Een reis met andere ogen
Houtje touwtje huis Door and’re ogen gezien Wabi sabi pracht. Zie een hornaar nest Gebeten door een mugje Voelt als slangen beet Na wat gewenning Is alleen niet meer eenzaam ‘k voel me verbonden
Dank voor jullie mee lezen en leven. Komende paar dagen even offline.
Ik sta naast een beek op een camping. Pracht plek voor wat bezinning. ❤
Na een goede nacht slaap wakker met een verdrietig gevoel. Ik ging er al wel vanuit dat ik mezelf geregeld tegen zou komen, maar had gehoopt dat het vaker zou worden afgewisseld met het tegenkomen van anderen. Na het nodige doorleven, om maaar niet te zegggen zwelgen, en wat mooie woorden van mensen die me lief zijn kom ik in actie. Mediteer eerst en voel dat het wat zakt. Wat heb ik nodig om me beter te voelen? Eerst maar eens de boel kuisen. Gisteren gezwicht voor de aanblik van een klein vegertje, gemaakt van rijststengels vermoed ik. Het komt goed uit. Het “matras” heb ik omgedraaid in de hoop dat die kant wat minder belegen is.
Verdriet mag er zijn Rustige acceptatie Geeft weer goede zin
Dan zoek ik uit waar ik nu eigenlijk ben beland op mijn vlucht. Het blijkt in Obuse te zijn. Nou had ik dát gisteren wel gezien maar toen wist ik nog niet dat het een leuk stadje is met welgeteld 5 musea.
Ik ga op pad door het park. Er blijkt een evenement gaande te zijn. Een volslagen nieuwe wereld, die van de ‘slack rope’ als ik de naam goed onthouden heb. Een soort koorddansen maar dan voor gevorderden. De jongens en meisjes laten zich er op vallen, stuiteren terug, doen een salto, dan een twister en stuiteren zo door. Het lijkt me niet allemaal even comfortabel als ik het zo bekijk maar ze zien er wel uit alsof ze zich vermaken. Ik kijk mijn ogen uit.
De volgende nieuwe uit de kluiten gewassen hobby ontdek ik als ik aan de klets raak met Rod. Een Canadees die sinds 4 dagen in Japan is met een werkvisum van een jaar. En dat om zijn Kendama kunsten te vertonen en de Kendama te verkopen vermoed ik zo. Een Kendama ziet er uit als een soort Japans poppetje. Het hoofd zit los van de romp maar vast met een touwtje. En je kan er allemaal trucjes mee doen. En daar kan je dus je brood mee verdienen. Grappige ontdekking. Nu ik me toch bezin overweeg ik gelijk een carrièreswitch en schaf er een aan. Handige verkoper die gast. Ben gevallen voor het ontwerp van zijn maat Kota.
Op bezinningsreis Door toevalligheid ontstaat Een ontdekkingsreis
Kota helpt me en passant nog met 2 andere praktische vragen. Wat de dame in mijn busje me toch elke keer vertelt als ik ga rijden. En hij belt met Naomi. De Japanse dame die voor me zong in de kerk. Ze heeft me bij haar thuis uitgenodigd maar er zijn communicatieproblemen. Met als gevolg dat ik niet weet waar dat huis staat. Die ochtend spreek ik met haar dochter die wel Engels spreekt af dat ze me het adres mailt. In de loop van de middag belt Naomi weer als ik midden in een haarspeldbocht zit. Waarschijnlijk toch niet gelukt dus. Heb wel een vermoeden waar het is, dus nog de tijd om weer andere pogingen te ondernemen.
Uiteindelijk kom ik bij het eerste museum aan. Het Hokusai museum. Het is een prachtige tentoonstelling over houtstempelkunst, gemaakt door de man die Van Gogh, Manet en anderen inspireerde. De aanrichter van het Japonisme laat ik me vertellen door de Nederlandse kenner. Het is een mooi gemaakte documentaire. Vermoed dat iedereen zijn werk wel eens heeft gezien. Een feestelijk cadeautje. Ook om te ontdekken dat ik toch weer kan genieten van kunst. Zo lang het maar niet meer gepaard gaat met oeverloos verdwalen.
