Alleen zijn voor gevorderden

Na een rustige start ben ik om 10 over 8 in de haven om de boot naar Uno te nemen. De mevrouw is uitermate verbaasd over mijn vraag. Raakt een beetje in de war. Zoekt het papier met instructies in het Engels en loopt heen en weer. Gelukkig wordt ze uit haar misère gered door een collega die wel het overzicht heeft. So how many besides you? Opnieuw een verbaasde blik. So you are the driver?
Die ochtend had ik net bedacht dat ik wel blij was met het feit dat mijn schulpje mee ging op mijn reis naar het eiland. Maar vond het voor het eiland wel een beetje jammer dat er een extra auto rond reed. Edoch… niet te veel promoten dus maar.
Na de boottocht eerst maar eens boodschapjes doen voor de komende dagen. Bij Hattoji is geen winkel noch een restaurant in de buurt. Ik neem noedels mee, 2 soorten paddenstoelen, wat groenten en eieren. Op de parkeerplaats had ik even staan wachten voor een parkeerplaats die vrij kwam. Een andere vrouw probeerde snel er in te schieten. Parkeren met de ongelooflijk grote hoeveelheid auto’s is soms wel een dingetje. Een van de dingen die onderweg opvallen is de gigantische hoeveelheid autowinkels. Suzuki, Mitsubishi, Toyota etc.. Voor nieuwe, tweedehandse, voor accessoires en voor reparaties. Hoeveel van de 127 miljoen Japanners zullen een auto hebben?
Iets later kom ik langs een pottenbakkersdorp Imbe. Een mooie plek om te pauzeren. In een van de winkeltjes drink ik een kopje koffie op Japanse wijze. Inclusief minigebakje gemaakt van rode bonen en een bamboe koffie kloppertje op het dienblaadje. Tijdens het klaarmaken kan ik even de winkel bekijken. Wat smaak betreft is het niet de mijne. Vrij donker allemaal. Bij sommige schaaltjes kan ik me nog wel iets voorstellen maar hier geen zelfbeheersing nodig. Overigens nog los van de stijl zou ook de prijs me wel tegenhouden. Voor een vaas welke in mijn ogen zou zijn afgekeurd mag 120000 yen worden betaald. Rond de 1000 euro. Ja zeg…zo is minimaliseren plots heel gemakkelijk.
Met het tempo van een zondagsrijder vervolg ik mijn weg. Tussen de rijstvelden door en dan opeens de bergen in. Een mooie route wederom. In dit gebied hebben veel huizen blauwe daken. Ik zou de kleur willen omschrijven als Grieks blauw maar dat is niet geheel logisch in Japan. Bij een huis staat een bijkleurende auto. Mooi gekozen zo.
Het wordt steeds rustiger naar mate ik dichterbij de bestemming kom. Een aantal vervallen huizen langs de weg. Er zal hier wel leegstand zijn door vertrek naar de steden. Vraag me af hoe het zou zijn om hier eens een paar maanden te wonen. Zou ik gek worden van de rust of juist rustig? Het lijkt me wel wat.

Als ik bij de villa aankom is die leeg. Alle ramen en deuren staan open. Er hangen fouttons en dekbedden buiten te luchten. Er hangt een briefje bij de ingang: Maruo-san is er nu niet maar maak maar vast thee en doe alsof je thuis bent. Het is 2 uur ’s middags. De andere gasten zullen wel later komen. Zelf heb ik meer behoefte aan een douche dan aan thee dus voel me zo vrij en douche even.
Het is echt een prachtig huis. De muren zijn van leem, schuifdelen van rijstpapier en traditionele tatami matten op de vloer. Er zijn 4 slaapkamers, een woonkamer met vuurplaats in het midden, een keuken en een toilet en badkamer deel. Ben benieuwd welke kamer voor mij is. Er is een extra mooie kamer met een nis met iets verhoogde vloer. Daar staat, op een laag tafeltje, een bloemstuk en aan de muur hangt een vrij klassiek schilderij met een paar bomen, een huisje en wat vogels. Het lijkt me een fijne kamer.
Na het douche ritueel eerst een kleine verkenning van de omgeving. Dichtbij is er een soort parkje. Met 4 mannen en 3 vrouwen wordt er gewerkt. Gemaaid, gesnoeid en geharkt. Als ze pauzeren is het volledig stil. Hier zijn overdag de insecten vrij rustig kennelijk. Of misschien komt het doordat het hier hoger is en later in het seizoen.

Iets verderop is een andere man ook aan het snoeien. Na een begroeting zie ik rook van zijn heup komen. Even denk ik dat er iets in brand staat maar het is een doosje met daarin anti muggen spul. Best logisch in waterrijke rijstvelden. Hoeveel zouden er in het huis zitten?

Dan zie ik een mevrouw bij het huis rondkijken bij mijn auto dus loop ik richting het huis. Uit hoe ze reageert krijg ik de indruk dat ze me niet verwacht had. Ik krijg een papier om in te vullen en ze maakt een foto van mijn paspoort. Ik moet 500 yen extra betalen in verband met single occupancy van de kamer.

