Wifi!

In de garage bleek een fout gemaakt. Verkeerde olie in verkeerde opening. De jongeman die de fout had gemaakt deed daarna super zijn best. Letterlijk op zijn tenen rond rennend. Had al gezien dat zijn collega zijn hoofd schudde over iets. Het werd echt duidelijk toen ik de auto moest starten. Het voelde gelijk al anders dan eerder. Hij wilde niet achteruit rijden ondanks wat gas geven en schoot toen ineens naar achteren. De 7 gereden meters voelden erg angstaanjagend. Ik ben uitgestapt en heb gezegd dat ik de auto zo niet mee wilde.

Durf te wedden dat ze dachten dat het lag aan de rare rijstijl van die rare toerist. Tot dat ik de eerder hoofdschuddende man zelf de bus liet besturen. Zelfde probleem, een grote schok vooruit en plotseling heeeeeel veel witte rook.
3 uur later, onrust bij hen en bij mij, was het probleem opgelost en kon ik weg. Inmiddels 8.30 midden in Kyoto zonder parkeerplaatsen met goede overnachtingslocaties voorzien van toiletgebouw. Uiteindelijk geparkeerd bij een theater en daar illegaal in de bus overnacht.

Van schrik dus wakker om 4 uur. Na het achter laten van een geurvlag dus ook maar verder in actie gekomen. Waardoor ik om 6 uur een centrale parkeerplek voor de dag heb gevonden en aan de sjouw kon. Op naar het eerste doel van de dag. Een van de beroemdste tempels met een ontelbare hoeveelheid rood-oranje poorten om onderdoor te lopen. Later hoor ik dat het er 1000 zijn. Valt me nog mee.

Wederom is het nog rustig door de vroege aankomst. Na een flinke tippel was ik er om 8 uur.

Om zes uur uit bed
Geeft ruim voldoende tijd voor
Oeverloos dwalen

Ook op deze locatie is schade door de tyfoon te zien. Omgewaaide bomen en, aan de restanten van houtstompjes te zien, ook heel wat poorten.
Het ruikt er zalig. Vers gezaagd hout. Hier en daar rook van vuurtjes waar het hout mee wordt opgeruimd. En in de tempels naar wierook.

Het is een heel complex van 5 tempels en een ontelbare hoeveelheid altaren, beelden, tableaus met uitgehakte teksten en zen tuintjes. Bij een van de meer afgelegen altaren hangen briefjes. Admission forbidden for non worshippers. Ik beschouw mezelf niet als aanbidder van iets behoudens Japan en mijn poezen maar vermoed dat ze dat niet bedoelen. Deze sla ik dus netjes over.

Op de terugweg ontmoet ik Josh. Waarschuw hem dat die route doodloopt. Aardige, jonge gast uit Amerika. Hij heeft net de luchtmacht verlaten. De rest van de complexen bezoeken we samen. Vermoed dat hij het ook wel gezellig vindt. Als ik mijn tempelboekje laat stempelen nemen we afscheid. Het is inmiddels een drukte van jewelste. Wat een omzet zal hier toch ook worden gedraaid. Je kan van allerlei prullaria kopen. Mini poortjes, beeldjes van vossengoden, allerlei andere beeldjes, gelukszakjes die beschermen tegen onheil, het houdt niet op.
De man die mijn stempel met teksten maakt is net zo rustig. Heel geconcentreerd zet hij de tekens met zwarte inkt. Ik vraag me af hoeveel hij er per dag maakt. En of hij nou nooit eens in een rebelse bui wat anders neer tekent, de gemiddelde toerist spreekt geeneens Japans. Laat staan dat ie het kan lezen….

Het volgende vlaggetje op de kaart heb ik gezet bij het museum voor moderne kunst. Onderweg loop ik weer langs de rivier.

Mijn voeten doen inmiddels pijn, dus loop een stuk op blote voeten. De stenen voelen lekker koel. Van de fietsen langs de rivier staat ongeveer de helft niet op slot. Onder één van de vele bruggen ligt een stapel yoga-matten klaar. Wat een ongelooflijk fijn land is dit toch.

De tentoonstelling doet me wat denken aan Rob Ross. Het valt niet echt bij mij in de smaak. Drommen Japanse bezoekers blijven gebiologeerd staan kijken. Zo zie je maar. Smaken verschillen.
Na het museum de laatste missie van mijn verblijf in Kyoto. Ik wil graag een deken vinden voor als het straks nog kouder wordt in de bus. Nergens te vinden. En dat in een land zonder verwarmingen. Nu ben ik dus de trotse eigenaar van een lekker warme flanellen soort jurk. Hoop dat het voldoende zal zijn.

