In plaats van vertrek om 6.32 eerst een weeklijks contact momentje met Karlijn. Besef me hoe fijn ik dat altijd vind. En hoe gezegend ik daar mee ben. Het uitstellen van vertrek meer dan waard. Maar dan komt het er toch van. Het regent. Blij met het besluit om nu door te reizen. Wie weet beter weer aan de andere kant van de berg keten. Dit besluit betekend wel dat ik dingen oversla die een ‘must see’ zijn volgens de lonely planet. Ik bedenk me dat ik helemaal niets moet. Niets van wat de lonely planet vindt . Maar ook niets van wat ik zelf bedacht heb.
Zijn zonder weten Niets doen omdat het zo moet Vrijheid van leven.Het eerste stuk weg leidt door een woonwijk. Werkelijk alle tuinen hebben in modelgeknipte bomen en een bladloos en onkruid loze bodem. Op 1 na. Die heeft zowaar meer kweek gras groeien dan ik in mijn tuin. Toch fijn.
Na wat bochten links en rechts kom ik op de Nipon Alps Salad road. Een frisse mixed salad. Ik heb er zin in.
Iets verder op zie ik een ienimini meisje. Rose rugzak om, petje op, roze maillot onder een beige broekje. Blauwe sokjes piepen uit haar witte gympjes. Ze draagt een bijkleurende paraplu. Schat dat ze hoogstens 5 is. Ze stapt stevig door. Gellukig springt het stoplicht op rood. Het geeft me de tijd alles rustig te bekijken. Dan zie ik meer jong grut. Allemaal dezelfde rugzak, alleen de kleuren verschillen. Sommige hebben een praktisch regen hoesje erover heem. Die zijn allemaal geel. Ze stromen samen naar het zebra pad. Aan de overkant komen van alle kanten kindertjes aan. Op mijn navigatie zie ik dat daar een basis school ligt. Het is 5 voor 8.Verder op rijd ik langs een parkeer plaats vol met bussen. Op de zijkanten lees ik Highland Express. Zelf doe ik het express rustig aan. De afstand voor vandaag 138km. Verwachtte duur 3,5 uur. Mooi denk ik. Met dit weer en deze uitzichten houd ik het nog wel even vol in mijn aller eigenste busje.
Ik kom bij een lange tunnel. Ik schud wat heen en weer door het wegdek. Of door een aardbeving. Wie zal het zeggen.
De weg slingert omhoog. Overal zijn watervalletjes en watervallen. Samen stromend in een woest kolkende rivier. Ergens halverwege de klim omhoog stop ik om beter te kunnen kijken. Er staat een man een sigaretje te roken. Beneden in de rivier staat zijn vriend te vissen. Hij laat de forelletjes voor de lunch van die dag zien. En vraagt me of ik alleen reis. Op mijn bevestigende antwoord zegt hij “ courageous”. Grappig vind ik dat. Het is de zoveelste Japanner die precies dat woord gebruikt. Lijkt wel of dat een van de eerste woorden is die ze leren op school.
Wat verder op weer een reeks haarspeld bochten. Tel er 12 op de kaart. Ben blij dat ik niemand tegenkom. Op stukken van het wegdek zijn verzakkingen te zien aan de zijkant. Fijn om dan toch gewoon even rechts te kunnen rijden. “Make a u-turn” hoor ik. Ze meent het vast. Gelukkig dit keer niet naar een minder begaanbare weg.
Bijna boven aan gekomen zie ik wat liggen midden op de weg. Het blijkt een luierende Makake aap te zijn. Iets verder op zijm er nog meer. Ze zitten elkaar uitgebreid te vlooien. Eentje heeft een lege drank fles beet. Begrijpelijk vind ik. Dit soort wegen maakt dorstig.
Aan de afdalende kant van de berg zijn er veel wegwerkzaamheden. Heel veel. Denk dat ik wel een stuk of 30 stukken tegen kom. Er is een indrukwekkende hoeveelheid mensen aan het werk. Per stukje waar wordt gewerkt staan lichten en seinpalen en filmpjes van gepixelde poppetjes die zwaaien met vlaggen en naar me buigen. Ervoor staan echte mensen die hetzelfde doen als het poppetje. De een heeft er duidelijk meer plezier in dan de ander. Sommige staan verveeld wat te wapperen maar anderen nemen het zeer serieus en maken er een soort gracieuze dans van. Bij eentje raak ik wat in de war. Ik denk dat hij flappert dat ik door moet rijden. Besef net op tijd dat dat niet zo is. Hij wisseld van rode vlag naar witte vlag. Dan mag ik door.
Door het zo rustig aan te doen doe ik er uiteindelijk 5 uur over. Heerlijk. Mijmertijd. Ik denk aan verschillende mensen die mee reizen. Maak verschillende haiku.
Mijn sterfelijkheid Goede reminder om te Kiezen voor het nu Geheugenverlies Naar. Maar vergeten is ook Een vorm van vrijheid
En nog zo wat anderen. Sommige voelen te privé. Deel hier dus veel maar niet alles merk ik. Ook prima zo.
Ook weer een paar haiku cadeau gekregen per app:
.. Volg je op de voet Stapje voor stapje richting Je stralende zelf ❤
Van lieve vakantie vriendin Ellen.
En van lief meditatie maatje en top vrouw Rudie:
Gomennasai zeg De kou houdt me te wakker Woorden maken warm Bezin in Japan Naar buiten of voor mij zelf? Ik gun je: laat los
En of die woorden warm maken. En wat loslaten betreft. Ik laat super veel los. 23,5 uur per dag op mezelf geniet ik van af en toe contact met de mensen die me lief zijn. Het idee van zoveel mogelijk afstand dus wat losgelaten.
Het stukje stad wat ik had uitgekozen als bestemming blijkt volledig uitgestorven. Er lopen 3 andere Japanners. Alle winkels zijn gesloten. Waarom weten zij ook niet. Wel hoor ik gelijk dat de volgende 3 dagen feestdagen zijn. Goed om te weten. Ik snuffel wat rond. Het is een gebiedje met veel goed bewaard gebleven huizen.
Bij 1 een golfplaat welke een mooi roest patroon heeft. De originele kleur was blauw. Ik zie op mijn schermpje dezelfde kleuren als op de plaat. Het patroon is omgekeerd. Grappig. Nu zie je dus wat ik zie maar dan omgekeerd. 
Na wat verder zwerven vind ik een fijne parkeerplaats aan zee. Ik sta hier als enige. Het maakt me niet uit. Ik voel me veilig.