3 voor de prijs van 1…

23 september
De gevonden parkeerplaats blijkt een prachtige locatie voor het zien van een zonsopkomst. Ik probeer in de avonden wakker te blijven door te schrijven en te lezen. Met wisselende mate van mislukking. Het wordt om 6 uur donker. Om 8 uur wil mijn hoofd eigenlijk slapen. Om 9 uur geef ik de worsteling om wakker te blijven meestal op. Soms lukt 10 uur. Het troost me dat ik niet de enige ben. Veel van de mede-parkeerplaatsbewoners beginnen met het poetsen der tanden om 8 uur. Wakker worden is wat mij betreft een stuk makkelijker. Ergens tussen 4 en 6. Ook daarin ben ik niet de enige. Meestal is iedereen om 6 uur wel uit de veren.
Het vroeg opstaan maakt dat ik meestal vroeg ben op mijn eerste ontdek je plekje. Deze dag eerst een uur gereden. Ben er om 8 uur. Het is de Kenroku-en zen tuin in Kanazawa.
Ondanks dat ik zo vroeg ben zijn er best al veel andere toeristen. Er zijn ook 2 tuin mensen aan het werk. Een man en een vrouw. De paden worden fanatiek geharkt. Krrrrr krrr krrrr. Met een ouderwetse bamboe hark. Elk verdwaalde naaldboomnaald wordt gespot en verwijderd. Zou het stressvol werk zijn? Iets van argh weer een blaadje verdwaald? Of juist super rustgevend?
In de perken staan bomen verspreid alsof ze spontaan zo zijn opgekomen maar toch mooi verdeeld. Hier en daar een mooie rotspartij of losse steen. De grond is bedekt met mos. Ik ben dol op mos; het is zacht, mooi van kleur en met een beetje fantasie kan je een heel oerwoud zien in een klein stukje. Inclusief allerlei bewoners natuurlijk. Merk toch dat ik nog weer een extra soort herwaardering voor mossen krijg. Neem me voor thuis m’n terras nooit meer van mos te ontdoen. Vind het leuk hoeveel gelijkenis er ook in de diversiteit aan planten is. Veel herkenning van planten uit Nederlandse tuinen. Afgewisseld met allerlei exotische soorten, dat dan weer wel.
Om 10 over 10 aan gekomen bij het museum voor contemporary art. Het is om 10 uur open gegaan en er staat een werkelijk enorme rij. Ik sluit me aan. Na 5 minuten nog geen beweging gooi ik het plan om. Eerst maar koffie met een taartje. Weer gekeken maar nog geen verbetering dus begeef ik me naar het Suzuki museum. Een zeer strak modern gebouw. Het is een museum over zen en heeft niets met het automerk te maken. Dhr Suzuki werd eind 19e eeuw geboren en blijkt een rol gespeeld te hebben in de kennismaking van het westen met zen.
In het kader van de hoogste uitzondering neem ik een audiotour mee. Ik loop een lange gang door met halverwege een glazen uitbouw richting strak aangelegde tuin. Als ik bij de eerste kamer ben en klaar sta voor het eerste portret druk ik op knopje 1. Ik snap niet wat de mevrouw bedoelt. De vriendelijke heer die wacht houdt in de eerste kamer legt het me uit. Ik begin dus weer vooraan nog voor de gang. Hoezo zen rust denk ik… loop nog steeds te snel.
Het is een mooie tour. Niet lang maar met uitleg waarom er geen bordjes hangen bij de diverse tentoongestelde werken. Een uitnodiging om zelf te denken. De tweede kamer is de studeerkamer met daarbij boeken en een simpel bloemstuk. Ik pak een briefje en het potlood dat erbij ligt. Het schrijft fijn. Ik kijk naar het merk. Mitsubishi pencil lees ik. Te mooi om niet een foto van te maken.

Een zen museum
Suzuki’s filosofie
Mitsubishi schrijft

Dan de tuin in aan de achterkant. Een enorme 2 cm diepe waterpartij die spiegelt. Om de paar minuten een bubbel met uitdovende golfjes. Had eerder bedacht dat mijn paniekvlagen minder hevig zijn en sneller uitdoven. Past mooi bij dit beeld.
Iets verderop raak ik aan de klets met Onur. Jongeman uit Turkije maar nu sinds een jaar in Tokyo. Bachelor architectuur met nu een trainingsplek in Japan. Dan komt er een mevrouw met een roze helliumballon de hoek om. En nog één… en nog één… dan een man met roze ballon en dan blijkt er een onuitputtelijke voorraad te zijn. Denk zo’n 60. Overweeg even te wachten tot de menselijke slang zich door het museum heeft geslingerd maar ga toch voor de herkansing van het museum voor moderne kunst. De rij wel iets gekrompen maar niet veel. Tja… dan toch maar een mindful momentje. Hoe is het om in een lange rij te staan? Na 25 minuten sluit Onur achter aan. Ik stel voor dat ik 2 kaartjes haal. Gezellige gast. Sommige kunstwerken vind ik vernieuwend maar een deel ook niet de naam kunst waard. Eén kamer is vol gemaakt met blokken van samen geperst papier. Het vormt een soort doolhof. Lijkt me dat die blokken een goede isolatiewaarde zullen hebben. Ze zouden beter voor de huizenbouw gebruikt kunnen worden….
De middag rijd ik nog weer een uurtje verder. Na een onsen bad is het heerlijk slapen op een drukbezette parkeerplaats. Blijkt dat daar ook een Onsen is. Had ik dat geweten… Bedenk dat het wel een mooie plek is om 2 of 3 nachtjes te blijven.