Door goede nachtrust, Toeval, en tijd om te zien Toch nog kunstminnaar
Nu ben ik aangeland op een camping bij Togakushi. Kyomi stuurde me een bezoek aan het altaar hier na als tip. Het is een prachtige bosrijke omgeving. De eerste blaadjes zijn aan het verkleuren. Nu al mooi. Ik ben dol op de herfst. De camping ligt nog een stuk de berg op. En zo hoog als het hier is, zo daalt de temperatuur. Het is nu om half 8 ’s avonds 12 graden buiten. Lekker fris dus na het plakkerige weer. Zonet mijn bed toch weer omgehusseld tot hopelijk warme cocon. En anders hoop ik dat de verwarming het doet vannacht… Mocht dat zo zijn dan blijf ik hier denk ik een dag of 2.
Kampvuurtjes knappen Mossige geur, blad verkleurd Genieten is groots
Vanmorgen weer vroeg wakker. Zelfde stek als vorige nachten, dus lekker vertrouwd. Naast me wederom autogeluiden. Na het mediteren aangekleed en de blinderingen opgehesen. De onsen is nog niet open. Helaas voor de man naast me, maar hij maakt handig gebruik van zijn tijd. De auto is nat en hij poets hem schoon in draaiende cirkels. Ik moet denken aan mister Miyagi en bedenk dat hij vast ook goed is in karate. Moet gniffelen. Dicht ze nog al wat magische dingen toe de Japanse medemens. Gisteren zag ik toch ook een mindere kant. Zo rustig als ze kunnen wachten in rijen bij het openbaar vervoer zo venijnig pikken ze parkeer plaatsen in. Tja… dus toch ook gewone mensen. Een geruststellende gedachte.
Na de waterflessen te hebben gevuld ga ik op pad. Na het zien van al zoveel kunst van wat wisselende mate van indrukwekkendheid merk ik dat mijn animo wat is gezakt. Nog voor het ontbijt ben ik al weer meerdere keren verdwaald. Niet de beste dag tot nu toe.
Na heel wat omwegen, dapper doorzoeken en pitstops
Blaas verzoekt dwingend Plas gedaan in ’t open veld Opgelucht verder
Is daar dan toch het eerste kunstwerk. Het maakt geen indruk. Dusdanig weinig zelfs dat ik nu niet eens meer weet wat het was. Ik besluit dat ik in de loop van de middag het gebied verlaten wil hebben. Nagano het volgende plan om te bekijken. Op de kaart zie ik nog een aantal kunstwerken welke ik op mijn vluchtroute toch nog wil zien.
Eén blijkt een museum te zijn van een environmentalplanner/kunstenaar. Hij heeft een poster gemaakt over Earth Day. In 1970 wel te verstaan. Op een video zijn diverse manifestaties te zien die hij in de jaren 60 heeft bijgewoond. Ze gaan over de milieuproblemen, de vervuiling, het gebruik van plastic. De poster had de afgelopen week wel gemaakt kunnen zijn (foto ’s volgen). Een ander is een verzameling plastic maskers. En daarnaast nog veel werken over landverschuivingen en overstromingen. Het zal ook wel aan mijn bui liggen maar het maakt dat ik nog wat melancholischer word. Wat is mijn aandeel hierin? En wat kan ik er zelf in veranderen? En hoeveel nut heeft dat als ik het plasticgebruik van 100 miljoen Japanners bekijk?
