Plan voor de eerste nacht….
Sinds 2009 heb ik diverse mensen bij mij thuis ontvangen als logés. Omdat ik verwacht dat alleenreizen door Japan soms best eenzaam kan zijn heb ik mijn trip op Couchsurfing.com gezet. Op hoop van zegen…
Die kwam: De eerste nacht ben ik uitgenodigd om bij een echtpaar in het centrum van Tokyo te overnachten.
Vind het spannend en verheug me. Het lijkt me een mooie start van de kennismaking met een ander cultuur.
Geruststellende woorden
Nu mijn vertrekdatum nadert loopt de spanning wat bij me op. Iets wat ik best ken van mezelf als ik alleen op reis ga. Gelukkig weet ik ook dat, zodra de deur achter me is dichtgetrokken, de zenuwen landen en er rust ontstaat.
Ik moet denken aan iets wat mijn zus altijd zei; “je moet elke dag 1 ding doen wat je spannend vindt”.
Ik doe al tijden niet dagelijks iets wat ik spannend vind dus het wordt de hoogste tijd. Maar toch… Af en toe vliegt het me aan.
En dan komt er een mailtje binnen van De Correspondent:
De Japanse cultuur lijkt veel meer op het westen dan we denken.
Vanavond maar eens naar luisteren. Het stelt me nu in elk geval al wat gerust.
De andere ogen
Al tijden erger ik me aan mijn eigen enthousiaste hoeveelheid smartphonegebruik. Het lijkt me zalig om dat kreng alleen maar functioneel te gebruiken, maar toch laat ik me er elke keer weer in gezogen worden. In het dagelijks leven wil ik dat niet meer maar al helemaal tijdens deze reis.
Via één van de geliefde/gehate sites las ik echter een artikel op de Intermediar. En ik kreeg hoop… Wat als dit ook voor mij zou werken? De telefoon in negatieve kleuren en de verslaving zou oplossen als sneeuw voor de zon.
Was het maar zo mooi. Ik kijk nog te vaak en als ik dan kijk toch ook weer te lang. De excuusjes zijn legio. Nodig voor het werk, ik verwacht een berichtje, wat als, maar dan… Zucht…
Wel gaf het me een idee. Ook alle foto’s die ik maak of ontvang zie ik in negatieve kleuren. Het ziet er allemaal totaal anders uit. Kunstig soms eigenlijk wel. Het maakt dat ik veel bewuster moet kijken wat ik nou eigenlijk zie.
Zo ontstond het volgende plan: mijn telefoon laat ik staan op de stand “negatieve kleuren”. Het is tegelijk de enige camera die ik meeneem. Als ik de foto’s upload naar de pagina zien jullie ze als normale foto’s. Pas aan het eind van mijn reis zal ik ze zelf zien zoals ze hier staan.
Ik ben nieuwsgierig wat het betekent om zo foto’s te maken. Let ik meer op de compositie? Of zal ik er gewoon veel minder nemen om dat de echte wereld zo mooi is, en alles door deze ogen bekijken toch een beetje raar. Of misschien vind ik sommige ‘negatieve’ foto’s wel mooier dan de normale.
En wat betreft het overige gebruik van die telefoon; de kosten in Japan voor mobiel gebruik zijn bizar hoog. Mijn budget beperkt. Ik neem aan dat dat me helpt om te bezinnen voor te beginnen met gebruik.
Hoe het wilde plan begon…
Ooit zag ik The Karate Kid (1984)
Deze scene is mij altijd bijgebleven. In elk geval de tekst.
Wax on, Wax off. Remember to breath.
Nu ik het filmpje weer zie vermoed ik dat deze zich afspeelt in de Verenigde Staten maar kniesoor die daar op let. Mijn fascinatie voor Japan is toen begonnen.
In 2015 las ik op een website iets over Echigo-Stumari een triënnale, de grootste contemporary art manifestatie in de buitenlucht. Op dat moment besloten dat 2018 het jaar was om te gaan.