De volgende ochtend bekijk ik wat er te doen is in de omgeving. Een tempel, een kasteel bij een leuk plaatsje en een opgraving. Gezien het doel van mijn reis lijkt bezoek aan de tempel mij wel een goed begin. Vroeg wakker en dus vroeg op pad. Als ik aankom bij een van de parkeerplaatsen is deze leeg op één andere auto na. De overige tig parkeerplaatsen zijn ook nagenoeg leeg. Hemel wat een hoeveelheid parkeerplaatsen. Dat zegt vast iets over de hoeveelheid bezoekers… Het is dan ook een beroemde plek om een training te kunnen volgen. Het was iets wat ik voor vertrek had overwogen. Bedacht dat een retraite ook prima in eigen achtertuin kan in plaats van in Japan. En het leek me een beetje een vlucht van mijn eigen reisplan. Nu blij met die wijsheid. Rust zoeken tussen drommen toeristen kan ik ook zo oefenen…
Voor het bovenste gebouw van het tempelcomplex is een zentuin. Een mooie plek om te mediteren lijkt me. Een mooi uitzicht. Eén van mijn favoriete meditatiepraatjes die ik heb mee genomen heet : don’t try to be mindfull. Ik moet denken aan wat de man zegt. What is it like to see?
Op het moment dat ik genietend van het uitzicht dát denk lijkt de wereld ineens meer driedimensionaal dan ervoor. De diverse lagen in het uitzicht vallen meer op. Overigens heeft hij het in dat praatje ook over een Total Internal Shit-storm. Een mooi woord vind ik dat. Fijn herkenbaar ook. En een leuker woord dan paniekaanval.
In een van de zalen is een ceremonie gaande. Het is een prachtige zaal in het midden van een groot gebouw. De houten palen zijn enorm. De hoeveelheid gebedsplaatjes ook. En de 5 (!) gouden kroonluchters zijn ook wel aardig… Onder die gouden hemel zitten 2 rijen van monniken. In het midden nog een monnik en een monnik die het gewaad van de voorste iets optrekt als deze wil gaan zitten.
Aan het eind van de rechter rij een monnik bij de gong en aan de linker kant een monnik bij een houten blok. In het midden van dit afgeronde blok zit een holte met een spleet tot aan de buitenkant. Het doet me denken aan een kikker. Het blijkt een instrument om een maat aan te geven.
Als de gong heeft geluid begint de man met een grote stok er gelijkmatig op te slaan. De monniken reciteren. Eéntje heeft een spiekbriefje. Begrijpelijk. Het duurt lang en is aaneen geweven. Wanneer ze ademen is me volslagen onduidelijk. Na een hele poos onverstaanbare klanken een abrupt einde alsof een ballon leegloopt.
Het is 10 uur geworden en beredruk. Het lijkt me een goed moment om door te trekken.
Op naar het kasteel een mooie route door groene bossen afgewisseld met dorpjes en rijstvelden. Het kasteel is een replica. Mooi gemaakt en door de locatie op de berg een prachtig uitzicht.

Zweven door de lucht
Een arend, aanval door kraai
Blijkt toch op de vlucht.

In het naastgelegen dorpje is alles dicht. Op mijn zwerftocht door de straatjes kom ik een klein oud vrouwtje tegen. Ik schat haar een jaar of 80 maar waarschijnlijk is die schatting niet betrouwbaar. Als ze mij ziet gooit ze haar armen in de lucht en zegt iets. Ik denk “wat ben jij GROOT’. Ze kijkt een beetje verbaasd. Wijst naar mijn borst en naar haar hoofd en scharrelt naar me toe. Met haar hoofd bijna tegen mijn borst meet ze en knikt en kwebbelt. Dan buigt ze voorover een raakt mijn grote tenen aan en de tenen ernaast. Ze zegt van alles en lacht. Misschien passen haar voeten wel in mijn tenen volgens haar. Ze vertelt me nog meer. Dat ik er geen chocolade van kan maken maakt haar niets uit. Ze is duidelijk in haar sasje. Ikzelf ben dat ook maar dan natuurlijk wel in mijn SAS…. We nemen afscheid en scharrelen allebei door. Mooi momentje.