Het is me de laatste dagen opgevallen hoe enorm veel afval ik hier produceer. Bij het eten krijg je handdoekjes in plastic. Disposable stokjes van hout maar in plastic. Veel is per stuk verpakt in een andere verpakking. Plastic tasjes bij de supermarkt. Misschien valt het wel meer op omdat mijn mobiele thuisje sneller dicht groeit. Maar ook het watergebruik in de onsen valt me op. Waarschijnlijk omdat we zo gemoedelijk bloot naast elkaar zitten te schrobben valt het meer op. Maakt me wel weer meer bewust in elk geval. Nu nog een plan van aanpak hoe ik mijn gedrag wil aanpassen….
Onderweg naar het volgende kunstwerk moet ik even kijken op de kaart. Naast de weg zit een oude dame en haar hondje. Strohoed op. Rustig te kijken. Ik vermoed dat ze op iemand wacht. Ondanks mijn verdwaal preventie poging raak ik toch weer de weg kwijt en keer op mijn schreden terug. Ik zie dat zij in dat kwartier 100 meter is opgeschoven. Misschien wachtte ze helemaal niet op iemand maar was ze gewoon haar hondje aan het uitlaten.
Ik raak het verdwalen echt spuugzat en zet googlemaps aan. “Drive straight” zegt de mevrouw nogal streng. Amehoela, denk ik, nog geen recht stuk weg gezien. Waar komt dat trouwens vandaan… amehoela… toch eens opzoeken.
Besef me hoe blij ik ben met mijn rijervaring in de bergen. En met mijn vaders advies te sturen als een formule 1 rijder. Doorgeven, nooit over pakken. Op het laatste stuk de bergen uit komt het bijzonder goed van pas. Het is een inimini weggetje vol haarspeldbochten. Ergens halverwege staat er een soort hek half over de weg. De tekens zeggen me niets. Omdat er net een Aziatisch uitziende tegenligger langs me is gekropen denk ik het toch te kunnen negeren. Een stuk verder op is de andere kant van de wegversperring. Een stuk duidelijker, maar goed. Heb het toch al naar de overkant gehaald. Nu terugkeren betekent dus 2 keer wat stoms te doen. Ik besluit door te rijden.
Er volgt een klein dorpje wat vastgeplakt ligt aan een smal stuk bocht. Er zijn een stuk of 5 oudere mensen aan het werk. De één voorovergebogen, de ander zittend op de grond. Eén heeft benen zo krom als een hoepel. Allemaal hebben ze een opvallend kromme rug. Moet denken aan de nieuwe afwijking de Gameboy spine, waarbij de rug krom groeit door de verkeerde houding tijdens het spelen. Zullen ze nu allemaal een Gameboy hebben?
Aan het einde van deze eindeloze weg een laatste kunstwerk. Daar kom ik James weer tegen. Een jongeman uit Hong Kong. De vorige keer al een grappig gesprek en nu weer. Hij vertelt me dat de werken morgen ook nog te zien zijn dus als ik nog zin heb… ugh nee merk ik. De kunst-kijk-koek is voor mij nu echt even op. Hij gaat samen met vrienden de komende weken de rijst oogsten. Ik merk dat ik het zo fijn vind om even gemakkelijk Engels te spreken dat ik in de verleiding kom voor te stellen dat ik wel mee wil helpen met de rijst oogsten. Het moet niet gekker worden… Wel wisselen we telefoonnummers uit. Volgend jaar familiebezoek bij neef Laurens denk ik. Wil zijn verloofde wel ontmoeten en zijn boerderij zien. Wie weet ooit..
Ik ben moe. Merk dat ik het lastig vind om beslissingen te nemen. Krijg een mild paniekgevoel. Het gevoel wordt enthousiaster en straks ook nog donker. Ik neem wat te eten en prik een punt op de kaart. Daar ga ik slapen. Op een nieuwe plek. Zouden er meer mensen zijn?
