Wakker geworden op de eerste dag van de derde week. Een stralende dag zo te zien.
Een mooi moment om mijn busje weer eens op te ruimen. Los te laten wat me nu al lukt en rustig aan te doen.
De reisgids noemt dit stadje nergens. Zelfs niet in een off the beaten path stukje. Zouden hier veel buitenlanders komen? De mevrouw die ik gisteren ontmoette in de onsen kwam zelf uit Tokyo hier voor een weekendje. Of ik de locatie geheim wilde houden…
Lonely planet zegt Echt niets over dit gebied Míjn ontdekkingsreis
Gisteren wel gezien dat er een museumpje is op de offline kaart. Op 300 meter afstand. Dat lijkt me haalbaar.
Na de schoonmaak eerst maar eens koffie. Als ik de achterklep wil openmaken zie ik de achtergebleven spullen van een seksuele ontmoeting: tissues, een condoomverpakking en een gebruikt groen condoom. Gezellige kleur me dunkt. Oh en 2 sigaretten peuken. Ik weet zeker dat het er gisteren niet lag. Heb kennelijk goed geslapen. Besluit het maar op te ruimen voordat mensen denken dat ik in mijn heilige tempeltje… Onder het drinken van de koffie komt er een auto, die parkeert naast me. Is dat niet dezelfde als gisteren? Er stapt een keurige jongedame uit. Net handschoentjes aan. Ze steekt haar parasolletje op en loopt weg. Aan de achteruitkijkspiegel bungelt een engeltje.
Uit het huis naast de parkeerplaats klinkt het geluid van iemand die aan het oefenen op de piano. Ik zou zweren dat ik ‘Berend botje’ hoor. Hier gaat de tekst vast anders.
Er komt een bus langsrijden. Helemaal leeg. Er staat ook niemand bij de halte. De chauffeur doet de deuren open, sluit ze weer en rijdt door. Voorschriften zijn nou eenmaal voorschriften.
Tijd voor de ochtendwandeling. Er is een soort park aan zee met een reuzenrad. Als ik die kant oploop zie ik een bord richting bathing beach. Lijkt me ook wel spectaculair; een badend strand.
Onderweg kom ik langs een van de miljoenen frisdrank automaten die Japan rijk is. Op elke straathoek staat er wel één vol met blikjes koude koffie en wat dies meer zij. Het ijsje smaakt prima.
Het park is echt enorm groot. 3 meren, 5 toiletgebouwtjes zie ik op de kaart. Er is een draaimolen, een reuzenrad en een treintje. Behoudens 3 mensen bezig met harken is er echt helemaal niemand. Het treintje rijdt rond zonder iemand erin. Ergens in het park staat een radio te galmen. Het geeft een beetje een post accocalyptisch gevoel.
Het bathing beach is afgezet met onleesbare bordjes. Daar ik ze niet kan lezen voel ik me niet aangesproken en stap er overheen. Het strand ligt werkelijk helemaal bezaaid met lege blikjes en plastic flesjes. Ik besluit dat ik me terugtrek op het paradijselijke stukje rond de landtong waar mijn eigen tempeltje staat geparkeerd.
Bij het museum is geen teken van leven te zien. Vanmorgen had ik er iemand de ramen zien zemen. Misschien toch? Tot mijn verbazing gaan de schuifdeuren open. Het is een grote zaal met vitrines met mooie kamerschermen, schilderijen en doosjes. Erbij bordjes in het Japans. Moet denken aan het Zen museum zonder bordjes. Het effect is hetzelfde. Ik laat mijn fantasie de vrije loop.
Na het museum is het lunchtijd, hier de hoofdmaaltijd van de dag. Gisteravond een pizzeria ontdekt op 150 meter van mijn thuisje. Lekkere pizza gehad gemaakt door een pizza bakker opgeleid in Napels. Het was een welkome afwisseling na alle soepen en noedels. Ik ga nog een keer. Er is wifi, dus kan ik mijn blog bijwerken en de wekelijkse buddy-bel met Karlijn lukt. Fijn. We hebben het over The artists way. Het boek is een soort leidraad naar je eigen creativiteit, hoe kan je kunstenaar worden? Ik heb er wel lol in om daar mee bezig te zijn. En besef me dat dit schrijven ook een soort creatief proces is. En zo zijn er meer creatieve dingen waar ik van geniet. Beschouw mezelf in elk geval wel als een soort levenskunstenaar. Zo. Met alle onbescheidenheid van dien…
Een van de vragen in het boek is: bedenk 5 gedroomde levens. Wat zou je ook wel willen zijn? Mijn lijstje bestaat uit: kunstenaar/schrijver, internationaal chauffeur, non, webdesigner en hosteleigenaar. Ik besef me dat alles wat ik fijn vind ook deels terug komt in deze reis. Mooi inzicht.
Ik merk dat ik super veel lol heb in het schrijven van dit blog. Op 1 ding na schrijf ik zonder censuur. Voelt wel prima. Een beetje spannend, maar krijg tot zover wel complimenten. Toch ook wel weer prettig, echter niet de reden. Wat mij betreft is dit de ruwe versie. Als ik het beter kan zien en teruglezen op mijn pc maar eens wat bij schaven en dan mooi printen of zo. Besef me dat ik best grote lappen tekst schrijf… Wie weet voldoende voor een (dag)”boek”. Demet schreef me een lief bericht met compliment. En… dat Japanse schrijvers vaak in de ik vorm schrijven.
Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat ik de dag in Kyoto niet had gemediteerd met de app die ik daarvoor gebruik. Na 732 dagen achter elkaar nu dus weer op dag 1. Och… wel mooi ook. Weer iets wat ik iets losser kan laten. Net als mijn dagelijkse dankbaarheidslijstje. Toch ook een vorm van social media eigenlijk. Dan wel echt sociaal. Ben me ook offline bewust van al mijn zegeningen. Mooi om bij stil te staan.
Net heb ik hier een kattencafé ontdekt. Ze waren niet zo knuffelig als gehoopt edoch beter iets dan niets op poezengebied. Wel bijzonder dat er niet ze veel katten te zien zijn in een land waar om het andere huis wel een beeldje staat van een poes met opgestoken pootje. Overigens waren er in Himeji wel heel veel maar die waren duidelijk niet van aandacht gediend. Met de medewerkster van het café een grappig gesprekje over hoe voor te bereiden op de tyfoon. Zij noemt een tyfoon wel exciting. Ik mag hem bij haar thuis komen uitzitten. Het gooit mijn plannen wat in de war maar ik neem de uitnodiging graag aan. Nog 2 dagen hier in de buurt dus.
Zal eens wat lezen over wat er allemaal te doen is.