentie. We hebben het over geluiden van de natuur. Dat het me was opgevallen dat er hier wel vogelgeluiden zijn. Ja zegt hij. Hoor maar, hier hoor je zelfs een specht. En warempel trrrrrrrrr. Toevallig.

Omdat ik nog geen mail van Naomi heb ontvangen vraag ik opnieuw om hulp. Hij belt haar en noteert haar email en adres. En vertelt me dan dat ze in een tempel woont. Waar het eerst een beetje als sociale verplichting voelde word ik nu meer nieuwsgierig.

Na de koffie een toiletbezoekje. Omdat ik het huis daarvoor verder in moet moeten mijn schoenen uit. Als ik terugkom hoor ik weer de specht. Maar uhm…kwam dat niet uit de cd speler? Ja dus. Wel opgenomen door de restauranteigenaar zelf. Dus.

Teruggekomen bij de eerste tempel is het kalligrafeerkantoortje open. In Tokyo heb ik bij het eerste tempel bezoek een boekje aangeschaft. Het heeft een oranje kaftje met draken erop. Watashi wa Orandajin des. Ik ben Nederlandse. Vind het Oranje wel een mooie kleur. Bij alle tempels is een kantoortje waar je voor 300 yen een aantekening kan laten maken. Het leek me een mooie combinatie van financiële bijdrage en een prachtig souvenir.

1. 

Er staat een rijtje van vijf mensen. Het duurt lang. Mooi wat tijd om te mijmeren. Waar de meeste kantoortjes meerdere mensen hebben die diverse taken hebben wordt alles hier gedaan door één oudere heer met een rank brilletje op. Na een poosje krijgt mijn voorganger haar boekje en ben ik aan de beurt. De man rekt zich uit. Ik vraag me af hoe oud hij is. Schat zo een jaar of 70. Hij neemt mijn boekje en het geld aan. Na me wisselgeld te hebben gegeven gaat hij aan het werk. Zittend op een bureaustoel. Zijn voeten rusten op een kussentje. Eerst maakt hij met een dikke kwast mooie zwarte halen. Dan met een kleiner kwastje nog wat andere tekens erbij. De zon breekt door. Ook op zijn voeten valt licht. Als je dit toch elke dag doet. Ook in de winter. De knokkels van zijn handen zijn knokig. Vraag me af of ze soms ontstoken zijn. Hij gaat onverstoord verder. Drie stempels met rode inkt worden met aandacht gezet. Dan is het klaar. Hij legt er een vloeipapiertje tussen en overhandigt me het boekje. Met 2 handen tegelijk. Een mooi gebaar vind ik. Ook geld wordt hier op die manier overhandigd. Een teken van respect.

Ik doe wat boodschapjes en na een onsenbezoek houd ik het voor gezien wat ontdekken betreft. Mijn camper parkeer ik naast de beek. Een prachtig plekje maar na een tijdje merk ik dat ik wel opvallend vaak moet plassen. Besluit dus toch te verkassen. Dan belt mijn broertje. Tja zegt ie. Als dat je grootste probleem is op het moment dan valt het allemaal wel mee. Wijze man is het toch.

Daarna bel ik even kort mijn ouders. Ik vertel over mijn plan de volgende morgen te gaan wandelen. Mijn moeder schrikt als ik vertel over beren hier in de buurt. Zij waren net in Yellostone park geweest met veel waarschuwingsborden. Mijn vader relativeert. De kans dat je in Amerika wordt doodgeschoten is 1000 maal groter dan dat je wordt aangevallen door een beer. Goed punt. Ik vraag me toch af hoe die statistiek hier is.

1. Maar dat is morgen pas. Eerst lekker slapen.