Het is een half uurtje rijden. Bij aankomst is het nog net licht. De boerenmarkt wordt ingepakt. Ik zie 2 meisjes die kennelijk stokstaartjes als huisdier hebben. En de camper naast me heeft 2 hondjes. Ik doe gewoon net of het waakhonden zijn. Ze willen mij vast ook wel een beetje bewaken.
Nu nog een plan maken voor morgen. Hier op deze parkeerplaats lokt niet. Maar wat dan wel?
Ik ga zo eerst slapen. Het is nog geen acht uur. Maar dan is deze dag in elk geval weer voorbij.
Sinds een paar jaar schrijf ik geregeld een Haiku. Vlak voor vertrek vond ik dit boekje bij Fideel. Een mooi pre-venir voor deze reis dacht ik zo.
Voor de Haiku onbekenden: Japans gedicht volgens strakke regels:
Vind het fijn om daar mee te puzzelen. Het is alsof je een moment zo langer beleeft en meer onderzoekt.
Leuk is ook dat ik inmiddels van meerdere mensen haiku heb ontvangen. Zoals vandaag van Jan Paul, iemand met wie ik vaak tegelijk mediteer met Insight Timer.
Japanse reis, blog vol mooie observaties Noodt tot reflectie
Of van iemand die ik na een consult had verteld over de plannen voor deze reis:
Lokkende verten geurende kersenbloesem de weg naar jezelf De achtentachtig tempels lessen in nederigheid ultieme inzicht
Verbale cadeautjes vind ik het.
Vandaag samengevat:
Griebus van wegen Verdwaalde vergezichten Verassingsmuseum
En plots een onverwachte Wifi vrije spot. Waar de WIFI goed werkt. Terwijl ik wacht op mijn lunch. Whoops… daar is die!
Smakelijk eten 🙂
Vrijdag 14 september
Wakker. Het regent, gezellig tikkend geluid zo op het dak. Het is nog vroeg. Mijn telefoon vertelt me 5.47. Eerst maar eens mediteren. Don’t try to be mindfull, probeer gewoon eens wat vaker op te letten. Note to self; Vaker opletten dus.Om me heen worden autodeuren geopend en weer dicht geslagen. Een motor start, de auto rijdt weg, vervagend geluid. Het stopt met regenen. Ik laat mijn voornemen om een museum te bezoeken los. In plaats daarvan rijdt ik naar de locatie van een van de ver afgelegen kunstwerken. De weg er naartoe is prachtig. De bergen liggen wisselend verstopt achter de wolken. Hier en daar steekt er een boom uit boven de nevel. Na een tijdje rijden is er een opening in de wolken. Tijd om te stoppen en stil te staan. Met het uitdraaien van de motor hoor ik het alweer: het orkest van insecten en vogels wat een groot deel van deze reis omlijst. Op de plaats van bestemming aangekomen. Het is 8 uur. De gebouwen gaan pas om 10 uur open. Voldoende tijd om wat rond te struinen. Om één van de gebouwen heen staan op hoge palen vast gemaakte glanzende wat verbogen rechthoeken. Niet echt mijn definitie van kunst. Erbij een bordje: in the silence or in the noise. Grappig. Net bedacht dat het hier nauwlijks stil is te noemen met nog steeds dat dierlijke orkest om me heen.
Tijd om te ontbijten. De dag ervoor een super grote supermarkt ontdekt en inkopen gedaan. Een hele ervaring. Werkelijk niets is leesbaar. Van veel dus onduidelijk hoe je het dient te gebruiken. Op de versafdeling is het een walhalla van zalig uitziend onbekend eten. Ik neem maar wat mee. En ook een ijskoffie voor bij het ontbijt. Even een gelukzalig moment van herkenning: Starbucks koffie. Besef me dat ik de hele tijd al heb geprobeerd iets vertrouwds te vinden. De buurkoffie van onleesbaar merk neem ik mee. Ik vraag me af of de vluchtelingen in Nederland dat ook zo ervaren. Zoeken naar ook maar iets wat vertrouwd is. En dan niet omdat je van uit jezelf op reis bent gegaan.
