Ik bezon op wat ik begon…

Zondag 23 december. Ik ben nu langer thuis dan ik ben weg geweest.

Het thuiskomen was zalig. De poezen vergaven me mijn afwezigheid acuut leek het wel. De eerste ochtend werd ik zo wakker:

Ik stuurde de foto door naar een lief reisgenootje van eerder; Ellen. Haar reactie vatte samen wat ik toen voelde:

Spinnende liefde
Na bezinning in Japan
Geluk thuis ont-moet

Maar wat heeft de reis me allemaal opgebracht behalve het plan om over 4 jaar een ander stuk van Japan te gaan ontdekken?

Allereerst een enorm gevoel van verbondenheid met alle mensen die ik liefheb. Met mijn vrienden, familie, collega’s, kennissen, buurtgenoten en de mensen die ik in de spreekkamer ontmoet. Het besef ook hoe ongelooflijk veel mensen ik liefheb in meer of mindere mate. Dat dat zelfs geldt voor degene waarvan ik het nog niet eerder wist. En ook voor degene die ik soms ingewikkeld vind.

Hoe gezegend ik ben dat er zoveel mensen mee hebben geleefd en me op verschillende momenten en manieren hebben geholpen. Ik heb een enorme hoeveelheid reacties gekregen. Van bekenden en ook van minder bekenden. Van patiënten die mee hebben gereisd, van een lieve buurtvrouw inclusief prachtig persoonlijk kaartje met Haiku. Stuk voor stuk cadeautjes die ik koester.

Daarnaast de verbinding met de pracht stad Zutphen. Het voelt alsof ik na al die jaren zoeken besef waar ik hoor; de stad waar ik woon en me thuis voel. Waar ik al wel vaker heb gedacht dat ik Zutphen altijd zou willen behouden als uitvalsbasis voor eventuele nieuwe avonturen voel ik dat nu tot in mijn tenen.

In 2009 kocht ik het huis waar ik nu woon. Toen met het idee dat een toch wat hoge hypotheek mijn eigen drang tot weg willen in elk geval praktisch al minder haalbaar maakte. Het plan in eerste instantie om na 5 jaar te verkopen als het gevoel van wortel schieten er nog steeds niet zou zijn.  De crisis kwam, mijn huis onder water. Nu het besef hoe fijn dat is geweest. Mijn huis werd in Japan steeds meer mijn thuis

Dan het besef dat ik me senang voel met hoe en wie ik ben. Dat ik besef dat ik menselijk ben met alle onhandige zaken die dat met zich mee brengt. Dat ik mijn fouten heb en heb gemaakt. Om nog maar te zwijgen over de hoeveelheid die ik vermoedelijk nog zal gaan maken. Maar dat ik in de basis voel dat ik goed genoeg ben zoals ik ben.

Vorige maand las ik een gedicht:

Very little grows on jagged rock.
Be ground. 
Be crumbled.
So wild flowers will come up
where you are.
You have been stony for too many years.
Try something different. 
Surrender.

Rumi

Het raakte me. Omdat ik denk dat ik lang me heb vastgehouden aan het gevoel van veiligheid wat dingen alleen doen me heeft gegeven. En dat ik me nu stevig genoeg voel in mezelf om dat vertrouwde gedrag weer wat los te leren laten. Misschien heeft de reis een deel van mijn rotsvaste overtuigingen wel verpulverd. Ik ben benieuwd welke bloemen dat laat bloeien.

Waar ik van tevoren bang was dat ik of weer depressief zou worden van de eenzaamheid of manisch van het slaapgebrek is dat gelukkig beide niet gebeurd. In die zin heeft de reis helend gewerkt. Ik heb weer gevoeld hoe het is om me eenzaam en afgesloten te voelen van alles en iedereen. En ook hoe ik daar mee om kan gaan. Hoe ik zelf kan en moet zorgen voor mijn eigen geestelijke gezondheid en stabiliteit.

Ik heb tijdens de reis geleerd om makkelijker hulp te vragen en te ontvangen. Ter plekke hulp vragen met het vinden van de weg, het starten van de auto met startkabels en het opladen in tijden van eenzaamheid. Maar ook hulpvragen aan mensen thuis. Denk even mee… hoe zou je dit doen… leid me even uit mijn eigen gedachtekronkels. Hier sta ik met mijn camper dat jij dit nu weet voelt voor mij veiliger. Fijn dat dat zo kon.

Het verslagleggen van de reis heeft me het gevoel gegeven dat ik kan schrijven. Ergens in mij schuilt een schrijver die naar boven komt als ik er tijd voor vrij maak. Hoe en wanneer ik dat meer wil gaan doen is nog niet helemaal duidelijk maar dat geeft niets. Ik heb altijd de keuze om er weer mee te beginnen als ik dat wil.

Tijdens de reis heb ik meerdere haiku bedacht. Veel ook welke ik niet heb gedeeld. Een daarvan is deze

Met een relatie
Win ik misschien een partner
Verlies ik mezelf

Een constatering die voor mij neutraal voelt. Maar mijn vrijheid om een relatie aan te gaan dus ook inperkt. Wie weet leer ik dat ooit anders.

Al eerder was ik aan het denken over het volgen van een nieuwe opleiding naast mijn vak. Kaderarts palliatieve zorg of ouderengeneeskunde. Maar ook over een opleiding voor transpersoonlijke therapie bij het Boswijk Instituut. Tijdens de reis besloten nu te kiezen voor die laatste optie. Inmiddels een start gevolgd van 3 dagen. Het vervolg begint 20 juni. Ik ben nieuwsgierig wat dat me zal brengen.

En last but nog least heb ik er mooie aandenkens aan over gehouden. De pre-venirs: kleine dingen die ik voordien heb gekocht of gekregen als verheug reminders. Een Japans blikje van de kringloop, een weefsel, een Japans Sprookjes boek. De souvenirs; dit reisverslag, stukken mos, een schelpje, het zelf geslagen kommetje. Alles staat op verschillende plekken in mijn thuis. Het plan opgevat om in 2019 2019 dingen uit huis weg te doen weet ik zeker dat ik al deze klein noden zal bewaren om me te helpen herinneren. En om me wederom te helpen verheugen.