Uitgevogeld hoe ik zonder overstap kan komen bij het doel van de dag. Het Mori art museum. Met de Hibiya lijn tot Roppingo en dan een klein stukje lopen. Fijn zo zonder overstappen.
Ik vermaak me met mensen kijken. Veel mensen in zwarte of donker blauwe pakken. Ben onder de indruk van de ongelooflijke rust in de metro tijdens de spits. Er hangen overal stickers: make sure your phone is in silent mode and refrain from making phonecalls when in the subway/train. Soms wordt dezelfde boodschap ook omgeroepen. In het Engels.
Het is zo rustig dat ik weer een geluidsfragment opneem. Bijna een stilte moment maar soms hoor je de omroeper, de trein of een beschaafd kuchje. Iedereen is aan het lezen, in de telefoon gedoken of aan het slapen.
Dan staan we ineens wel heel lang stil. Er volgt een lange mededeling in het Japans. 1 man stapt uit. We rijden door. Nog een mededeling in het Japans. Plots stapt iedereen uit. Er gaat wederom iets niet volgens plan vermoed ik. Jammer dat ze dit niet ook in het Engels omroepen.
Er is één niet Japans uitziende vrouw die duidelijk wel begreep wat werd gezegd. Als ik haar vraag hoe en wat neemt ze me mee op sleeptouw. Kom. Mijn halte is een paar voor die van jouw. De route dus iets anders dan gepland maar het komt goed. Wat een vreugde zo.
Ze heet Victoria, woont sinds 20 jaar in Tokyo, is inmiddels getrouwd en heeft 3 kinderen. En dat in een stad waar de meeste 1 kind al moeilijk vinden. En ze werkt als consultant. Een bijzondere en aardige vrouw. Van origine is ze Russisch. Ze was hier voor een uitwisseling en toen de crisis 20 jaar geleden… ze is gebleven. Ik zeg in vloeiend Russisch dat ik geen Russisch spreek. Want 20 jaar geleden, crisis, Rusland… Een klik. Jammer dat ze moet werken.
Als ze is uitgestapt blijf ik nog 4 haltes zitten tot mijn halte. Een andere dan voorbereid maar Osmand vertelt me waar naar toe te gaan. Wat een uitvinding toch.
Na een kwarktaart ontbijtje begin ik in de Tokyo view tower. En wat een uitzicht is het. Ongelooflijk. Overal waar je kijkt is de stad. Soms nog laagbouw, een begraafplaats, wolkenkrabbers, wegen, constructiewerkplaatsen. Van boven gezien lijkt de stad toch behoorlijke groene stukken te hebben. Parken en tempels voornamelijk. Daar heb ik doorheen gereden. Maar kijk… andere mensen doen dat ook. Gewoon. Dagelijks.
Ik raak aan de praat met een stel uit Singapore. Ook geen kinderachtige stad maar zij zijn erg onder de indruk van het geheel. Vooral van hoe schoon het hier is. En van het gebrek aan vuilnisbakken. Dat is inderdaad ook mijn hele reis een thema geweest. Waar lever je dat in. Ik steek mijn hand in mijn broekzak en laat ze de schillen zien van 2 mandarijnen. Lollig die herkenning.
Na een uur of 1,5 uit gekeken en door naar het museum. Zo veel musea gezien deze weken en toch is deze weer verassend. En inzicht gevend. De tentoonstelling gaat over de impact van de diverse natuurrampen. Aardbevingen, Tsunamis en overstromingen. En hoe kunst helpt bij het in kaart brengen en verwerken.
Er is een klein jongetje met een hevige woede-aanval. Nog voor dat hij wat deed werd al gezegd dat hij de foto’s niet mocht aanraken vertelt zijn moeder. Het is zijn karakter, juist iets willen als het niet mag. Ze is Chinese en woont hier sinds 2 jaar omdat haar man hier werkt. Ze spreekt geen Japans. Ze is geloof ik wel blij dat ik een gewoon kletspraatje kwam maken. Hoop voor haar en het ventje dat zijn drang om tegen regels in te gaan wat afzakt. Er zijn nogal wat regels hier.
Bij de uitleg van een ander kunstwerk staat een man uitvoerig te gapen. Boeiend stuk? Gisteren aangekomen dus jetlag zegt hij terug. Leuk, hun avontuur gaat beginnen. Denk dat deze tentoonstelling een mooie start is.
In een van de kamers ligt een boot. Het is een kunstwerk in wording. Iedere bezoeker wordt gevraagd een boodschap over vrede achter te laten. Leuk om zo een mini bijdrage te leveren aan een prachtig geheel:
Na het museum nog de mogelijkheid om op het dak te gaan. 55ste verdieping. Een populaire atractie in Tokyo. En warempel… als ik er ben, ben ik er op 2 bewakers na helemaal, je raadt het al, alleen. Briljant. Ze zeggen dat het eigenlijk gesloten is want regen. En inderdaad ik voel een mini drupje nevel in de 10 minuten dat ik daar ben.
Lunch met uizicht over de stad. Er is een Engels menu. De zalm met safraansaus wil ik wel besluit ik. De dame in de bediening spreekt weinig Engels geloof ik als ik mijn keus aanwijs en voorlees. Ze kijkte erg vertwijfeld. En opgelucht als ik in plaats van Salmon fish zeg. Dat woord herkent ze wel. Als ze weg is zie ik de kleurcodes van de kaart. Geel voor pasta, rood voor vlees, blauw voor vis en groen voor de salade. Zou handig zijn voor haar dat te weten. Scheelt denk ik heel wat stress.
Na de musea mijn ogen de kost gegeven op straat en in de winkels. Er zijn hier veel mensen die met zorg een uniek uiterlijk verzorgen. Veel verschillende kapsels ook bij de mannen. Een gevarieerd beeld ook in de kleding. Ik kan geen echte trends gewaar worden. Behalve 2: Louis Vitton is uit de mode. In de tweedehandswinkel staat er een vitrine mee vol gestouwd. En je verkleden als schoolmeisje is ook passe. Ik zie er 1. En dat is duidelijk een verloren ziel uit Engeland of zo. Denk dat zij een hele illusie armer weer teruggaat.
Nog iets wat opviel was één man die zijn rugzak op zijn buik droeg met zijn arm er overheen. De schat. Vast net aangekomen en nog niet bekend met de veiligheid hier. Waarbij ik gelijk denk aan, note to self, morgen op Schiphol wel weer oppassen.
Dan als laatste door Takeshita Street voor ik naar huis ga. Een combinatie van het grote bord lezen met Dyslexie en de spullen die ze verkopen maken dat ik me afvraag of een jolige Japanner de naam heeft bedacht.
Take shit a street.
Op de terugweg bij de metro een zuchtend Engels stel. Valt niet mee he dat ov hier? Nee,barst hij los. Gelukkig vanaf morgen op een cruise waar alle uitstapjes zijn geregeld. Je moet er toch niet aan denken dat je anders de boot mist? Nee, maar niet aan denken inderdaad.
Als ik terug ben in het hostel is het al laat. Wat schrijven en kletsen. Mijn kamergenootje is 22 en komt ui Melbourne. Geloof dat hij zich wat verloren voelt in het leven en in Tokyo. Aardig joch. De kaartjes voor het digital art museum zijn al uiverkocht dus ga toch alleen.
Een laatste mindbending beleving hier denk ( en hoop) ik. De dag vangt aan.