Het ontbijt smaakt prima. Een of andere deegbal gevuld met groente en een andere loodzware bal gevuld met wat ik vermoed rode bonen pasta.
Na het ontbijt was ik mijn handen in een plas. Heb lol. Toch een keer zorgen dat ik die watertank kan vullen. Ik besluit eens te luisteren naar wat voor geluiden het orkest maken.Tsutsuqwieuw PrrrrrrrieprrrrrrrrieKRAKRAPtsPtsZZzzzzmmm Oorstrelend zo mooiBij één van de verlaten huizen vind ik een plat gereden bril. Ik neem het mee als souvenir. Vind het wel symbolisch. Met andere ogen. .. Iemand van een andere generatie, een andere cultuur bekeek de wereld door die glazen.
Bij een van de andere gebouwen is een vrouw aan het werk. Ze is klein. En oud. Heel oud. Mooi om haar handen te zien bewegen. Vaardige handen, ze sorteren iets.
Een andere vrouw ziet mij ook. We groeten elkaar. Ze is aan het graven in de tuin. Ze begint tegen me te kletsen. Geloof dat ze het niet erg vindt dat ik er geen woord van versta. Ik geniet van haar gebabbel en als ik weg wil lopen maant ze me terug. Ik krijg een zakje in mijn handen gedrukt. In het zakje zit Japanse gember. Wat een feestje. Of eigenlijk wat een feest. Denk dat het wel een halve kilo is.De gebouwen gaan open. In de ene is een tentoonstelling van een kunstenaarscollectief. Waanzinnig mooi gebouw. Een traditioneel Japans huis van hout met rijstpapieren muren. En een uitzicht………….. De kunst vind ik soms mooi maar vaker richting huisvlijt. Ik vind het inspirerend. Wie willen er met mij een kunstenaarscollectief starten? Kunnen we hier over een paar jaar zelf exposeren.
Uit het gebouw omgeven door de platen komen inmiddels geluiden. Vond het mooier toen dat niet zo was.
Het is nu zaterdag de 15e 7 uur terwijl ik dit schrijf. Het regent weer. Mijn blaas dwingt me tot actie echter…. Ik heb lol in het schrijven. Besluit dat zo door te zetten. Weet niet hoe het is voor de eventuele lezer. Maar besef me dat ik het daar dus toch niet voor doe. In plaats van 1 haiku en 1 foto per dag…. Blij dat er geen likes mogelijk zijn en dus ook geen duimpjes omlaag.
Het staat jou natuurlijk volledig vrij om al dan niet verder te lezen….
Zo…. Waar was ik gebleven….?
In het derde gebouw genaamd “het huis met de schommels’ is een wonderlijk mooie expositie. Schommels met erop glazen met water. Ze schommelen rustig heen en weer. Af en toe een mooi soort piepend geluid. Op de bovenste verdieping blijkt dit te komen van een ouderwetse naaimachine die soms uit zichzelf een stukje naait. Op de trapper staan een paar rieten gevlochten laarzen in de spotlight. Een mystiek geheel.De weg naar de volgende kunstwerken leidt langs allemaal rijstvelden. Het is de tijd van het oogsten. Er zijn veel mensen aan het werk. De ouderen dragen veelal een strooien hoed. Een deel van het werk gebeurt machinaal, een deel met de hand. Hier en daar staan rekken waar de rijst wordt opgehangen.
Strohoed in ‘gewas Wuivende halmen worden Een stoppelig veldEén van de kunstenaars heeft samen met een team 2 jaar gewerkt aan zijn kunstwerk. Een oud houten ingestort huis weer opgebouwd en daarna bijna al het hout bewerkt met een guts. Prachtig vind ik het. Maar het voelt ook een beetje als valsspelen. Een heel team….
