De andere ogen

Al tijden erger ik me aan mijn eigen enthousiaste hoeveelheid smartphonegebruik. Het lijkt me zalig om dat kreng alleen maar functioneel te gebruiken, maar toch laat ik me er elke keer weer in gezogen worden. In het dagelijks leven wil ik dat niet meer maar al helemaal tijdens deze reis.

Via één van de geliefde/gehate sites las ik echter een artikel op de Intermediar.  En ik kreeg hoop… Wat als dit ook voor mij zou werken? De telefoon in negatieve kleuren en de verslaving zou oplossen als sneeuw voor de zon.

Was het maar zo mooi. Ik kijk nog te vaak en als ik dan kijk toch ook weer te lang. De excuusjes zijn legio. Nodig voor het werk, ik verwacht een berichtje, wat als, maar dan… Zucht…

Wel gaf het me een idee. Ook alle foto’s die ik maak of ontvang zie ik in negatieve kleuren. Het ziet er allemaal totaal anders uit. Kunstig soms eigenlijk wel. Het maakt dat ik veel bewuster moet kijken wat ik nou eigenlijk zie.

Zo ontstond het volgende plan: mijn telefoon laat ik staan op de stand “negatieve kleuren”. Het is tegelijk de enige camera die ik meeneem. Als ik de foto’s upload naar de pagina zien jullie ze als normale foto’s. Pas aan het eind van mijn reis zal ik ze zelf zien zoals ze hier staan.

Ik ben nieuwsgierig wat het betekent om zo foto’s te maken. Let ik meer op de compositie? Of zal ik er gewoon veel minder nemen om dat de echte wereld zo mooi is, en alles door deze ogen bekijken toch een beetje raar. Of misschien vind ik sommige ‘negatieve’ foto’s wel mooier dan de normale.

En wat betreft het overige gebruik van die telefoon; de kosten in Japan voor mobiel gebruik zijn bizar hoog. Mijn budget beperkt. Ik neem aan dat dat me helpt om te bezinnen voor te beginnen met gebruik.