Zucht

Wakker naast het meer. Het regent. Koffie uit een van de 8 automaten gehaald. Mijn favoriete merk is er helaas niet. Jawel een favoriet merk automatenkoffie. Het moet niet gekker worden.

Het is 6 uur. Nog 3 uur tot het eerste museum opent. Gezien de regen is wandelen niet zo’n heel aantrekkelijke optie. Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding aldus de Noorse uitdrukking. Nou heb ik regenkleding mee maar geen plek om straks alles te drogen. En misschien speelt milde onrust mee..

Hakone bestaat uit een aantal kleinere gehuchtjes verspreid over de bergen. Er zijn forse hoogteverschillen en veel haarspeldbochten weet ik van de zoektocht van gisterenavond.

Er zijn 2 musea die ik wel zou willen zien las ik in mijn reisbijbel. Een collectie Aziatische kunst van de een of andere rijkaard en een beeldentuin. Eerst maar de Aziatische collectie bekijken dan stukje door en naar de volgende.
Als ik klaar sta om te parkeren zie ik plaatjes van de tentoonstelling. En eigenlijk vind ik het zien van die plaatjes wel voldoende. Prachtig denk ik als je van Aziatische kunst houdt. Maar het is een acquired taste die ik nog niet heb leren waarderen. Ik denk niet dat vandaag de dag is om te wennen.

Door naar het volgende museum dus. Ruim voor openingstijd daar op het geheel lege parkeerterrein. Of ik zo vriendelijk wil zijn om mijn auto helemaal aan de kant te zetten. Benieuwd hoeveel bussen ze verwachten.

Het is heerlijk rustig. De beelden staan verspreid over de heuvels, tussen de bomen, in de vijver en in 4 verschillende gebouwen. Er is zelfs een heel Picasso paviljoen. De beste man moet toch enorm productief zijn geweest. Sommige tekeningen echt mooi. Van andere voorwerpen vraag ik me af of ze in een museum zouden zijn beland als ze zijn handtekening niet hadden. Vermoedelijk niet. Wat me doet besluiten al mijn eigen misbaksels voortaan gewoon te bewaren voor als… lol. Nou ja dromen mag altijd toch?
Zoals zo vaak denk ik dat ik mijn eigen ideeën toch ook eens zou moeten uitvoeren. Een idee zonder actie blijft ook gewoon maar een droom. Dit gaat dus mee op mijn actie lijstje voor als ik weer thuis ben.

In een van de paviljoens zie ik een beeld zoals ik ook al zag in het Benesse house op Naoshima. Er hangt ook een mobiel van Kalder. Een ander puntje op de actielijst is marketing denk ik. Ongelooflijk hoe handig sommige kunstenaars hun producten aan de man weten te brengen.

Om 11.30 uur begint mijn maag dusdanig te rammelen dat ik na het voeren van de, bij de beelden kleurende, Koi karpers ook bedenk dat ik mezelf moet voederen. Het is ook al weer 5 uur na het ontbijt dus heel gek vind ik het niet. De mensen uit het restaurant echter wel. Ik geloof dat ik ze nogal overval met mijn vraag naar de buffet optie. In alle haast worden de clean film plasticjes weg gehaald. En een gereserveerd bordjes neer gezet waar ik nou net mijn tas en spullen had neer gelegd. Niet ongevoelig voor de sociale druk schuif ik wel een tafeltje op.

Als ik mijn bordje heb gevuld met allerlei lekkere hapjes komen er ineens een stuk of 50 schoolkinderen binnenwandelen. Ze zijn vrolijk. Hello how are you? Klinkt het uit diverse monden. Gezellig vind ik wel. Ze schrikken soms een klein beetje als ik terugpraat.

Na de lunch ga ik nog kijken bij een van de paviljoens die ik nog niet heb gezien. Sculpt yourself staat er. Als je op een kruisje gaat staan gaat het dikke vrouwen beeld bewegen zoals jij doet. Levert hilarische taferelen op.

In een ander paviljoen staat de dame van de bewaking diverse beelden van alle kanten te bekijken. Ze let niet op mij dus ik heb de kans om haar te bekijken. Naast dat ze de beelden zo bekijkt ziet ze kennelijk ook haar eigen spiegelbeeld. Hier en daar wordt een haar terug in het gareel geduwd. Het kraagje recht getrokken. En dan bekijkt ze het beeld weer verder. Ze heeft vast zelf ook kunstzinnige aspiraties denk ik. Als ik het vraag krijgt ze bijna een rolberoerte van schrik. Nee hoor, nee echt niet. Zegt ze giechelend achter haar hand. Misschien dan toch de kunstdievegge optie denk ik. Dat vraag ik maar niet na.

Om 13.30 ben ik echt wel uit gekeken. Wat nu? Terug naar het meer alleen? Of toch maar weer een stukje richting Tokyo op naar de volgende plek op de route die ik heb uitgestippeld. Er is daar één overnachtingsoptie in de buurt heb ik gezien. Op het schiereilandje Enoshima. 1,5 uur later kom ik er aan. Er staat nog een aantal kampeerbusjes, een goed teken dat je er vast mag overnachten. Fijn.