Aan het eind van het bezoek besluit ik te overnachten in een volgend dorp. Onderweg bekijk ik nog wat kunst en… Kom uit in het stadje waar ik eerder heb overnacht. Hoe is me enigszins onduidelijk maar ik zie het als een teken en overnacht weer op dezelfde plek als eerder. Het voelt vertrouwd én ik kan weer naar dezelfde onsen. Ook wel fijn omdat ik daar nu de weg weet. Correctie. Dacht te weten. Het blijkt dat ze het mannen- en vrouwendeel hebben omgeruild. Ontdek ik als ik een blote heer zie bij binnenkomst in de kleedkamer. Ik hoop dat hij mij niet zag. Gomennasai denk ik in mezelf, buig mijn hoofd en vlucht weg naar het juiste deel.
Zalig wat een rust. Het reinigingsritueel voelt goed na een zweterige lange dag.Bezoek aan onsen Voelt als wedergeboorte Welriekende vrouwNu… het is inmiddels kwart voor 10. Het regent gestaag. Ik ga op pad voor de dag…. Kijken wat die brengt.
WIFI! 🙏😌
Een bord vangt mijn blik Free Wifi in de tempel Nergens meer écht vrij....
Ik moet een beetje gniffelen. Weersta de drang om me direct op de site te storten en scharrel verder.
In het museum echter is mijn zelfbeheersing op. Werk de vorige posts bij met wat foto’s en geniet.
Dan wel niet op social media dus zonder duimpjes maar toch. Voel me hier verbonden met jou. Dank voor het mee lezen/reizen.
In 2 dagen de hoeveelheid GB verbruikt die normaal staan voor 2 weken. Dit in combinatie met de pixels maakt mijn toch wel geinige plan dat jullie mijn foto’s zien voor ik ze zelf zie toch wat minder haalbaar… Hoop op een keer onbeperkt Wifi in een Ryokan. Dan maak ik het goed. Speel verder dus meer met de Haiku.
Dacht ik gisterenavond nog dat het volslagen idioot was om eigen vervoer te hebben, voelde het vandaag als een cadeautje. Echigo Tsumari ligt verspreid over 770 vierkante kilometer. Niet echt wandelbare afstanden dus.
De kunstwerken vind ik meestal wel mooi. Zelden echt indrukwekkend tot nu toe echter dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de locaties. Ik geniet me een slag in de rondte. De meeste werken heb ik in mijn eentje kunnen bewonderen.
Een prachtig kunstwerk Tijd om even stil te staan Één mug jaagt me weg
Een paar met een gezellige Japanse dame.
Oud lied gezongen In met kunst beklede kerk Acuut kippevel
Zij was ook degene die me wist te vertellen dat ik ergens anders begon dan ik dacht. Ahum… Potentieel gênant momentje. Net als zwaaien voor een schuifdeur. En nog zo een paar. Toch fijn dat alleen reizen. Blijven dat soort momenten lekker geheim.
Nu… de nacht valt… morgen weer een dag.
Vanmorgen het Tôshô-gû altaar bezocht. P R A C H T I G. Een deel in rust kunnen zien. Een man die het terrein onderhield.
Een man blaast blad en Water weg met bladblazer Waaiers op de steen
En een deel tussen de drommen mensen. Waaronder rijen geordende schoolkinderen.
Een gesprekje:
Can we ask you a question?
Andere: Did you understand that question? (de eerste wel, de tweede duurde heel wat langer).
En zo nog wat vragen. Grappig. Het zorgde voor levensgeluk in al het op mezelf terug geworpen zijn.
Als dank kreeg ik een kraanvogeltje. Hoeveel geluk kan een mens aan op 1 dag?
Gefrutseld papier Netje volgens de regels Wordt origami
Daarna op pad om een parkeer/slaapplaats te vinden. Het plan om zalig zen uit te rusten bij een mooi meer. De mevrouw zegt als ik geen tent heb ik niet hoef te betalen. Sleep in car is free. Op de parkeerplaatsen echter overal plaatjes met campers met kruisen erdoor. Voelt toch niet zo prettig. Naast het politiebureau.
