Wat een trip

De laatste dag. De laatste keren in de metro en trein. Wat is het er rustig. En wat wordt er onderling ook weinig gesproken. Iedereen is op zijn of haar eigen weg.

In de trein merk ik dat ik langzaam weer wat bij ben gekomen. Ik mail met Take care B&B dat ik eerder terugvlieg en dus Naigemutula eventueel ook een week eerder kan komen.

Gisteren nog bedacht dat ik dat niet zou doen om even rustig bij te kunnen komen voel ik vandaag wel weer ruimte. Ik vind het ook wel weer een beetje spannend. Dan kan het maar beter snel beginnen. Weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Maar goed. Het is nu aan hen te beslissen wanneer hij komt. Fijn dat ik daar niet meer over na hoef te denken.

Bij het station van het Digital art museum stappen niet veel mensen uit. Misschien was de waarschuwing om na 3 uur te komen wel overdreven. Hoe dan ook heb ik hem genegeerd. Moet nog verkassen later op de dag. Op straat kom ik nog een andere stel zoekende mensen tegen. Een Amerikaanse met haar 2 kinderen van 10 en 8. Ze wonen op Bali. Haar man kan werken vanuit huis. Ze zijn daar gaan wonen vanwege de Green School die daar staat. Helemaal gemaakt van bamboe en zonder muren begrijp ik. Ik denk leuk excuus zo’n school om in de tropen te wonen. Op mijn vraag hoe het is op school blijkt the math really bad te zijn. Gelukkig. Ook in het paradijs zijn er problemen om je mee te verhouden.

Als we naar binnen mogen blijkt mijn QR code niet te werken om onduidelijke redenen. Als de dame hem uitprint om te kunnen scannen valt bij mij het kwartje. Met mijn telefoon in negatieve kleuren is dat ook wel veel gevraagd van de scanner. Een goede proef bedenk ik me want ook mijn vliegticket is een QR code. Straks dus toch de telefoon terugzetten in normale kleuren dan maar.

Er hangen schermen met uitleg en waarschuwingen. Het is erg donker binnen. De kunstwerken verplaatsen zich. De grond is ongelijk. Het is moeilijk de weg te vinden binnen. En probeer de verschillende kamers vaker te bezoeken. Dat belooft wat.

We mogen naar binnen. Tja… en hoe dan te omschrijven wat je ziet. Muren, mensen en spiegels beschenen door beelden met bloeiende bloemen, wandelende dieren van bloemen, vogels…. Alles beweegt langzaam met muziek op de achtergrond. Wat een bijzondere ervaring. Iedereen loopt verwonderd rond.

Na een tijdje kom ik langs de mogelijkheid om groene thee te drinken. Ik heb dorst dus dat lijkt me wel wat. Na een keus voor Yuyu koude thee te hebben gemaakt krijg ik een klein doosje mee. De thee ruikt heerlijk. Door een van de vele mensen die daar aan het werk zijn wordt ik in het donker naar mijn theekopje geleid. Er zijn nog geen andere mensen. De mevrouw neemt mijn doosje in ontvangst en loopt weg. Even later komt ze terug en schenkt mijn grote glas vol. En dan begint het.
Er groeit een bloem in mijn thee. De bloem gaat open, de blaadjes vliegen weg. Ik neem een slokje thee en zet mijn kopje weer neer. Een nieuw bloemetje. Nog een slokje. Het kopje op een andere plek. Ook daar een bloemetje. En zo worden er overal bloemetjes geplant die open gaan en uit elkaar vliegen. Een magisch geheel.

Na nog wat rond te hebben gescharreld verlaat ik het museum. Om weer terug te gaan opzoek naar het toilet. En dacht ik alles al gezien te hebben plots blijken er nog 3 andere kamers met verschillende ervaringen te zijn.

Als ik het museum verlaat heb ik werkelijk geen benul van de tijd. Het blijkt 2 uur later te zijn. Ook hier stond de tijd stil en vloog die voorbij.

Genoeg gezien voor vandaag en de afgelopen weken. Rechtstreeks naar het hostel om mijn spullen te pakken en me terug te kunnen trekken in de gereserveerde capsule.
Nog een laatste bijzondere ervaring. Een zeer basic en clean geheel. Een lokker met ruimte voor de bagage en een matras in een holte in de muur. Bij het inchecken krijg ik een tasje mee: handdoek, tandenborstel en pasta, een nachtjapon en slippers. En de sleutel van de locker. Als ik veilig en wel in mijn cocon zit sluit ik die af met een rolgordijntje. Zo moet het voelen voor een werkbij, veilig ingebouwd voor de rust periode.
Als ik mijn hoofd op het kussen leg hoor ik de zee ruisen. Uit de speaker maar evengoed wel rustgevend.

 

 

Dat was het dan.

Japan.

Stal mijn hart nog voor ik het zag
Een land
Waar regels bestaan
Om je aan te houden
Waar waarde nog wordt gewaardeerd
En getoond
Waar bergen glooien
En soms gloeien
Waar ik leerde buigen
Zonder te breken
Behalve soms
Een heel klein beetje
Waar ik de barsten zachtjes lijmde
Met de gouden berichtjes van thuis
Waar ik meer diepte zag
In de omgeving
En in mezelf
Waar zen en zijn
Samenvielen
Om weer op te staan
En uit elkaar te lopen
Waar ik geen angst kende
Behoudens door eigen gedachten
Waar ik weg wilde
Om weer terug te komen
Waar ik mijn hart terug vond
Het opende
En het land er in stopte
Ik neem het mee terug
Voorgoed
Verslaafd

Jij hebt een stukje meegereisd door hier te lezen Misschien elke dag, misschien soms een keertje. Ik vond het fijn dat je erbij was en aan me dacht. Dank daarvoor.
En als je me nou ziet. Vraag dan niet hoe het is geweest.
Het valt met geen pen te beschrijven.

Lieve groet,
Jolien