Van nietig gevoel
Door natuurschoon alom
Veranderd in reus

Doorgereden naar de opgraving ben ik mild teleurgesteld. In een veld zijn stenen te zien. Netjes bijna ondergewerkt in een veld van asfalt. Haalt de romantiek wel wat weg. Er zwemmen wel enorme Koi karpers in de gracht er om heen.. Een jongetje geeft mij wat voer zodat ik ook wat kan geven. Wát een aardige mensen toch hier.
Er staat ook een prachtige Acer beginnend te verkleuren. Het lijkt me wel leuk om thuis een bonsai projectje te beginnen dus neem een zaadje mee. Vermoed dat ik er na mijn trip niets mee zal doen maar in het kader van leven in het nu geniet ik van de vondst. Moet gniffelen. Ben door broerlief wel eens beschuldigd van enige hoarding. Op het moment voel ik me inderdaad een kleine hamster. Ik sleep van alles mee in mijn holletje. H e e r l i j k gevoel van vergaren. De gewichtsbeperking van mijn bagage dwingt me te zijner tijd wel weer tot loslaten.
In dat kader laat ik wel weer iets anders los. Het plan om te blijven op de plek van gisteravond. Inmiddels weer zo’n 50 kilometer naar het zuiden dus vind dat zonde om heen een weer te rijden. Toch al gauw zo’n 2 uur.
Wel eerst weer zoeken naar een nabij gelegen Onsen. De mooiste zover. Midden in de bossen met een buitenbad met uitzicht op een zen tuin met daaromheen enorme bomen. Zo’n Japans badhuis is een beleving op zich. Ze noemen het samen zijn daar naakte vriendschap. Weer zo’n mooie term. Het is bijna een soort religieus ritueel van reinigen en schrobben voor je het bad in mag. Gezellig met zijn allen op een rijtje. Geloof dat ik in mijn leven nog niet zo schoon ben geweest. Na deze reis toch weer frequenter sauna bezoek. Al dan niet met naakte vriendschappen.

Samen blootstaan aan
De golven van het leven
Een naakte waarheid

De dag eindig ik op een parkeerplaats in een dorp. Dit keer maar één andere camper. En heel veel personen auto’s en ontmoetingen van bestuurders. Veel buigingen ook.

Wakker door enthousiaste regen. Eerst toch nog even een keer mijn mail checken. Mijn nieuwe huisgenoot is 23 en komt het eerste weekend na mijn reis logeren. En ik heb weer een mooie haiku gekregen van lieve buurvriendin Suzanne:

Is confrontatie
hetzelfde als bezinnen
of combinatie?

Eentje om onderweg op te kauwen.
Langs een prachtige baai. Als ik 5 minuten moet zoeken naar de route met motor uit en licht aan blijkt mijn accu leeg. Zegt vast wat over de levensduur van de accu. Fijn begin van de dag zo om half 9. Na wat telefonisch contact weet ik waar de startkabels liggen. Mijn hulpeloze blik doet wonderen… Ik krijg hulp van een super aardige jongeman. Een zak dropjes als dank en ik rijd door naar het zuiden.

Richting Kyoto. Een idyllisch dal iets ten noorden lijkt me een mooie bestemming.
Tot dat ik er aankom. Van gewone huis-tuin en keuken toerist terstond bevorderd tot ramptoerist. Wat een ravage heeft de Tyfoon hier aan gericht. Enorme bomen geknapt als lucifers, elektriciteitspalen die liggen. Als ik een kans zie keer ik en vertrek weer.
De dag vordert aardig. Dan maar verder gebruiken voor praktische zaken in Kyoto. Wasje gedraaid en naar de garage om de olie te laten verversen in opdracht van het verhuurbedrijf. Het heeft aardig wat voeten in aarde.
Geeft me mooi de tijd de afgelopen dagen en vandaag voor mezelf door te lopen en beschrijven.
Een belangrijk inzicht van vandaag is de noodzaak voor contact met mensen de me lief zijn. Familie, vrienden, bevriende collega’s en buren. Het houd me geestelijk gezond. Tot een bepaalde hoogte dan toch in elk geval….
Ooit eerder een maand in Rusland geweest. Bedacht me dat dat dit jaar 20 jaar geleden is geweest. Het heeft mij en denk ik ook mijn levensloop erg beïnvloed. Denk dat dat naast de toen gespannen situatie daar ook vooral lag aan het gebrek aan contact met thuis. In tegenstelling tot nu zo voelde ik me afgesneden van alles en iedereen. Een gevaarlijk gevoel.
Nog meer voeten in aarde. Op moment dat zij klaar zeggen te zijn en mij weg laten rijden doet de motor raar. Ik laat de mecanicien er in rijden. Hortend en stotend met hevige walmen uit de knalpijp. Tijd voor verder onderzoek.
De conclusie van het nadenken over de haiku en mijmeren over het verleden is dat het heden me daarmee confronteert en hoeveel inzicht me dat geeft. Het maakt dat ik weer bewuster ben van wat voor mij belangrijke waarden en behoeften zijn.