Op naar de volgende plek 1,5 uur verder. Volslagen verlaten. Uhmmm… ook niet zo fijn. Net als eerder deze dag vraag ik me af wat ik mezelf aandoe…. Waarom niet gewoon met het ov? Lekker slapen in een hostel? Een zinnig antwoord kan ik niet bedenken. Écht economisch is het niet, gezien de benzineprijzen en het verbruik… over het milieu heb ik het nu maar even niet.
Nog weer verder op pad. 1,5 uur later, om 8 uur in het donker. Het duurt even maar daar is ie dan. Een parkeerplaats die zich langzaam vult met andere kampeerders. En… ook niet verkeerd… bij het startpunt van Echigo-Tsumari Art festival.
Vanmiddag onderweg moest ik denken aan kraamtranen. Dag 4 na de geboorte van mijn vakantie. Klopt toch ongeveer? Nu hoop ik dan toch weer op een roze wolk. Met Zwitsal luchtjes en wat dies meer zij. Vrees echter toch nog geregeld donkere wolken tegen te komen. Mét gouden randjes. Dat dan weer wel.
Regen op het asfalt Panta rei is alles stroomt Kolkende rivier #haiku
Wakker geworden en gepoedeld dus klaar voor vertrek. Na het afhandelen van het papier werk foto’s gemaakt van de bus. Voor mocht er schade ontstaan. Ik hoop van niet…. Ik vertel dat ik nog niet eerder in een automaat heb gereden. De andere gasten krijgen een uitvoerige uitleg van de collega van degene die mij begeleid zie ik. Hij vind het echter kennelijk niet nodig. Vertelt dat hij uit Polen komt en nu 11 jaar daar werkt maar dat niet eeuwig vol kan houden. Misschien is hij het werk wat zat.
Na nog een ontbijtje te hebben genoten rijd ik richting Nikko. Een beetje onwennig maar ook wel met lol. Op naar de eerste overnachtingsplek.
Er is een App die ik kan gebruiken om overnachtingsplekken te vinden. Of eigenlijk zijn er meerdere Apps. Een daarvan geeft een overnachtingsplek aan in Nikko de plaats van bestemming. Daar aangekomen ben ik de enige. Er is een toilet gebouwdje dus ik blijf staan. Iets later komen de mensen die in ’s morgens had gezien bij het verhuur bedrijf. Toch prettig om niet volledig alleen te staan.
De eerste 7 uur met de bus zit er op. Een kleine 200 kilometer gereden. Ik had voor deze reis behoefte aan vertraging. Daarin is vandaag ruimschoots voorzien. Door de verschillende wolkbreuken geregeld moeten pauzeren. En dan die snelheidslimieten. Max 80 op het laatste stukje snelweg. Overige wegen max 60 maar meestal 50 of 40. Ik vraag me af of de limieten ook in Japans schrift staan genoteerd. Ze worden massaal genegeerd.
Nog zo’n fijne vertraging. De eerder geschreven post is verdwenen. En… er is een complicatie in mijn plan elke dag een foto te uploaden. De bestanden zijn te groot… Nog iets om me op te bezinnen. Wat geef ik voorrang? Mindere kwaliteit foto voor de site? Of… hmmm… ik beraad me op een oplossing.
En zo kreeg ik plots hulp van een medereiziger op afstand… Dank lieve Hans, fijn dat je um terug appte ❤
Zo.. en nu eerst maar eens mijn bed opmaken. De eerste nacht slapen in de bus. Ben benieuwd. Waarbij ik mezelf vannacht al heb gerustgesteld. Als het slapen nou niet goed lukt kan dat ook gewoon komen door de in te halen jetlag (2 uur wakker midden in de nacht).
Fijne dag daar!