Met wat handen en voeten werk en een paar woordjes Engels van haar en Japans van mij wordt duidelijk dat ik vandaag hier de enige gast ben. En morgen ook. Wat onderweg nog een leuk romantisch idee leek voor een paar maanden alleen in een huis vliegt me aan voor 2 nachten. Het huilen staat me even nader dan het lachen.

Daar is nu geen tijd voor echter want ik moet worden rondgeleid. Hier is de keuken. Zo werkt de geiser. Water uit de kraan is ok. Zo werkt de waterkoker. Zo werkt het gasfornuis. Richting badkamer komen we langs de wasmachine. On off en hier de zeep. Het gaat allemaal in sneltreinvaart. Hopelijk weet ik het straks nog want er is dus niemand om het aan na te vragen.

Het water van de douche kan je hier instellen. En dit is de stop van het bad. Pakt een stok en wikkelt die in een doek. Stopt die in een holte en pakt een houten hamer. Met deze kant slaan. Andere kant no. Ik had hem al zien liggen en me afgevraagd waar die voor was. Het bad doet me denken aan een Green Egg bbq. Alleen dan zonder deksel. Vraag me af ik het zou gebruiken. Vond die ouderwetse douche ook wel prima.
Dan mag ik kiezen welke kamer. Dat lijkt me duidelijk. De 2 fouttons worden op elkaar gelegd. Hier liggen de lakens. Daar een kussensloop. En wil je een Yukata? Dat laatste is een soort lichte kimono. Lijkt me niet nodig. Ben toch alleen in het huis.

Ze scharrelt nog wat door het huis. Een man sluit zich aan. Alleen? You drive? Hier staan de elektrische muggenverdelgers zegt hij. Besluit die zo mogelijk niet te gebruiken.

Nog een paar minuten later en ze zijn weg. Het is drie uur. Goed. Dat is het dan. Alleen in een enorm huis op het platteland. In een huis wat niet voelt als inbraakproof. Onzinnige gedachte in dit ultraveilige land maar toch. Hij is er. En ik voel me verdrietig en eenzaam.

Eerst dus maar proberen tot rust te komen. Ik maak dan toch maar een kopje thee. En steek een wierrookstokje aan op het mini-altaartje. De rookt kringelt met mooie patronen om hoog en opzij. Het schilderij aan de muur wappert een beetje heen en weer. Zo te zien doet het dat vaker. Achter de onderste stok zit een stoot plek in de lemen muur. De ergste stress zakt.
Ik moet denken aan een artikel wat ik las. After some time lonelyness becomes solitude. Het is mijn ervaring ook wel tijdens deze reis. Soms een golfje eenzaamheid maar dan weer solitude. Hopen dat dit laatste gevoel aanhoudt.

Solitude werd plots
Weer lonelyness. Iets later 
Toch ook solitude.

Nog maar weer een wandelingetje dan. Ik loop langs het huis iets verderop. Ervoor zit een geknevelde man. Geruststellend gezicht.
Bij de vlak bij gelegen tempel is niemand te bekennen. Vraag me af hoe vaak ze daar wel aanwezig zijn. Theoretisch is er de mogelijkheid om met de monniken te mediteren. Maar hoe en wanneer dan is onduidelijk. Vermoed dat ik een mooie aantekening in mijn boekje wel op mijn buikje kan schrijven.
Terug gekomen in het huis toch maar eens opzoek of er wat extra informatie ligt. Er blijkt een folder te zijn. Hattoji invites you to get away and relax in your own villa. Mijn eigen villa. Kan het vrij letterlijk nemen. Iets verder op staat de prjjs voor exclusive occupancy. 25.700 yen. Ineens valt die 500 yen extra wel mee. 4.100 yen voor een prive villa.

Ik sleep alle rommeltjes uit mijn wagentje naar het huis. Handig voor de was en wederom tijd om een schifting te maken tussen wat ik wil houden en wat ik wil loslaten. Fijn wat opruimen zo.
Het wordt donker. Weer even een spannend moment. Het huis rammelt een beetje.

Dit rammelend huis
Moet de komende uren
Worden tot mijn thuis.

Ergens hoor ik een raar geluid. Waarschijnlijk een muisje of zo stel ik mezelf gerust. Eerste gedachte: ik laat alle tussen muren zoveel mogelijk open dan kan ik het in elk geval zien als er iemand binnen komt. Onzinnige gedachte bedenk ik me dan. En sluit dus alles af wat ik niet gebruik. Hoe dichter het is hoe minder tocht binnen hoop ik. In de vertrekken die ik wel gebruik doe ik tegen mijn normale gewoonte in wel overal licht aan.
Tijd om eens te gaan koken. Het zelfgebrouwen geheel smaakt prima. Dan mijn ‘dagboek’ schrijven. Als ik kom bij het punt van de geknevelde buurman stop ik. Weliswaar een grapje maar evengoed een adrenaline rush.

Morgenochtend afmaken is beter. Zin om te lezen heb ik ook niet. En dan… ik doe gewoon of dit mijn artist in residence huis is. Pak mijn spulletjes en ga spelen. Het valt niet in de categorie kunst maar heb wel inspiratie. Fijn. Een plannetje vormt voor de dag hier alleen.

Na een uurtje of 2 spelen nog even lezen en dan hop zalig slapen. Aan het dons zal het niet liggen. Lekker dik.