Op het eilandje zijn 3 tempels, er is een grot, een tuin en een sea candle te bekijken. Het weer is wat beter dus besluit gelijk maar te gaan rondscharrelen. Er is geen wifi dus het wekelijkse belletje met Karlijn gaat per app. Herkansing als er later wel wifi is.

De sea candle is een vuurtoren. Grappige naam sea candle. Boven op kan je de skyline van Tokyo zien en ook Mount Fuji ware het niet dat die nog achter de wolken ligt. De toren beweegt heen en weer met de wind.

Als ik doorscharrel verder het eiland over kom ik langs een rond soort koepel waar een soort dreunend gezang uit komt. En een hele boel rook zie ik als ik dichterbij kom. Er zal toch niet iets in brand zijn gevlogen? Dat blijkt wel het geval zie ik als ik dichterbij kom. Maar dan wel met die bedoeling. Er is midden in de zaal een enorm vuur waar mensen omheen zitten te wiegen en chanten. Aan de muur te zien is dit normaal hier, helemaal zwart beroet. Wat mij betreft doet het wat sektarisch aan. Het kan niet gezond zijn om in zoveel rook te zitten zingen.

De grotten blijken een aantal gangen te zijn. Wel bijzonder groot voor zo’n klein eiland. Een beetje angstaanjagend ook gezien een stukje eerder er een bord stond met daarop te lezen dat er een grote grot was ingestort waardoor er een soort 2 deling van het eiland was ontstaan.

Na alles eens rustig te hebben bekeken is het donker geworden als ik bij mijn busje kom. De eerder met kampertjes gevulde parkeerplaats is, op mijn busje na, leeg.

En dan gebeurt het.

De rustig stromende rivier waar ik me liet mee voeren veranderd in een woest kolkende rivier. Ken je het gevoel van een golf die groter is dan je verwachtte? En je dan met een bikinibroekje vol met zand naar lucht snakkend boven komt? Overal beurs en geschaafd met zand tussen je billen?  Nou dat gevoel alleen dan emotioneel. Er knapt iets. En ook al heb ik het boek niet gelezen opeens snap ik het. The subtle art of ot giving a f*ck.
En ik besluit. Dat is het. Ik rijd zo snel mogelijk naar het verhuurbedrijf, lever mijn bus in en vlieg naar huis. Kan mij het schelen wat ikzelf of wie dan ook daar allemaal van denkt.

En zo komt het dat ik nu dus in een hostel in Tokyo dit zit te typen.

Na de ontdekking van mijn busje alleen op de parkeerplaats ben ik op weg gegaan. Mezelf belovend dat ik zou stoppen bij de eerst mogelijke 7 eleven waar je mag overnachten. Zo besloten zo gedaan. Om 20.30 gaan slapen na mijn verdriet te hebben gedeeld per what’s app.

Vanmorgen om 4.15 was ik onderweg. Tussen 4 banen vrachtverkeer met af en toe nog een auto. Zo’n momentje waarop ik me dan afvraag of ik toch gek ben. Om 5.30 verandert het scherm van de tablet van nacht- naar dagstand. De zon nog niet geheel op. En toch ook dan lol. Wat een achtbaan aan emoties. Om 7 uur rijd ik door Tokyo centrum. Ongelooflijk. Ik mis ergens een afslag. Moet me vervolgens tussen een stroom auto’s door zien te friemelen. Naast mijn knipperlicht aan steek ik ook mijn arm uit het raam. Gelukkig zijn de meeste Japanners vriendelijk in het verkeer. Laten ze ruimte als ze je zien. Ik kijk of dat deze keer ook zo is. Het is me niet geheel duidelijk want hij is druk bezig met eten.

Uit zijn neus.

Om 9.30 ben ik bij het verhuurbedrijf. Op de gok, want geen idee of ze in het weekend open zijn. Ik heb geluk. Na even wachten kunnen we alles afhandelen en is de bus ingeleverd na bijna 5 weken.

Dacht ik eerder nog na zo lang alleen geen zin te hebben in de stad nu voelt het alsof er een dusdanige last van mijn schouders is gevallen dat ik me kan ontspannen in deze stadsjungle. Krijg zelfs weer ideeën voor de komende dagen. Want leek het gisteren nog of ik zo mijn vlucht kon veranderen nu blijken er technische problemen. Of ik bij aanhoudende problemen contact met KLM wil opnemen. Ik stel dat uit tot maandag. Kijken hoe het dan voelt.

Voor nu verheug ik me straks op een comfortabel bed. Het hostel is fijn. Leuk ingericht, achtergrond muziekje.

Mij maak je niet meer gek denk ik. En besef me dat ik dat eerder ook heb bedacht. Wie weet is het nu echt zo…