Moe maar toch redelijk voldaan scharrel ik terug naar de bus. Het regent inmiddels best fors. Mooi om weer door te reizen.
Na lang zoeken naar een plek ben ik het zat. Ik besluit een onsen op te zoeken en daar na een wel verdiend bad gewoon lekker te slapen op de parkeerplaats. Daar aangekomen kijk ik op mijn stappen teller. 45547 stapjes 35 kilometer gelopen. Op slippers.

Heeeeeeeerlijk geslapen.

 

De volgende ochtend weer om 6 uur onderweg. De route ingevoerd op mijn inmiddels aangeschafte offline kaart van Japan. Doel is Himeji. Klopt volgens de eerste bordjes. Op een gegeven moment voel ik nattigheid en check. Blijkt dat ik per abuis Kyoto weer had ingegeven.

Onbekend terrein
Verdwalen gaat gemakkelijk
Zoeken geeft inzicht

Uiteindelijk kom ik op de plaats van bestemming. Een in ere hersteld kasteel, een gigantisch complex.
Eerst wil ik graag het ernaast gelegen museum voor moderne kunst zien. Er staan een aantal borden, allemaal Japans. Waar ik de ingang zie is een blauwe tunnel die ik in loop. Na een bocht sta ik weer buiten. Vermoed dat de borden iets zeggen over een sluiting.

Ik besluit eerst naar de naastgelegen tuinen te lopen. Ze zijn prachtig aangelegd en keurig onderhouden. Het water is kraakhelder en vol met grote Koi karpers. Op een van de bruggen is een fotoshoot gaande van een geisha. Prachtige Kimono, elke haar in de plooi en op wiebelslippertjes. God verhoedt dat je eens een grote stap zou willen maken…. Een beetje dubbel vind ik het. Mooi die traditionele stijl maar het heeft toch ook wel wat weg van een dwangbuis.

In het theehuis kan ik een theeceremonie meemaken. Op een papiertje staat hoe het moet. Eerst alles in ontvangst nemen met een buiging naar degene die serveert. ( Een jonge vriendelijke vrouw in Kimono ). Dan de lekkernij opeten met het bijgeleverde bamboe prikkertje. De theebeker oppakken met de rechter hand en plaatsen op de linker handpalm. De afbeelding bekijken en dan deze wegdraaien. De thee opdrinken tot de laatste drup met beide handen tegelijk de beker vasthoudend. Gelukkig legt de jongedame me ook een en ander uit. Ze wordt begeleid door een iets oudere dame die schuin achter haar zit. Ze fluistert iets. De jongedame vraagt waar ik vandaan kom. We hebben een klein gesprekje. Ze verteld dat ze volgend jaar naar Europa gaat. Op mijn uitnodiging om dan ook naar Zutphen te komen reageert ze enthousiast. Vast niet volgens protocol maar met toestemming van de iets oudere dame wordt mijn nummer genoteerd. Nog een foto op haar verzoek en ik ga weer verder. Ben benieuwd of ik van haar zal horen.

Overigens vertelde ze ook dat er weer een tyfoon richting Japan onderweg is. Handig om je op voor te bereiden lees ik later op internet. Hoe? Dat stond er dan weer niet bij.

Ook de lunch nuttig ik in de tuin. Naast ramen van plafond tot de grond. Er achter de vijver met vissen, in herfstkleuren veranderende Acers en een waterval. Wauw.
Voor het bezoekje aan het kasteel komt er een migraine opzetten.

Het kasteel wandel ik vrij vlot door. De geplande tempel laat ik voor wat die is. Op naar de volgende onsen.
Op een stukje paradijselijk Japan uitstekend in zee, naast een tempel. Wat een plek.

De onsen is duurder dan normaal. 1700 yen. 13 euro en 60 cent. Daarvoor wel bijgeleverd een handdoek. Het uitzicht is onwaarschijnlijk mooi. Een infinity pool kijkt uit over de baai. Er liggen in de verte wat eilanden. Dichterbij staat een klein vuurtorentje op een rots. Nog weer dichterbij een vissende reiger. In de zee schittert het laatste restje zonnestralen. Uit het water springen vissen. Zo te zien op de vlucht voor iets, want dan is de rug van een groter dier zichtbaar.
Vanuit het ligbad hier de zonsondergang zien. Wat een zegen.
Foto’s nemen in een onsen is strikt verboden. Er is na zonsondergang maar 1 andere dame in de kleedkamer. Ik signaleer of het goed is. Eerst schudt ze van nee. Iets later gebaart ze: doe toch maar maar sssssstttt… Voelt toch fijn om een medeplichtige te hebben. Op mijn mobiel zie ik een heel heldere foto. Benieuwd hoe het er uit ziet als normale foto.

De hoofdpijn houdt aan. Dat in combinatie met de locatie…. Ik blijf hier nog een dag. Nu echt!