Na een goede nacht slaap wakker met een verdrietig gevoel. Ik ging er al wel vanuit dat ik mezelf geregeld tegen zou komen, maar had gehoopt dat het vaker zou worden afgewisseld met het tegenkomen van anderen. Na het nodige doorleven, om maaar niet te zegggen zwelgen, en wat mooie woorden van mensen die me lief zijn kom ik in actie. Mediteer eerst en voel dat het wat zakt. Wat heb ik nodig om me beter te voelen? Eerst maar eens de boel kuisen. Gisteren gezwicht voor de aanblik van een klein vegertje, gemaakt van rijststengels vermoed ik. Het komt goed uit. Het “matras” heb ik omgedraaid in de hoop dat die kant wat minder belegen is.
Verdriet mag er zijn Rustige acceptatie Geeft weer goede zin
Dan zoek ik uit waar ik nu eigenlijk ben beland op mijn vlucht. Het blijkt in Obuse te zijn. Nou had ik dát gisteren wel gezien maar toen wist ik nog niet dat het een leuk stadje is met welgeteld 5 musea.
Ik ga op pad door het park. Er blijkt een evenement gaande te zijn. Een volslagen nieuwe wereld, die van de ‘slack rope’ als ik de naam goed onthouden heb. Een soort koorddansen maar dan voor gevorderden. De jongens en meisjes laten zich er op vallen, stuiteren terug, doen een salto, dan een twister en stuiteren zo door. Het lijkt me niet allemaal even comfortabel als ik het zo bekijk maar ze zien er wel uit alsof ze zich vermaken. Ik kijk mijn ogen uit.
De volgende nieuwe uit de kluiten gewassen hobby ontdek ik als ik aan de klets raak met Rod. Een Canadees die sinds 4 dagen in Japan is met een werkvisum van een jaar. En dat om zijn Kendama kunsten te vertonen en de Kendama te verkopen vermoed ik zo. Een Kendama ziet er uit als een soort Japans poppetje. Het hoofd zit los van de romp maar vast met een touwtje. En je kan er allemaal trucjes mee doen. En daar kan je dus je brood mee verdienen. Grappige ontdekking. Nu ik me toch bezin overweeg ik gelijk een carrièreswitch en schaf er een aan. Handige verkoper die gast. Ben gevallen voor het ontwerp van zijn maat Kota.
Op bezinningsreis Door toevalligheid ontstaat Een ontdekkingsreis
Kota helpt me en passant nog met 2 andere praktische vragen. Wat de dame in mijn busje me toch elke keer vertelt als ik ga rijden. En hij belt met Naomi. De Japanse dame die voor me zong in de kerk. Ze heeft me bij haar thuis uitgenodigd maar er zijn communicatieproblemen. Met als gevolg dat ik niet weet waar dat huis staat. Die ochtend spreek ik met haar dochter die wel Engels spreekt af dat ze me het adres mailt. In de loop van de middag belt Naomi weer als ik midden in een haarspeldbocht zit. Waarschijnlijk toch niet gelukt dus. Heb wel een vermoeden waar het is, dus nog de tijd om weer andere pogingen te ondernemen.
Uiteindelijk kom ik bij het eerste museum aan. Het Hokusai museum. Het is een prachtige tentoonstelling over houtstempelkunst, gemaakt door de man die Van Gogh, Manet en anderen inspireerde. De aanrichter van het Japonisme laat ik me vertellen door de Nederlandse kenner. Het is een mooi gemaakte documentaire. Vermoed dat iedereen zijn werk wel eens heeft gezien. Een feestelijk cadeautje. Ook om te ontdekken dat ik toch weer kan genieten van kunst. Zo lang het maar niet meer gepaard gaat met oeverloos verdwalen.
Door goede nachtrust, Toeval, en tijd om te zien Toch nog kunstminnaar
Nu ben ik aangeland op een camping bij Togakushi. Kyomi stuurde me een bezoek aan het altaar hier na als tip. Het is een prachtige bosrijke omgeving. De eerste blaadjes zijn aan het verkleuren. Nu al mooi. Ik ben dol op de herfst. De camping ligt nog een stuk de berg op. En zo hoog als het hier is, zo daalt de temperatuur. Het is nu om half 8 ’s avonds 12 graden buiten. Lekker fris dus na het plakkerige weer. Zonet mijn bed toch weer omgehusseld tot hopelijk warme cocon. En anders hoop ik dat de verwarming het doet vannacht… Mocht dat zo zijn dan blijf ik hier denk ik een dag of 2.
Kampvuurtjes knappen Mossige geur, blad verkleurd Genieten is groots