Een mooie dag

Bij het meertje ontmoet ik een man uit de buurt van Tokyo. Hij vertelt me zijn plan voor die dag. Een boottripje naar een klein eilandje in het meer om daar een tempel te bekijken. In het kader van beter goed gejat dan slecht zelf bedacht besluit ik dat plan te kopiëren en in mijn eigen dag te integreren. Het geeft me gelijk weer wat goede moed.

Reisplannen maken
Valt door vermoeidheid niet mee
Copy paste: een feest!

Eens kijken wat ook alweer mijn dromen waren voor deze trip. Ik wilde graag wat creatiefs doen. En zo maak ik toch weer plannetjes. Dat ik voor vanavond al een slaapplaats heb geeft rust.

Morgen ga ik naar Naomi. Ook daar mocht ik langer blijven schreef ze. En had ik niet ook al een plannetje voor de laatste 2 dagen in Tokyo? Oh hemel. Nog maar 12 dagen. Passen alle ideeën nog wel?

Nu. In elk geval dus weer goede moed voor vandaag.
Nadat ik wat ben bijgekomen loop ik dezelfde man weer tegen het lijf. Hij maant me. Je bent de eerste op deze trip sinds 6 dagen die met me heeft gepraat. Ik wil je graag deze doos tissues cadeau doen. Zeggen dat ik nog een overvloed aan wc-papier heb helpt niet. Ik moet hem aannemen. Wauw denk ik. Als zelfs een Japanse native weinig tot geen contact heeft is het niet zo gek dat ik me soms eenzaam voel. En dat terwijl ik, niet gehinderd door mijn gebrek aan Japans, toch met willekeurige loslopende slachtoffers kletspraatjes probeer te maken.

Hij vindt het wel leuk dat ik ook naar het eiland ga geloof ik. Kletst een behoorlijk beetje Engels. Ik stel voor dan een beetje samen op te trekken. Dat lijkt hem wel wat. We spreken af elkaar weer te zien bij de haven. Noem me maar Mike zegt hij. Noem mij dan maar Jolien, zeg ik. Ok Jorien zegt ie.

Nog even langs de 7 eleven, een ontbijtje halen en de blog posten die ik gisterenavond en vanmorgen voor de ontmoeting schreef. Zou ik hem nog aanpassen? Is het nog wel geloofwaardig als ik straks schrijf dat ik blijf? Of toch weg wil/wil blijven/weg wil? Ik verander niets. Het is zo als het is. Er zijn ups en soms toch ook diepere downs. Mogelijk al eerder geschreven maar door de downs lijken de ups veel hoger. Kan echt ernstig blij zijn met kleine dingen ook. Verse mandarijntjes gevonden bijvoorbeeld. Van die dingen.

Bij de haven zegt hij dat ik vandaag geluk heb. Hij heeft gisteren een kortingscoupon gekregen en ik mag daar ook gebruik van maken. Scheelt toch weer 600 yen rekent hij voor. Je mag me straks op een lunch trakteren. Even vraag ik me af wie er nou geluk heeft vandaag. Die coupon heeft hij toch gewoon gekregen? En dus zelf ook 600 yen korting? Zo regelt hij lunch op basis van een gekregen coupon. In mijn hoofd noem ik hem daarna Handige Harry. Maar goed ben ook blij met het plan voor de dag dus het is natuurlijk ook goed zo.

Hij vertelt van alles. Is net gestopt met werken. Heeft op Hawaï gewerkt, heel vroeger. De laatste 20 jaar als vrachtwagenchauffeur. En is een keer in Europa geweest. 26 jaar geleden om precies te zijn. Op vragen wordt wisselend gereageerd. Op mijn antwoorden op zijn vragen ook. Ik begin te vermoeden dat hij beter Engels spreekt dan het verstaat.
I always get very suspisious about religions zegt hij dan.
Why do you get suspicious about religions, vraag ik.
Hij kijkt me aan alsof ik chinees spreek. Ook na 3 pogingen met andere klemtonen en herhalen wat hij zei. Tja. Het bevestigd mijn vermoeden wel. Ook prima. Dan is het een mooie oefening in luisteren.

Hij vertaalt wat de dame op de boot zegt. Vertelt over het meer. Dat er vroeger geen bezoekers mochten komen op het eiland maar alleen monniken en priesters. Dat hij van nature heel zwijgzaam is. En ook haiku schrijft.
Bij een van de standjes bij de tempels schiet hij in de lach. Als ik vraag waarom vertelt hij dat er chopsticks worden verkocht met de belofte dat die helpen Alzheimer te voorkomen. Net als dat er ook een Boeddhabeeld is met 2 oudere mensen aan de voeten. Als je daar bidt helpt het ook. Op een andere plek kun je kleitabletjes kopen om een wens op te schrijven. Als het je dan lukt om die onder de Tori poort door te gooien dan komt die wens uit.

