Road trip

Doel van de dag is richting het Miho museum te rijden daar ergens te parkeren en dan morgen te gaan kijken. Een lange ruk van 161 kilometer. Met max 50 km per uur nog wat uren achter het stuur is de verwachting. Een deel van de route eerder ook al gereden. Wat heet… door verdwalen al 2 keer. Grappig dat ik dingen herken. Zelfs de garage waar ik ben geweest. Het moet niet gekker worden.

Het geeft de tijd om eens stil te staan bij mijn eigen gedachten. Merk dat het artikel van eerder me bezighoudt. Ik oordeel hard over zijn oordelen over Japan. De opmerking over allemaal dezelfde kapper bijvoorbeeld. Benieuwd hoe hijzelf binnen zakelijk Nederland uit de band (plooibroek?) springt. Kek overhemd misschien? Of wel van die gewaagde gekleurde sokjes? Of misschien is hij wel een hipster? You know where to drown a hipster? In the mainstream. Favoriet grapje.
En de opmerking dat je zonder werk het land niet in mag. Probeer dat voor de lol eens in Australië, de vs of wel ja Nederland. Nu ja en zo nog wat vileine gedachten Toch fijn dat niemand die kan lezen…
Moet denken aan een uitspraak

van Tich Nath Han: “ dahlin you are partially wright.” Haalt zo fijn de lading af van zowel zijn mening als die van mezelf.

En verder vast nog wel meer gedacht. Zat toch uiteindelijk zo’n 8 uur op de weg. Maar ik weet het zo niet meer… Zo zie je maar. Zo belangrijk is dat denken.

Wel kan ik me beelden herinneren. Zoals wachtend voor het stoplicht voor een zebrapad. Eén oude vrouw steekt over. Net als veel Japanse ouderen met een erg kromme rug en o benen. Ze loopt met een stok in de rechter hand. In haar linker hand een plastic tasje wat ze naar achteren houdt. Daardoor lijkt het soms net of ze een buiging maakt. Ze begon vrij vlot maar moet dan toch vaart minderen. Stopt zelfs even. Benieuwd wat haar Ikigai is, haar reden om te bestaan.Het moet een goede reden zijn. Ze houdt het er zo te zien lang mee vol.

Haar zo zien lolen roept lok weer het beeld op van een heel heel heel oude man in Matsumoto. Grote broek opgetrokken tot onder zijn koksels, opgehouden door bretailles. Ook een stok en een tasje. Hij stopte om de 5 meter. Sloeg soms op de bolling van zijn rug.

En ik moet denken aan sommige mensen in de praktijk. Op hoge leeftijd. Ook in Nederland hebben veel mensen een ikigai.

Na wat omzwervingen gisteren avond geëindigd op een parkeerplaats bij een 7 eleven. Een soort truckers stol. Veel ronkende vrachtwagens. In Nederland zou ik daar eerder niet zo gauw zo lekker hebben geslapen als hier. Geeft toch weer mogelijkheden.
Groot voordeel is dat de 7 elevens allemaal Free Wifi hebben. Gisteren dus even lekker kunnen kletsen met mijn lieve vadertje. Fijn dat dat zo kan.

Wanneer de nacht valt
Vallen mijn ogen snel toe
Eindelijk stilte.

Vanmorgen wakker met enthousiaste regen op het dak. Een fijn geluid. Maakt dat ik me hier binnen extra geborgen voel. Het is afkomstig van de rand van weer een nieuwe Tyfoon. Toch indrukwekkend om dat steeds mee te krijgen. Waarschuwingen van mensen hier en het verhuur bedrijf. Zit nu niet in de gevaren zone maar wat een impact heeft de natuur hier.

En wakker met een, op eigen verzoek nu al ontvangen, vraag van Angèle. Of ik misschien wil worden geïnterviewd voor Geniet. Een bijlage bij het Medisch Contact. Leuk. Spannend ook. Wie weet…

Gisteren ontvangen van Adriëne:

Zelf compassie door Tara Brach.

Een herkenbaar verhaal. Wens iedereen zelfcompassie toe. Inclusief mezelf. Het lukt steeds beter.

Nu. De regen is iets rustiger. Zo maar eens mijn ontbijtje bij elkaar winkelen bij de buren.

Bedenk me plots nog wel een ontdekking van gisteren. Dezelfde blikjes die worden verkocht als ice coffee staan soms ook in een warmte kast. Ljjkt me een goed begin van de dag.