Als ik het zo eens bekijk is het wel een lucratieve business dat geloven. Ik snap waarom ze nu wel bezoekers toe laten. Overigens is het een mooie plek. Met een mooi voorbeeld van de liefde voor bomen:

Jammer dat er hier geen lunchtentje is op het eiland, zegt hij op een gegeven moment. Het klopt inderdaad. Misschien is het dan toch inderdaad míjn geluksdag. Voor de vorm bied ik nog aan dan weer terug in de haven wat te zoeken maar dat houd hij af. Hij heeft verder nog een druk programma. Jammer ook wel. Ik vind het wel leuk om zijn gedachten te horen. Weer eens wat anders dan alleen die van mezelf.

Als we terug zijn op het vaste land is de haven en overal helemaal vol met auto’s geparkeerd. Het is kennelijk nogal een populair tripje denk ik. Rustig aan scharrel ik het centrum van Nagahama in. En warempel er blijkt een evenement bezig te zijn. Nagahama Art festival. Wel toevallig dat dit het derde kunstfestivalletje is in 3 weken. Eerder in Obuse en Kanawaza ook al. Dit keer zijn er veel mooie dingen te koop. Ik heb besloten geen souvenirs extra meer mee te willen zeulen dus ik geniet heerlijk van kijken, kijken, niet kopen. Totdat… Ik bij een standje kom waar je je eigen metalen schaaltje in model kan hameren. Daar ga ik toch voor de bijl. Wat een feest. Na een tijdje hameren is het af. Mijn arm is lam. Mijn oren tuiten. Maar ik vind het toch mooi. Ik wil er nog wel 10 maken maar mijn pols vertelt dat dat een slecht idee is. 

Bij een ander kraampje springt de mevrouw er bijna achter vandaan als ze me ziet. Oh wat leuk dat jij hier bent. Sorry voor mijn Engels zegt ze. De laatste keer dat ik Engels sprak was 3 jaar geleden. Ik ben toen naar Engeland geweest voor een wedstrijd. En ik heb de eerste prijs gewonnen. Er was een tussenstop in Amsterdam. En toe heb ik in het echt windmolens gezien. Wat zijn die groot zeg. Ze giechelt achter haar hand. Ik geniet van haar gebabbel. Volgend jaar ga ik weer, zegt ze. Dan ben ik 10 dagen in Nederland. Ik geef haar mijn gegevens. Benieuwd of ze komt buurten.

Na nog een rondje verder te scharrelen besluit ik toch nog een plaatje tot kommetje te slaan. Ik vind dat het niet telt als souvenir maar als een creatief proces. Ik kan er vast iemand blij mee maken thuis. Wil er eigenlijk nog meer maken maar nu ook blaren naast een zere pols en tuitende oren. Het is goed zo.

Moe maar voldaan terug naar de parkeerplaats voor de avond en nacht. De laatste zon schijnt op het meer. Er is nog 1 kytesurfer op het meer. Een oranje vlieger tegen de blauwe lucht. Vogels vliegen door het beeld. Wat is het hier toch mooi.

Het blijkt dat er een soort marktje is geweest op de parkeerplaats. Nog los van de boerenmarkt. Dat laatste is een leuk fenomeen van de officiële ruststations in Japan. De Michi no Eki hebben vaak stalletjes en winkeltjes waarvoor lokale mensen af en aan rijden om producten te brengen of om te komen kopen. Leuk om te bekijken.

Dan zie ik dat ik een belletje van mijn zus heb gemist. Ze zal zich wat zorgen maken na mijn post. Ik schrijf dat het al weer wat beter gaat. Zij dat ze trots op me is. Als ze ze mooi vindt is een van de schaaltje voor haar besluit ik.

Die avond lees ik verder in Sapiens. Een indrukwekkend boek. Dank voor die tip Hans. En ik mail Naomi over mijn ETA op maandag.

Vanmorgen uitgerust wakker. Een ander gevoel. Ik neem een besluit. De optie eerder naar huis te gaan laat ik los. Het zal vast nog wel eens lastig zijn maar het is ook zo vaak zo fijn.

Na het mediteren lees ik de laatste hoofdstukken van een boek van Pema Chödrön. En vandaar neem ik 3 wijze lessen mee.
• De mantra Ohm- grow up- ohm
• Let go of the shore and go flow in the middle of the river
• Invite chaos for a cup of tea

Waarom deze drie me nu aan spreken is dat ik zelf voor deze weg heb gekozen. Weliswaar met de optie van eerder terug gaan maar vooral voor de uitdaging. Tijd om de volwassen te worden en de gevolgen te accepteren.
Het loslaten van de oever staat bij mij nu voor het loslaten van de optie eerder terug te gaan.
En die van de thee vind ik wel passen hier bij Japan en de chaos die ik soms voel. Kies daarbij nu voor koffie in plaats van thee maar Pietlut die daar op let.
Want het beste plan is wat Jheroen apt: zwabber door de bus en koffie zetten.

En dat volwassen worden neem ik met een korreltje zout. Krijg een ander appje van lieve collega Ellen. Heerlijke humor wat mij betreft:

Nu. De zon schijnt. Ik ga weer de hort op.